Θα ήθελα πολύ να ξεκινήσω αυτή την κριτική μπαίνοντας κατευθείαν στο «ψητό». Επειδή όμως πιθανόν να υπάρχουν εκεί έξω αναγνώστες οι οποίοι δεν έτυχε να συναντήσουν το όνομα του Δημήτρη Παπασπυρόπουλου στις μουσικές τους αναζητήσεις, θεωρώ πως είναι σωστό να ξεμπερδέψω με το «βιογραφικό» του εν λόγω κυρίου. Ο Δημήτρης Παπασπυρόπουλος λοιπόν είναι επί σειρά ετών ραδιοφωνικός παραγωγός σε γνωστό σταθμό, επιτυχημένος remixer μέσω του καλλιτεχνικού του alias, Last Chance, πρόσφατα δε και μουσικός παραγωγός – όπως είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε με το άλμπουμ των Transistor. Τα παραπάνω συνιστούν από μόνα τους σημαντικά κατορθώματα, αλλά εδώ θα εστιάσουμε σε μια άλλη ιδιότητά του, αυτή του compiler.
Με 8 συλλογές ήδη στο ενεργητικό του, αρκετά μάλιστα πετυχημένες εμπορικά, ο Παπασπυρόπουλος αποφάσισε να συμπέσει η κυκλοφορία της ένατης συλλογής του, Turning Point, με τα πέμπτα γενέθλια της Sound Of Everything: μιας εγχώριας εταιρείας που πραγματικά προσπαθεί να φέρει το ευρύ κοινό σε επαφή με διάφορες μορφές της ποιοτικής ηλεκτρονικής κυρίως μουσικής. Αυτό άλλωστε προσπαθεί να κάνει εδώ και χρόνια και ο ίδιος ο Παπασπυρόπουλος ως compiler – υπάρχει λοιπόν, αν μη τι άλλο, ένας κοινός άξονας πλεύσης. Το πραγματικά αξιοσημείωτο πάντως είναι πως ενώ η μουσική που ο τελευταίος επιλέγει να τοποθετεί στις συλλογές του (αλλά και στις ραδιοφωνικές εκπομπές του και στα DJ sets του) δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως μαζική ή εμπορική, εντούτοις έχει καταφέρει να περάσει σε ένα κοινό κατά πολύ μεγαλύτερο από αυτό που θεωρητικά θα περίμενε κανείς. Αυτό για μένα αποτελεί και την καλύτερη απόδειξη ότι όταν ένας άνθρωπος διαθέτει σωστά και σοβαρά μουσικά κριτήρια, ένστικτο για το τι μπορεί να κεντρίσει και τι όχι τον κόσμο παρέα με όρεξη για δουλειά, μπορεί να επιτύχει πολλά.
Όσο για το Turning Point να πούμε πρώτα-πρώτα ότι χωρίζεται σε δυο CD. Το πρώτο μας περιπλανεί σε ατμοσφαιρικά και μελωδικά μονοπάτια από drum machines, υπνωτικές μπασογραμμές και μεθυστικά πλήκτρα, προτού περάσει σε πιο κιθαριστικά/alt. rock περάσματα – κυρίως από τη μέση και μετά, πάντα όμως στην ίδια μελωδική διάθεση και χωρίς να του λείπουν τα ξεσπάσματα. Όσο για το δεύτερο μέρος, είναι σαφώς στοχευμένο προς τον κιθαριστικό ήχο και κυρίως τον μελαγχολικό (έως και τη σύγχρονη americana φτάνει εδώ η συλλογή), αποτελώντας ιδανικό «χαλί» για μεταμεσονύχτιες εσωτερικές αναζητήσεις ή έστω μια πνευματώδη χαλάρωση μετά από μια κουραστική βραδινή έξοδο. Και εάν η παραπάνω περιγραφή δεν σας καλύπτει και θέλετε ονόματα για να ικανοποιήσετε την απορία σας περί Turning Point, αυτό είναι το μόνο εύκολο. Σημειώστε λοιπόν: οι Ιάπωνες Mono με τον φετινό δίσκο-αποκάλυψη, οι Bomb The Bass σε remix του (πλέον γνωστού σε αρκετούς) Gui Boratto, οι Dears, ο Βέλγος Gotye, οι Raveonettes με καινούργιο τραγούδι, η Emilliana Torrini, οι «μεγάλες» Anne Clark και Sinead O’Connor, ο πρώην τραγουδιστής των Archive, Craig Walker, οι Midnight Choir, οι Shearwater, οι κλασικές αξίες Fleetwood Mac και Associates και ο σπουδαίος Αμερικανός κιθαρίστας/βιρτουόζος Buckethead σε συνεργασία με τον Serj Tankian. Ακόμα όμως και τα νέα ονόματα, όπως οι Lunatic Soul, o Emancipator και οι δικοί μας B-Sides και Luup, διατηρούν τον ποιοτικό πήχη της εν λόγω συλλογής ψηλά, δημιουργώντας διάθεση για εξερευνήσεις.
Όπως λίγο-πολύ όλες οι συλλογές του Παπασπυρόπουλου, έτσι και το Turning Point διαθέτει τόσο πολυσυλλεκτικότητα, όσο και μια εκλεκτική φύση ικανή να μυήσει σε νέες εμπειρίες τους όχι και τόσο υποψιασμένους ακροατές, κρατώντας παράλληλα σε εγρήγορση όσους ψάχνουν νέα ακούσματα. Εν τέλει το Turning Point δεν κάνει τίποτα παραπάνω από το να διατηρεί τα κεκτημένα των συλλογών του Δημήτρη Παπασπυρόπουλου, με πρώτο και κύριο την εγγύηση ποιότητας στην οποία μας έχει συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια.
