Θέλει λίγο...τόλμη να γράφει 2009 το ημερολόγιο, να μεσουρανούν οι Mastodon και οι Opeth στο metal στερέωμα κι εσύ να ξεκινάς τον νέο σου δίσκο με τις «τι-θα-σου-κάνω-μάνα-μου-σαν-σε-πιάσω» δηλώσεις κάποιας σατανικής δύναμης εν μέσω κεραυνών και βροντών. Αλλά τόλμη στα σίγουρα έχεις αν σε λένε Doro Pesch, αν ηγείσαι των Doro και αν έχεις γράψει τη δική σου ιστορία ως η καλύτερη γυναικεία μεταλλική φωνή ever (ναι, υπάρχει και η Joan Jett, αλλά έπαιζε hard rock). Ξέρουμε επομένως ότι και από ταλέντο καλά πας. Άρα μένει ένα πράγμα να δούμε: αν έχεις κάτι να πεις.

Και το Fear No Evil έχει όντως κάτι να πει – σε αντίθεση με εκείνο το αμήχανο Classic Diamonds του 2004, το οποίο (μάταια) προσπαθούσε να εμφυσήσει νέα ζωή σε παλιό και λίγο πεπαλαιωμένο υλικό. Η Doro κάνει εδώ ό,τι ξέρει να κάνει και δεν της περνάει στιγμή από τον νου να παραστήσει κάτι που δεν είναι, έτσι για να το παίξει μοντέρνα και σύγχρονη στα 45 της. Στα παλιά της τα παπούτσια τις έχει γραμμένες τις metal εξελίξεις – εκείνης της αρέσουν οι παραδοσιακές, ψευδο-μπαρόκ ενορχηστρώσεις των 1980s, τα φαντεζί κιθαριστικά σόλο, τα υπερ-δραματικά ρεφρέν-δυναμίτες και τα τραγούδια για δαίμονες, αγγέλους, σπαθιά και μάχες. Πάω στοίχημα δε ότι της αρέσουν και οι μακρυμάλληδες άντρες: όταν μιλάμε βλέπετε για τη Doro Pesch, στο παιχνίδι μπαίνει πάντα και ένας ερωτισμός. Γιατί διέθεταν πάντα έναν άγριο ερωτισμό οι ερμηνείες της Γερμανίδας metal queen, μοιάζοντας με το σεξουαλικό κάλεσμα κάποιας πολεμοχαρούς βασίλισσας των Αμαζόνων. Και στο Fear No Evil η Doro όχι μόνο δεν το έχει χάσει αυτό το χάρισμα, αλλά το μεταχειρίζεται και περίφημα, βάζοντάς το στην καρδιά του νέου της άλμπουμ. Στις μπαλάντες βέβαια της βγαίνει το γούτσου-γούτσου, αλλά κι αυτό ακόμα είναι λίγο...τευτονικό!

Από μια άποψη όλο αυτό το σκηνικό – αρχής γενομένης από το εξώφυλλο του άλμπουμ και τον τίτλο του – μοιάζει γραφικό. Αισθάνεσαι ότι όπου να ’ναι θα σου πεταχτούν και οι Accept από καμιά γωνία με τον Udo στα πέτσινα να γρυλίζει ή ότι ο Michael Kiske θα ξαναβγάλει μαλλιά και θα ξαναηγηθεί των Helloween. Εύκολα μπορεί λοιπόν κανείς να απορρίψει με ειρωνικά σχόλια το νέο άλμπουμ των Doro – θα ξεχνάει όμως κάτι σημαντικό. Ότι στην τέχνη το πράγμα δεν κινείται ημερολογιακώς. Δεν έχει σημασία δηλαδή τόσο αν ένας ήχος είναι πλέον ντεμοντέ και ξεπερασμένος (αυτό είναι κατά κύριο λόγο εμπορικό παιχνίδι), όσο το τι είσαι σε θέση να κάνεις με τα δεδομένα τα οποία διαλέγεις. Τα αναπαράγεις κουρασμένα, ανέμπνευστα και ρουτινιάρικα, επειδή δεν ξέρεις τι άλλο να κάνεις; Ή τα τιμάς με καλά παιξίματα, πάθος και ψυχή;

Οι Doro κάνουν ακριβώς το δεύτερο στο Fear No Evil, γράφοντας τραγούδια τα οποία πίσω στα 1980s θα είχαν σίγουρα γίνει anthems για τη μεταλλοθρεμμένη γενιά (“On The Run”, “Running From The Devil”, “I Lay My Head Upon My Sword”). Στέκουν αξιοπρεπέστατα και γι’ αυτό, με το χέρι στην καρδιά, για το μόνο που μπορώ τελικά να κατηγορήσω το νέο τους άλμπουμ είναι για τη φλυαρία του: θα μπορούσε να είναι κατά τις μικρότερο και πιο συμμαζεμένο, περιορίζοντας τις μπαλάντες.

 

Ακολούθησε το Avopolis Network στο Google News

 

Διαβάστε Ακόμα

Featured