Να πω την αμαρτία μου δεν έχω κάτσει ποτέ στο Mamaca’s… Αντιλαμβάνομαι το μαγαζί στον κεντρικό δρόμο στο Γκάζι κάπως όπως τον Δεληολάνη στα 1980s ή τα Goody’s στα 1990s… Αν έχει τύχει να κλείσετε ραντεβού στο Γκάζι και έχετε κι εσείς ακούσει τη φράση «Απέναντι από το Mamaca’s», μάλλον θα με καταλαβαίνετε. Αλλά από άποψη επιλογής, δεν αρέσκομαι να ακούω Ρέμο τρώγοντας το «κοτόπουλο Mamaca’s» - προτιμώ να τρώω κοτόπουλο κοντά στον ηλεκτρικό σταθμό του Ταύρου, ακούγοντας το “Low End Theory” των A Tribe Called Quest.
Η εν λόγω διπλή συλλογή πάντως (ομολογουμένως σε πολύ προσεγμένη και καλαίσθητη συσκευασία) εστιάζει στο βραδινό soundtrack του Mamaca’s, όταν το μαγαζί γίνεται πόλος έλξης για μερίδα της εγχώριας house και dance κοινότητας. Κατά καιρούς άλλωστε έχει καταστεί τόπος φιλοξενίας εγχώριων και διεθνών DJ sets, αποκτώντας όνομα στους λάτρεις του καταλόγου της Klik Records. Oι Christo Z & Bengoa λοιπόν – αμφότεροι resident DJs του Mamaca’s – μιξάρουν είκοσι έξι κομμάτια εφάμιλλα της αισθητικής του μέρους: house δηλαδή και electronica σε low tempo ρυθμούς με καλοκαιρινή διάθεση και chill out αποτέλεσμα. Η ύπαρξη soulful φωνητικών και εν γένει «χαρωπής» προσέγγισης δημιουργούν μια ευχάριστη μεν, πλην μονότονη, συλλογή, η οποία σε βάζει μεν στην ατμόσφαιρα του Mamaca’s κατά τη γοργά επερχόμενη καλοκαιρινή σαιζόν, δεν σε πείθει όμως και για την αναγκαιότητα κυκλοφορίας της στο εμπόριο. Κάποια ενδιαφέροντα remixes ή επιλογές (π.χ. η περίπτωση του εξαιρετικού Ben Westbeech από το Bristol ή αυτή του θρυλικού Νεοϋορκέζου soulful παραγωγού Shabazz) δίνουν και κάποιο μουσικό στίγμα. Αλλά έως εκεί...
Το Sound Of Mamaca’s: Session 01 είναι δίσκος ιδανικός για το marketing του μαγαζιού, πρακτικός άμα θέλεις πάνω από δυο ώρες χαλαρής μουσικής για soundtrack (ιδίως άμα δουλεύεις πρωινό σε καφέ-bar και πρέπει να μπεις και στη διαδικασία του «πιάσε ένα CD»), αλλά αδιάφορος αν ψάχνεις κάποιο ιδιαίτερο dance άκουσμα. Κακά τραγούδια πάντως δεν έχει. Τέλος, η σφραγίδα με το «Johnnie Walker Red Label» σε εξώφυλλο και οπισθόφυλλο μου θυμίζει την τραγική πραγματικότητα των νεοελληνικών καφέ-bar, η οποία πάντα ορίζεται υπό τη μορφή του «Φιάλη Ουίσκι απλή και Φιάλη Ουίσκι special»...
