Ο Tim Hecker συνεχίζει να αναζητά το αχαρτογράφητο μουσικό τοπίο στη δισκογραφική του καριέρα, συμμεριζόμενος την ανάγκη για εκείνη τη μουσική χώρα η οποία δεν μπορεί να βρεθεί σε κανέναν χάρτη, όπως την κήρυξε κάποτε ο Debussy. Το ίδιο έψαχνε και στις δύο προηγούμενες καταθέσεις του, τόσο στο προβαλλόμενο από τον ανεξάρτητο μουσικό τύπο Harmony In Ultraviolet, όσο και στην πιο «άγνωστη» περσινή του συνεργασία με τον Aidan Baker για το Fantasma Parastasie. Εδώ όμως μόνο τυχαία δεν επιλέγει ως τίτλο την ευθεία αναφορά στον Debussy: το An Imaginary Country «συνεχίζει» μεν την αναζήτηση από εκεί ακριβώς όπου την είχε αφήσει το Harmony In Ultraviolet, αλλά με πιο σίγουρα πατήματα.
Το τοπίο είναι ψηφιακό και σύγχρονο – σύγχρονο με την αγγλοσαξονική έννοια της «contemporary music», αν και προσωπικά θα διάλεγα την ετικέτα του ηλεκτρονικού πειραματισμού. Δεν υπακούει στις υπάρχουσες μουσικές ταμπέλες, αλλά αναζητεί. Δεν είναι ακριβώς αυτοσχεδιασμός αυτό που κάνει ο Hecker, ούτε όμως και σύνθεση με τη συνηθισμένη τουλάχιστον έννοια του όρου. Σε ένα τεχνολογικό περιβάλλον αραδιάζει κιθάρες, πιάνο κι έγχορδα και αρχίζει να ρωτάει πράγματα. Όπως π.χ. πώς να κολλάνε άραγε αν τα παίξω έτσι εδώ βάζοντας τα άλλα να κάνουν τούτο εκεί; Ή πώς θα επιτύχουμε τον μέγιστο βαθμό αφαίρεσης, ως όχημα για την υπέρβαση; Τι μαθήματα μπορούμε να πάρουμε από τη σύγχρονη κλασική προσέγγιση και τη διαδρομή της electronica, χωρίς να ξεχνάμε πώς μας δίδαξε το (art, κατά κύριο λόγο) rock να μεταχειριζόμαστε τον ηλεκτρισμό; Είναι άλλωστε και πτυχιούχος φιλοσοφίας ο ανήσυχος Καναδός μας.
Το An Imaginary Country τα θέτει αυτά τα ερωτήματα, τα εξερευνά με παρρησία, αλλά δεν τα απαντά. Όπως και το Harmony In Ultraviolet, χαράσσει μια διαδρομή προς το άγνωστο, δοκιμάζει και προχωρά, χωρίς όμως να ξέρει πού πηγαίνει. Όμως το άλμπουμ είναι συγκροτημένο: λειτουργεί ως ένα καλά δομημένο σύνολο, ενώ τα οργανικά του μέρη τιμούν συνθετικά τους ευφάνταστους τίτλους τους, π.χ. “Sea Of Pulses”, “Where Shadows Make Shadows” ή “Currents Of Electrostasy”. Έχει θεωρώ ενδιαφέρον η εξερεύνηση που επιχειρεί ο Hecker – και είναι οπωσδήποτε μια εξερεύνηση η οποία σκέφτεται πριν βαδίσει, δεν κάνει επιπολαιότητες μπροστά στο άγνωστο. Ακόμα όμως δεν έχει προορισμό και ακόμα η πρόταση δεν έχει αποκρυσταλλωθεί. Κι αυτό κρατά τη μουσική του στο πεδίο της ενδιαφέρουσας ιδιαιτερότητας, μην επιτρέποντάς της ακόμα την είσοδο στο βασίλειο της σπουδαιότητας. Ίσως στο μέλλον. Ίσως όμως και ποτέ. Το ρίσκο βλέπετε κάθε εξερεύνησης...
