Ζούμε σε μια εποχή, όπου όλα θεωρούνται σχεδόν δεδομένα. Για παράδειγμα, υπάρχει η electronica. Επίσης, σχεδόν κάθε συνδυασμός μουσικών ιδιωμάτων έχει υπάρξει, έτσι ώστε η electronica να μην θεωρείται τόσο μακριά από τη world music και το industrial να μην αποτελεί έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο από το funk. Όμως, δεν ήταν πάντα έτσι. Κάποτε οι μουσικοί σκέφτονταν με καθαρούς όρους: κάποιος ήχος ήταν punk ή rock ή jazz ή ethnic, ή dance – και αν ήταν ΕΝΑ από αυτά, δεν υπήρχε πιθανότητα να σχετίζεται με κάτι από τα υπόλοιπα. Όμως, στο πέρασμα του χρόνου, τα ιδιώματα αναμίχθηκαν.
Όταν δεν μπορείς να καταλάβεις τους λόγους που κάτι συμβαίνει σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, δεν έχεις παρά να καταφύγεις στα βασικά. Και τα βασικά – όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο – είναι ο Karl Marx! Όταν ο Γερμανός φιλόσοφος έλεγε ότι «τα μέσα παραγωγής είναι αυτά που καθορίζουν τον τρόπο παραγωγής και όχι το αντίστροφο», δεν μπορούσε να ξέρει την εφαρμογή που θα είχε το δόγμα του στην Ιστορία της Μουσικής. Αν το μεταφέρουμε προσεκτικά, θα δούμε λοιπόν ότι είναι αδύνατον να έχουμε rock πριν αναπτυχθεί ο ηλεκτρισμός, όπως είναι αδύνατον να έχουμε electronica πριν ανακαλυφθούν τα synthesizers. Ακόμη περισσότερο, δεν θα μπορούσαμε να έχουμε μουσικές αναμίξεις πριν από την πολυφυλετική συγκρότηση των κοινωνιών. Αν λοιπόν, σε πρώτη φάση, οι ανταλλαγές προϊόντων πολιτισμού κάνουν εφικτές τις πρώτες αναμίξεις, η ηχογράφηση πρώτα και στη συνέχεια η ανάπτυξη των samplers κάνουν αυτό το φαινόμενο σύνηθες, αλλά και σχεδόν κυρίαρχο στη σύγχρονη μουσική πραγματικότητα.
Αφού ευχαριστήσουμε για τη συμβολή του τον σύντροφο Κάρολο, δεν έχουμε παρά να επιστρέψουμε στους 23 Skidoo, τους οποίους ορισμένοι από εμάς φαίνεται να έχουν ξεχάσει. Οι Βρετανοί εμφανίζονται στα ύστερα 1970s, σε μια εποχή που το Λονδίνο έχει αρχίσει να γίνεται πολυφυλετικό. Ταυτόχρονα, έχουν αρχίσει να εμφανίζονται τα πρώτα synthesizers. Οι 23 Skidoo κάνουν επίσης καλές παρέες. Από τη μια πλευρά υπάρχουν οι Cabaret Voltaire με τα πρώτα synths, από την άλλη οι Throbbing Gristle με την abstract δόμηση του έργου και στο βάθος οι Pop Group, οι οποίοι ζουν στην πιο πολυφυλετική πόλη του αγγλικού νότου εκείνη την εποχή, στο Bristol. Ηλεκτρονικοί ήχοι, θόρυβος, περίεργες δομές συνθέσεων, αφρικανικά κρουστά, funk. Το μίγμα είναι απλό. Δεν είναι καθόλου απλό όμως για τα ύστερα 1970s το να κάνεις μίγμα αντί για «καθαρή μουσική». Οι 23 Skidoo είναι πρωτοπόροι, με την έννοια που δίνει ακριβώς ο Marx στη λέξη.
Το δισκογραφικό τους ντεμπούτο Seven Songs είναι τρομακτικό γιατί δεν πατάει σε τίποτα γνωστό, αποτελεί ένα σοκ για τους πιο πολλούς. Προσπαθώντας να το αποκρυπτογραφήσεις με τα αυτιά εκείνης της εποχής χτυπάς από τον έναν τοίχο στον άλλο, σήμερα όμως ακούγεται – απλώς – πολύ μπροστά από κάθε εποχή. Το επόμενό τους άλμπουμ Culling Is Coming είναι κάπως κλειστοφοβικό και αυτοαναφορικό. Η μπάντα προσπαθεί να αναπτύξει τα εκφραστικά της μέσα και σε κάποια σημεία παγιδεύεται. Το Urban Gamelan είναι πιθανότατα το καλύτερο άλμπουμ τους, με εξαιρετικές αναλογίες συστατικών και με πειραματισμούς οι οποίοι βρίσκουν δρόμους επικοινωνίας. Το πρώτο Just Like Everybody είναι μια συλλογή που συγκεντρώνει singles αλλά και album tracks (κυκλοφόρησε το 1987), ενώ το Just Like Everybody II ήρθε το 2002 για να βρει τη μπάντα να πειραματίζεται με το hip hop, χωρίς όμως τις ακραίες αντιλήψεις της πρώιμης εποχής. Στη φετινή τους επανέκδοση κυκλοφορούν – κακώς κατά την άποψή μου, καθώς αφορούν δύο διαφορετικούς αισθητικούς κόσμους – σε ένα διπλό cd.
Ζούμε σε μια εποχή όπου όλα θεωρούνται δεδομένα. Για παράδειγμα ο Marx είναι για μας ένας κάπως αριστερός φιλόσοφος του 19ου αιώνα και οι 23 Skidoo, ένα παράξενο συγκρότημα που δημιουργήθηκε πριν από σχεδόν τριάντα χρόνια…
(ο παραπάνω βαθμός δεν είναι παρά ενδεικτικός, εδώ οι αναλυτικές βαθμολογίες ανά άλμπουμ)
Seven Songs [1982] – 3 αστέρια
The Culling Is Coming [1983] – 2,5 αστέρια
Urban Gamelan [1984] – 3,5 αστέρια
Just Like Everybody [1987] – 2,5 αστέρια
Just Like Everybody II [2002] – 2,5 αστέρια
