Το όνομα μου είναι Robert Zimmerman. Αφιονίστηκα στην εφηβεία μου με τον Ιρλανδό λογοπλόκο, γι’ αυτό και μετονόμασα τον εαυτό μου σε (Bob) Dylan. Όλα αυτά τα χρόνια πέρασα από διάφορες κρίσεις. Όταν έπαιξα στο Newport με ηλεκτρικό ήχο, ο Pete Seeger παραλίγο να κατεβάσει τον γενικό με τσεκούρι για να μην ακούγεται ηλεκτρισμός σε αυτούς που ήθελαν ακουστικές κιθάρες. Στο Λονδίνο πάλι νόμιζαν ότι είμαι ο Μεσσίας του Λόγου. Όταν δε αποφάσισα να εξερευνήσω τον Χριστιανισμό, έπεσαν πάνω μου σαν το λιοντάρια του Κολοσσαίου. Όταν έπαιξα για τον Πάπα πάλι τα ίδια. Όποτε βγάζω έναν δίσκο που δεν τους αρέσει αρχίζουν να λένε ότι λογικό είναι, ο Dylan κουράστηκε. Κι εγώ κάθομαι κι ακούω. Ή μάλλον έχω πάψει να ακούω. Βγάζω δίσκους. Παίζω μουσική. Αυτή είναι η δουλειά μου. Σκοπεύω να δίνω συναυλίες και να βγάζω δίσκους μέχρι να αποφασίσω ΕΓΩ πότε θα σταματήσω.
Μόλις πριν λίγο καιρό τελείωσα την ηχογράφηση ενός καινούργιου δίσκου. Μου αρέσει. Μου αρέσουν και οι μουσικοί οι οποίοι παίζουν στο Together Through Life – έχει έρθει και ο David Hidalgo από τους Los Lobos. Αν με ακούσετε να γελάω στο “My Wife’s Home Town” δεν είναι μόνο επειδή έτσι πρέπει να κάνει ο ήρωας που υποδύομαι στο τραγούδι. Μου αρέσει κι ο ήχος του δίσκου: σαν ένα μακρύ ακορντεόν να κρατάει ισότονο όλο το χρονικό πέρασμά του. Ιδιαίτερα μου αρέσει ο ήχος της κιθάρας του Mike Campbell – τον οποίον κάποιοι μπορεί να ξέρετε από τους Heartbreakers του Tom Petty. Απηχεί με έναν ωραίο, όχι κοπιαρισμένο, τρόπο τον ήχο της κιθάρας εκείνου του τεράστιου (με όλες τις σημασίες) μαύρου πάνθηρα, του Howlin’ Wolf. Μεγάλος μουσικός. Το στακάτο της σύνθεσης, το πώς πρέπει να βαδίζει ένα τραγούδι στα αυτιά του ακροατή, το διδάχτηκα από αυτόν. Αν θέλετε να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα, μπορείτε να προμηθευτείτε τη deluxe, τριπλή έκδοση του Together Through Life, όπου περιέχεται κι ένα δεύτερο cd με τραγούδια από τη ραδιοφωνική μου εκπομπή, Theme Time Radio Hour. Εκεί μπορείτε να ακούσετε το “My Friends” του Howlin’ Wolf, δίπλα σε τραγούδια όπως το “Don’t Take Everybody To Be Your Friend” της Rosetta Tharpe, το “Howdy Neighbor” του Porter Wagoner ή το “Too Many Parties And Too Many Pals” του Hank Williams. Α, ναι, η deluxe έκδοση έχει κι ένα dvd, μια συνέντευξή μου με τον πρώτο μου μάνατζερ, Roy Silver, η οποία ήταν να μπει στο No Direction Home, αλλά ο Martin (Scorsese) άφησε τελικά εκτός.
Πιστεύω στη δύναμη της σωστής σύνθεσης. Στο τραγούδι που αβίαστα προχωράει. Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να υπάρχει δουλειά στην προπαρασκευή. Λένε πως ο τρόπος που γράφω επηρέασε τους πάντες. Όχι μόνο τους άρεσαν τα τραγούδια (έχουν άλλωστε διασκευάσει εκατοντάδες φορές δεκάδες τραγούδια μου), αλλά και ο τρόπος με τον οποίο φτιάχνω γέφυρες και επαναλήψεις. Δεν ξέρω. Εγώ απλά μελέτησα τον Leadbelly, τον Arlo Guthrie, τους Carter Family, τον Big Joe Williams. Ζεστή και επείγουσα μουσική, στίχοι που μιλάνε για τη ζωή. Με ενδιαφέρει η ζωή. Την κοιτάω. Τη μελετάω. Οι στίχοι μου μιλάνε γι’ αυτήν. Για τους φίλους οι οποίοι έρχονται και φεύγουν, τη ζεστασιά της αγάπης, το τσάκισμα, την ανεύρεση της δύναμης να ξανασηκωθείς στα πόδια σου όταν πέσεις, όσα θέλεις να πιστέψεις αντίθετα με το τι πιστεύουν όλοι αυτοί.
Στο Together Through Life προσπάθησα να κατασκευάσω έναν ήχο που να ηχεί ζεστός και οι αναμνήσεις του να απηχούν μία Αμερική μάλλον χαμένη. Ναι, να κατασκευάσω, μην σας φοβίζει η λέξη αυτή – πάντα κατασκεύαζα τον ήχο μου και τον μετέτρεπα ανάλογα με τις ανάγκες της πορείας μου. «Αν πας ποτέ στο Χιούστον κοίτα να βαδίζεις σωστά», τραγουδώ στο ρεφρέν του “If You Ever Go To Houston” (δανειζόμενος μια φράση από το παλιό folk τραγούδι “Midnight Special”), οπότε δεν μπορώ να μην συνοδεύσω τον νοητό οδοιπόρο με έναν ήχο του οποίου η αντήχηση να μη θυμίζει βήματα. Κάπου άκουσα τον ίδιο τον εαυτό μου να απηχεί τις μέρες του Αργού Τρένου Που Έρχεται – πρόκληση να κοπιάρεις το ίδιο το παλαιότερο εγώ σου. Πρέπει να τα χωρέσεις ανάμεσα στις νότες τούτα τα πράγματα. Η λογοτεχνία και η ποίηση βοηθούν, μα η γλώσσα του τραγουδιού είναι άλλη τέχνη. Η τέχνη του να κάνεις δίσκους είναι ξεχωριστή και όλοι οι μουσικοί επιτυγχάνουν και αποτυγχάνουν κάποιες φορές στην πορεία τους.
Ωραίο εξώφυλλο, συμφωνείτε; Υπέροχη φωτογραφία αυτού του ζευγαριού, καθώς ο δρόμος χύνεται πίσω τους κι εκείνοι αγκαλιάζουν τον έρωτα τους. Με λένε Bob Dylan και κάνω μουσική…
