To 1977, σε μια αρκετά κακόφημη περιοχή του Manchester, ένας περίεργος τύπος, ο Steve Solamar, παίζει στην κιθάρα τα τραγούδια του και τα ηχογραφεί σε μια κασέτα. Την επόμενη χρονιά η κασέτα θα φτάσει στο Arrow studio, πακέτο μαζί με την καινούργια μπάντα του Solamar, τους Spherical Objects και το πρώτο άλμπουμ Past And Parcel θα βγει αρχικά σε 1000 κόπιες με ασπρόμαυρο εξώφυλλο που δείχνει δυο πάνινες κούκλες, οι οποίες ενώνονται στα χέρια μ’ ένα καρφί. Μόλις δέκα ώρες χρειάστηκε η μπάντα για να ηχογραφήσει τον πρώτο δίσκο και πέντε ημέρες τον δεύτερο (Elliptical Optimism), που κυκλοφόρησε το επόμενο καλοκαίρι.
Ο Solamar γίνεται κατόπιν διανομέας, ατζέντης, performer κι αργότερα θα γίνει και γυναίκα, με μια αλλαγή φύλου η οποία θα σφραγίσει τόσο τον ίδιο, όσο και το ανεξάρτητο label που δημιούργησε. Η Object Records είχε δυστυχώς την πορεία διάττοντα αστέρα: μικρή διάρκεια ζωής – αλλά ιδιαίτερα μεγάλη επίδραση στην πειραματική σκηνή της καλλιτεχνικής κολεκτίβας του Manchester. Εκτός από τους Spherical Objects, οι οποίοι ήταν και η πρώτη κυκλοφορία του label, θα περνούσαν από εκεί κι άλλα σχήματα, όπως οι Grow Up, ο Steve Miro, οι Passage. Μέχρι σήμερα οι δίσκοι και οι συλλογές της Object αποτελούν σημείο αναφοράς για όλους τους βινυλιομανείς, αφού υπάρχουν τα τελευταία σχεδόν 30 χρόνια μόνο στις αρχικές γνήσιες κόπιες, χωρίς επανέκδοση και σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων. Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη.
Η βρετανική LTM, που έχει και στο παρελθόν ασχοληθεί με επανεκδόσεις, αποφάσισε πρόσφατα να ρίξει ξανά στην αγορά κάποιες από τις κυκλοφορίες της Object, αρχίζοντας από τα δυο πρώτα LPs των Spherical Objects, Past & Parcel και Elliptical Optimism, με τα οποία και καταγινόμαστε εδώ.Δυο δίσκοι με παράξενες post-punk ατμόσφαιρες και ιδιότροπα «απαίσια» φωνητικά (όπως εξάλλου παραδέχεται κι ίδιος ο Steve Solamar), glam rock επιρροές , 1960s garage χρώματα και μια ιδέα από disco ή αλλιώς «υπαρξιστική ψυχεδέλεια», όπως έγραφε κι ο Paul Morley στο NME. Ειδικά στο Elliptical Optimism η μπάντα έχει ξεφύγει λίγο από τη φιλoσοφία DIY και η διάθεση πειραματισμού φέρνει καλύτερα riffs, περισσότερα synths και κάποια πνευστά.
«Εγκατέλειψα τον μουσικό παράδεισο, αλλά έπρεπε να τραβήξω τον δικό μου δρόμο», λέει σήμερα ο Solamar, ως γυναίκα. «Η μουσική θα είναι πάντα το κέντρο της ζωής μου κι ελπίζω να απολαύσετε αυτές τις ηχογραφήσεις». Με τις υγείες σας, λοιπόν. Έχετε το νου σας και για τις επόμενες επανεκδόσεις.
