Ανέκαθεν αντιπαθούσα συλλογές με θεματικές του ύφους «The Τάδε do the Beatles». Θεωρώ πως η διασκευή ενός τραγουδιού είναι πρωτίστως ζήτημα αισθητικής, εννοιολογικής αφομοίωσης και σαφέστατα – εφόσον η μουσική επιρροή είναι τόσο ουσιαστική όσον αφορά τη διαμόρφωση ενός σχήματος ή καλλιτέχνη – απόδοση φόρου τιμής. Στην ιστορία της μουσικής ωστόσο, πολλές διασκευές υπήρξαν ακόμη και ανώτερες των πρώτων εκτελέσεων (ή το αντίστροφο) αποδεικνύοντας περίτρανα αυτό που μερικοί ορίζουν ως αντιπαράθεση ανάμεσα στο «καλό τραγούδι» και τον «καλό (ή κακό) μουσικό». Τι συμβαίνει όμως όταν απέναντί σου έχεις τη συλλογή της Fearless Records με τίτλο Punk Goes Crunk; Με το ομολογουμένως τρισάθλιο εξώφυλλο, το οποίο φέρνει στον νου τον τελειωμένο τύπο στις πέντε τα χαράματα που στη κρέπα του βάζει (από το μεθύσι βέβαια) μερέντα και ζαμπόν;
Καταρχάς, έχω μια σοβαρή ένσταση με τον τίτλο και συγκεκριμένα τη χρήση της λέξης «Crunk». Το pop ιδίωμα του hip hop του αμερικανικού Νότου των τελευταίων ετών (δηλαδή το crunk) δεν έχει καμιά σχέση με το tracklist της εν λόγω συλλογής. Aπό πότε ρε παιδιά ο Dr. Dre, οι Roots ή οι Outkast ήτανε crunk; Εμπορικοί (εμπορικότατοι) μάλιστα – αλλά το να συνυπάρχουν η Rihanna με τους Arrested Development, εκτός του παραπάνω σημειολογικού ασυμβίβαστου «ζαμπόν VS μερέντας» μάλλον μας παραπέμπει στο hip hop και όχι στο crunk. Άρα σε πρώτη φάση έχουμε να κάνουμε με μια συλλογή που θα έπρεπε να φέρει το τίτλο “Punk Goes Hip Hop”, μιας και έχουμε να κάνουμε με punk αποδόσεις-διασκευές γνωστών hip hop κομματιών (στον κατάλογο της εταιρείας παίζει πολύ stock σε Punk Goes Pop-Rock-80’s-90’s κ.α.).
Στην ταμπακέρα, αν εξαιρέσουμε το πολύ δυνατό “Hey Ya” (Outkast) των Lorene Drive, το καλό “Tennessee” (Arrested Development) των New Found Glory και το “The Seed” (Roots) των Person L – οι οποίες κατά βάση είναι και συνθέσεις με ζωντανή ενορχήστρωση στην αρχική τους μορφή – δεν υπάρχει τίποτα άλλο ενδιαφέρον στις δεκαπέντε συνθέσεις του Punk Goes Crunk. Αρχικά γελάς με ορισμένα (π.χ. τη διασκευή του μοναδικού αυθεντικά crunk κομματιού “Put Yo Hood Up” του Lil’ Jon από τους Set Your Goals), στη συνέχεια όμως βαριέσαι, και μάλιστα ελεεινά. Μόνο ότι κάποιοι Scary Kids Scaring Kids και Escape Frame έχουν «διασκευάσει» Ol’ Dirty Bastard, Νοtorious B.I.G. και 2Pac χωρίς κανένα ίχνος πρωτοτυπίας ή συνθετικού ενδιαφέροντος προσωπικά με κάνει να επιθυμώ να ζωντανέψουν οι εν λόγω κύριοι από τους τάφους τους και να τους πάρουν με τις πέτρες…
