Οι Bliss είναι ένα ντουέτο από τη Δανία, η δομή του οποίου μπορεί να μας πει αρκετά για το είδος της μουσικής του. Πρόκειται για την συνεργασία του DJ και παραγωγού Steffen Aaskoven – που έχει στο ενεργητικό του συμμετοχές σε συλλογές όπως Café Del Mar και Buddha Bar – με τον Marc-George Andersen – ο οποίος διαθέτει μια πιο κλασική μουσική παιδεία, έχοντας σπουδάσει στη Βασιλική Μουσική Ακαδημία της Δανίας. Έτσι, το ηχητικό αποτέλεσμα της πρόσμιξης των επιρροών που φέρει ο καθένας ξεχωριστά, ανήκει σε μια ήπια και χωρίς πολλούς πειραματισμούς και ακρότητες κατηγορία της ηλεκτρονικής μουσικής, την οποία έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε lounge, δομημένης όμως με κάποια κλασικίζοντα στοιχεία. Το ντουέτο πορεύεται μαζί από τις αρχές περίπου της δεκαετίας μας, φτάνοντας αισίως στο τέταρτο άλμπουμ του με το φετινό No One Built This Moment, έχοντας παράλληλα να επιδείξει επιτυχίες (εμπορικού, μάλλον, χαρακτήρα), που θα ζήλευαν πολλοί (π.χ. το “Kissing”, για το soundtrack του Sex And The City ή τραγούδια για το C.S.I.). Αξιοσημείωτο είναι επίσης το γεγονός της συμμετοχής του Boy George στο No One Built This Moment!
Όλα αυτά μπορεί να μεταφράζονται σε αναγνωρισιμότητα ή ίσως και σε ζεστό χρήμα, αλλά όχι αυτομάτως και σε καλλιτεχνική επιτυχία. Ακούγοντας όμως τον νέο δίσκο των Bliss αισθάνεσαι ότι πρόκειται όντως για αξιόλογη προσπάθεια, η οποία καταφέρνει να σε βάλει στο κλίμα της από το εναρκτήριο κιόλας “People Among Us” – με τα delay της ακουστικής κιθάρας να συνδυάζονται εξαιρετικά με τα λοιπά έγχορδα, αλλά και με τις διακριτικές ηλεκτρονικές πινελιές. Τοποθετώντας, λοιπόν, ένα από τα καλύτερα κομμάτια στην αρχή, οι Δανοί σου κεντρίζουν την προσοχή, ενώ παράλληλα αποκτάς και βάσιμες υποψίες για τον μουσικό προσανατολισμό του δίσκου. Γιατί, στην ουσία, η βασική του ιδέα έχει να κάνει με αυτό το χαλαρό δέσιμο της φυσικής ενορχήστρωσης με τα ηλεκτρονικά μοτίβα. Ακούγοντας στη συνέχεια και το “Calling”, οι παραπάνω υποψίες μετατρέπονται σε βεβαιότητα, με ένα επιπλέον χαρακτηριστικό (αυτό της pop χροιάς που έχει η μουσική των Bliss) να γίνεται αντιληπτό με τα φωνητικά της Sophie Baker. Πέραν τούτου, οι εκπλήξεις περιορίζονται, καθώς σε κανένα σχεδόν κομμάτι του δίσκου δεν επιχειρείται η απομάκρυνση από τα παραπάνω δομικά στοιχεία. Υπάρχουν βέβαια κάποιες μικρές παρακάμψεις στην ευθεία του δρόμου, τραγούδια δηλαδή που έχουν περισσότερα κλασικίζοντα στοιχεία, όπως για παράδειγμα το “Overture”, καθώς και άλλα με τον pop χαρακτήρα να υπερισχύει, όπως το “American Heart”, όπου εμφανίζεται και ο Boy George, αλλά σε κανένα σημείο το No One Built This Moment δεν παρεκκλίνει σημαντικά από την προδιαγεγραμμένη πορεία του.
Άλλα τραγούδια που να ξεχωρίζουν είναι επίσης το “Bascar Azad” – ένα κομμάτι με αρκετά πολυεπίπεδη σύνθεση, βασισμένη κυρίως σε μια ηλεκτρονική μπασογραμμή, την οποία ακολουθεί κατά βούληση το πιάνο, αλλά και ένα φλάουτο που εμφανίζεται περίπου στην μέση, βγαλμένο κατευθείαν από τα σπλάχνα των Άνδεων. Ή το “Stop Me”, το οποίο ακουμπάει για λίγο στη folktronica (ίσως σε μια πιο pop εκδοχή της), έτσι όπως την έφεραν στο προσκήνιο οι Tunng. Σε γενικές, λοιπόν, γραμμές, πρόκειται για έναν δίσκο που, ίσως λόγω του ήπιου και ονειροπόλου του χαρακτήρα του και της προσεγμένης δουλειάς των Bliss, δύσκολα θα ακουστεί άσχημα σε κάποιον. Εξίσου δύσκολα, βέβαια, μπορεί να χαρακτηριστεί και αριστούργημα, ειδικά αν ο ακροατής δεν είναι παθιασμένος με τον ήχο τον οποίον σου προσφέρει μια συλλογή του στυλ Café Del Mar ή Buddha Bar. Αλλά πάλι σκεφτείτε πόσο βαρετός θα ήταν ο κόσμος μας αν ήταν όλα τέλεια…
