Στην Ελλάδα είναι ελάχιστα γνωστός, κυρίως μέσα από τις εμφανίσεις του στο πλευρό της Dee Dee Bridgewater και στο φεστιβάλ της Σάνης στη Χαλκιδική. Αργεντινός περκασιονίστας, ο οποίος μετά από διάφορες περιπλανήσεις στον κόσμο εδρεύει τα τελευταία 20 χρόνια στη Γαλλία και συνεργάζεται (ως session μουσικός) με σπουδαία ονόματα της jazz και world σκηνής (Richard Bona, Pierre Bertrand, Hector Gomez, Magik Malik, Cheikh Tidiane), ο Minino Garay και οι Tambores Del Sur του φτάνουν με το φετινό Que Lo Pario! στον τρίτο τους δίσκο. Ο Garay χαίρει αναγνώρισης ως «μάγος των κρουστών» και βραβεύτηκε μάλιστα στα 2004 με το Django d’ Or, ως ο καλύτερος σύγχρονος συνθέτης παραδοσιακής μουσικής του κόσμου. Στην καρδιά του κουβαλάει το πολυεθνικό μουσικό στίγμα της Κόρδοβα, προσεγγίζοντας το tango της χώρας του με έναν ιδιόμορφο τρόπο. Το folklore – που διαφοροποιείται από τη μουσειακή του διάσταση – είναι γι’ αυτόν ένας ανεξάντλητος και συνάμα ανεξερεύνητος πυρήνας πειραματισμού και έκφρασης, κάτι που διαφαίνεται ολοκάθαρα και στη νέα του δουλειά.
Η μουσική του Garay έχει ως βάση την αργεντίνικη παράδοση, σαφώς όμως επηρεασμένη από το ευρωπαϊκό και αφρικάνικο στοιχείο αναπτύσσει ένα προσωπικό ιδίωμα από afro-latin, urban jazz, tango, cante jondo και groovy blues. Στο Que Lo Pario! συγκεκριμένα η αφρικανική παράδοση συναντά την περουβιανή και η ισπανική κουλτούρα την αμερικάνικη. Υπό τη μουσική πολυχρωμία των «Τυμπάνων του Νότου» (όπως μεταφράζεται στα ελληνικά το Tambores Del Sur) έχει διάθεση να αγγίξει τον παλμό των θρυλικών αργεντίνικων tango pampas, αφήνοντας στην άκρη τα παραδοσιακά πρότυπα. Η πρόθεσή του είναι να ερμηνεύσει δημοφιλή κομμάτια της χώρας του προσαρμόζοντάς τα στη δική του αλήθεια, στη δική του μουσική πραγματικότητα, μέσα από νέους στίχους και ενορχηστρώσεις.
Κάτι τέτοιο συμβαίνει με τα “Por Ahi Cantaba Garay” και “Amor Licuado”, τα οποία μεταμορφώνονται σε κάτι νέο, συνδυάζοντας το saudade με τον αφρικάνικο Bantu ρυθμό. Το ομώνυμο κομμάτι του άλμπουμ “Que Lo Pario” κρύβει μέσα του το γάργαρο tango στυλ του Juan Carlos Caceres και τη συναισθηματική φόρτιση του Paolo Conte. Στα σταυροδρόμια της jazz, του hip hop, του flamenco και της Αφρικής κινείται το “Paris Chivaré”, διαφοροποιούμενο πλήρως από τα υπόλοιπα. Η μελωδική και μόλις διακρίνουσα jazz-rock samba “Un Mundo Diferente” ξεχωρίζει για τα κιθαριστικά σόλο της και πάει το όλο πράγμα λίγο παραπέρα. Ο δίσκος κλείνει με το εξομολογητικό και «άναρχο» “Adios Tierra Mia”, όπου ο Garay αποχαιρετά την πατρίδα του μέσα σε ένα αίσθημα νοσταλγίας και εσωτερικού επαναπροσδιορισμού.
Υπάρχει δύναμη, θυμός, ισορροπία. Και οι δώδεκα συνθέσεις αντανακλούν δύο καίρια στοιχεία του Minino Garay: το ιδιόμορφο χιούμορ και την «αρρενωπή» φόρμα έκφρασης των συνθέσεων. Αν κάτι κρατάμε από το στίγμα του είναι η διάθεσή του να «ξορκίσει» τη μελαγχολική εικόνα του tango και της χώρας του. Όπως υποστηρίζει και ο ίδιος, είμαστε «murga» – στα ισπανικά μεταφράζεται ως κακοί μουσικοί – όμως αυτό που εννοεί είναι ότι τα μουσικά μας κοιτάσματα είναι ένας άβυσσος
