Αν κάποιος το 1993 μου έλεγε ότι ο Kurt Cobain θα τινάξει τα μυαλά του στον αέρα και οι AC/DC θα ζουν και θα βασιλεύουν μέχρι σήμερα, ότι ο πρόεδρος της Αμερικής θα είναι μαύρος και ότι οι emo θα κυκλοφορούν ανάμεσά μας, θα θεωρούσα πιο πιθανό το σενάριο να πήγαινα ανθρακωρύχος στο Βέλγιο. Για τους Ολλανδούς πάντως Disturbing Foresights ο χρόνος ξεκινάει να μετράει απο το 1989, μέχρι σχεδόν τα μέσα της δεκαετίας του 1990, οπότε και το ψιλοδιέλυσαν. Με το De-Grunged, ωστόσο, μας γυρίζουν πίσω στο 1993, αφού έχουμε να κάνουμε με έναν δίσκο ο οποίος ηχογραφήθηκε τότε, αλλά λόγω διαφορών με το τότε label τους ποτέ δεν βγήκε. Το θυμήθηκαν τώρα, αποδεικνύοντας ότι η οικονομική κρίση κάνει θαύματα – μέχρι και πεθαμένους ανασταίνει.
Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο τραγούδι του De-Grunged κάνεις μια βουτιά στην ατμόσφαιρα των πρώιμων 1990s, με punk τσαμπουκά στα φωνητικά, κοφτές punk/crossover κιθάρες με πολύ γκάζι, επιθετικά drums και γρήγορο μπάσο, rockabilly αναφορές και διάθεση πειραματισμού, ενώ οι επιρροές της μαύρης underground μουσικής εκείνης της περιόδου (hip-hop, rap) στολίζουν τον ήχο της μπάντας – έναν ήχο ο οποίος σε μερικά σημεία του θυμίζει τους Bodycount του Ice-T.
Ο δίσκος μεταφέρει την ένταση εκείνης της εποχής και λειτουργεί σαν ένα διάλειμμα από το μουσικό τοπίο των 00’s, ενώ από την άλλη σου ξαναθυμίζει ήχους και μπάντες που είχες ακούσει κάποτε και τώρα συγκαταλέγονται στα χαμένα σου cd, κάπου στα ψηλά ράφια. Το ζητούμενο όμως είναι να κριθεί το συγκεκριμένο άλμπουμ με τα μουσικά δεδομένα του 1993 πρωτίστως. Σε αυτήν την περίπτωση η όποια συγκινησιακή φόρτιση για εκείνη την εποχή πάει περίπατο και μένει ένα αποτέλεσμα που μπορεί να ακούγεται μεν φιλόδοξο και εκτονωτικό, αλλά επί της ουσίας παραμένει μετριότατο.
Ούτε ο Axl Rose τόσο καθυστερημένος...
