Το συγκρότημα που λατρεύουν οι πληγωμένες εφηβικές καρδούλες κυκλοφορεί το δεύτερο άλμπουμ του. Κανένα σημαντικό γεγονός βέβαια, μιας και το Fray αποτελεί απλώς τη συνέχεια του How To Save A Life, χωρίς καμία απολύτως αλλαγή. Τα τέσσερα Αμερικανάκια από το Ντένβερ του Κολοράντο (ξανα)πατάνε πάνω στις μουσικές μανιέρες του Chris Martin, ακολουθώντας πιστά τον τυφλοσούρτη «πιάνο & ευαισθησία», πιστεύοντας ότι έτσι θα συνθέσουν κάτι εμπορικά επιτυχημένο μα και αξιόλογο. Αμ δε.
Είναι βέβαια πολύ εύκολο να μη γράψεις κάτι καλό για τους Fray, ειδικά από τη στιγμή που ούτε οι ίδιοι δεν βοηθάνε κάπως τον εαυτό τους. Ακούγοντας το δεύτερο άλμπουμ τους νομίζεις ότι ακούς ένα τεράστιο τραγούδι, το οποίο ξεκινάει κάπως ελπιδοφόρα για να καταλήξει σε κάτι εξαιρετικά βαρετό και ανούσιο. Μέχρι τα πέντε πρώτα κομμάτια ο δίσκος είναι μια χαρά – τον λες έως και ευχάριστο. Το “Syndicate” και το “Absolute” ειδικά διόλου δεν σε προϊδεάζουν για ό,τι θα ακολουθήσει, μιας και πρόκειται για δυναμικές, χαρούμενες συνθέσεις, πράγμα μάλιστα μάλλον ασυνήθιστο για αυτό το group. Το πρώτο single πάλι “You Found Me”, μέσα στη μουντάδα του, αποτελεί ίσως ένα από τα καλύτερα κομμάτια τους – όχι ότι είναι και πολλά αυτά βέβαια. Αλλά μετά τα προαναφερόμενα δύσκολα πια θυμάσαι τι άκουσες στον υπόλοιπο δίσκο, αν το άκουσες, και αν υπήρχε νόημα στο να κάτσεις να ασχοληθείς στην τελική.
Η σπαραξικάρδια φωνή του Isaac Slade, παρότι δεν είναι κακή, αποδεικνύεται εξαιρετικά εκνευριστική, ειδικά όταν μετά από ένα σημείο γίνεται τόσο επίπεδη και μονότονη. Κλάψα και πάλι κλάψα για το τίποτα. Και για αισιόδοξα πράγματα να τραγουδάει, πάλι μέσα στη κλάψα είναι. Σήκω στα πόδια σου πια βρε παιδί μου! Χρειάζεται κάτι παραπάνω από ένα πιάνο και μια ψευτο-μελαγχολία για τη ζωή «που είναι τόσο άδικη ρε γαμώτο», για να πεις ότι ο ακροατής μπορεί να ταυτιστεί με όσα γράφεις – να τον κάνεις δηλαδή δικό σου. Σε αυτό λοιπόν αποτυγχάνουν οι Fray, μιας και το αποτέλεσμα ακούγεται αποστειρωμένο. Το αμερικανικό κουαρτέτο μοιάζει με κλασική περίπτωση αποτυχημένου ραντεβού. Βγαίνετε, πίνετε, όλα καλά και όμορφα, αλλά αυτό το ρημάδι το «κλικ» δεν γίνεται ποτέ. Και καταλήγεις να λες μετά τη γνωστή, αγαπημένη φράση «Καλό παιδί αλλά…».
