Βρισκόμαστε στη Βραζιλία, στις αρχές της swinging εποχής του 1970, όπου η χώρα έρχεται αντιμέτωπη με ένα μεγάλο κύμα οικονομικής ανάπτυξης, την κατάκτηση Παγκοσμίων Κυπέλλων στο ποδόσφαιρο (1958, 1962, 1970) και τη συνεύρεση ενός εκλεκτού δείγματος από surfers, play-boys και μποέμ, οι οποίοι περιπλανώνται τα βράδια σε ολονύχτια jazz στέκια. Οι Grupo Seleca, όπως λέγονταν αρχικά οι Azymuth, ένιωσαν τον παλμό της αλλαγής και ξεκίνησαν ένα πειραματικό μουσικό σεργιάνι στη βραζιλιάνικη παράδοση. Το όνομά τους το πήραν από μία σύνθεση των Marcos & Paulo Sergio, όπως ακουγόταν στο σάουντρακ της ταινίας O Fabuloso Fittipaldi. Ο Marcos Valle τους έσπρωξε να ηχογραφήσουν μαζί του και από τότε ξεκινάει η δημιουργική πορεία ενός τρίο που παραμένει αναλλοίωτο μέχρι σήμερα, 35 χρόνια μετά.
Η παρέα των Jose Roberto Bertrami, Alex Malheiros και Ivan Conti ονομάζει τη μουσική της «samba doido», που μεταφράζεται ως «τρελή samba» - και η αλήθεια είναι ότι το ύφος τους διαφοροποιείται από την αρχή σε σχέση με τη μόδα της εποχής τους και με ό,τι οι περισσότεροι έχουν στο νου. Το υπόγεια εκρηκτικό κοκτέιλ από funk, jazz και samba τούς συνέκρινε στο παρελθόν με το fusion των Weather Report, αν φυσικά συμπληρώσουμε και αρκετή samba γεύση. Τέσσερα χρόνια μετά το Brasilian Soul, έρχεται λοιπόν το Butterfly – μία δουλειά που αν δεν ξέραμε ότι είναι ολόφρεσκη, θα ορκιζόμασταν ότι είναι παλαιά, πάντα με την καλή πλευρά. Αυτή, εξάλλου, είναι και η μαγική συνταγή αυτού του τρίο, να παραμένει ζωντανό και σταθερό σε αυτό που πρέσβευε πάντα. Οι σύγχρονες σειρήνες της μουσικής αγγίζουν αραχνοΰφαντα τον οίστρο και την έμπνευσή του, ώστε να νιώθεις ότι όλα εξελίσσονται ομαλά και όμορφα.
Η εναρκτήρια σύνθεση “Butterfly”, κομμάτι του Herbie Hancock από το άλμπουμ Thrust του 1974, αποτελεί κατά τους ίδιους τους Azymouth μία από τις πιο όμορφες μελωδίες της εποχής των Head Hunters και νιώθουν πολύ κοντά στο ύφος και την αισθητική του δημιουργού, ήδη από εκείνη την εποχή. Δεν είναι η πρώτη φορά που καταπιάνονται με υλικό του Hancock, όμως αυτή τη φορά το απογειώνουν για τα καλά με τη συνοδεία ρυθμικών εγχόρδων και φλάουτου. Ο vintage ήχος των συνθεσάιζερ του Bertrami, οι καθαρές και ανάλαφρες σαν αεράκι μπασογραμμές του Malheiros όσο και το περίτεχνο latin και african beat αμάλγαμα των κρουστών-drumms του Conti συνομιλούν στο boogie jazz funk monster τού “Os Cara La”. Η upbeat κλασική samba του “Catitu” όσο και οι ιδιόμορφες αρμονίες του “Triagem” βουτούν στις ρίζες του group και αναδεικνύουν την τεχνική τους δεινότητα. Με το “Next Summer In Rio” ξεχνιέσαι υπνωτισμένος σε αμμόλουτρα, αγκαλιά με πολλά ποτά και τσιγάρα. Σε ένα παραμυθένιο μελωδικό σύννεφο αφήνεσαι με το κομμάτι “Meu Doce Amigo”, το οποίο αποτελεί και ένα αποχαιρετιστήριο δώρο προς τον αγαπημένο υιό του Malheiros, που χάθηκε στα 2003.
Σε όλη τη διάρκεια του Butterfly αισθάνεται κανείς μία αναπάντεχη αγαλλίαση και για όσους παρακολουθούν στενά τη διαδρομή των Azymuth, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Το τρίο αυτό ωριμάζει σαν το καλό ποτό και το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να το πιεις σιγά-σιγά.
