O συνθέτης, τραγουδιστής, σκιτσογράφος, σκηνοθέτης και όποιο άλλο δημιουργικό ταλέντο θέλετε πίσω από τo σχήμα Ralfe Band, Oly Ralfe, θα μπορούσε να είναι άνετα η απάντηση σε κάθε «Τζιριτικού» τύπου επιχείρημα περί της αμερικανικής πρωτοκαθεδρίας στη τραγουδοποιία. Ο τύπος είναι από την Οξφόρδη, παίζει και γράφει μουσική για ό,τι όργανο γουστάρεις (διπλό μπάσο, κιθάρα, πιάνο, τρομπόνι, μαντολίνο, ακορντεόν και ό,τι synthesizer προγραμματίζεται σε αυτή τη ζωή) και διαθέτει έναν ψυχισμό αρκετά πειραγμένο, ώστε να χωρέσει μέσα του ο Bob Dylan, o Tom Waits, ιστορίες με Ρουμάνες βασίλισσες οι οποίες πουλήσανε τους γιους τους για ένα βαρέλι τζιν, απόηχους από τυφέκια εφόδου Kalashnikov να βαράνε στο «κατά ριπάς» mode, avant garde, βαλς με βαλκανικά στοιχεία (σχεδόν polka) και τον David Lynch (ντυμένο με μαγιό) να πνίγει σε μια αρένα τσίρκου τον Syd Barret.
Το Attic Thieves είναι η φυσική συνέχεια του εξαιρετικού Swords του 2005. Δώδεκα συνθέσεις (εννιά τραγούδια και τρία ορχηστρικά) ξετυλίγουν ένα μουσικό τοπίο στο οποίο οι τυπολογίες του Max Weber περί «σημείων εισόδου» πέφτουν τόσο θριαμβευτικά, όπως έπεσε και το απόρθητο κάστρο της Σεβαστούπολης στα χέρια του Manstein το 1941 (σημ. αρχισυντάκτη: σε λίγο στο Avopolis θα βάλουμε και στήλη στρατιωτικής ιστορίας μου φαίνεται...). Πολλοί οι τρόποι για να διεισδύσεις στο κόσμο του Oly Ralfe, με τους φευγάτους στίχους και τις περιγραφές των δικών του ονειρώξεις ή τους αλλόκοσμους, ένας τρόπος να βγεις: Ικανοποιημένος…
Ικανοποιημένος, γιατί οι ενορχηστρώσεις φανερώνουν πολύ καλή αφομοίωση της folk τραγουδοποιίας, όπως και σοβαρές εκτελεστικές δυνατότητες, ιδίως στο πιάνο και στη χρήση των κρουστών. Το υπόβαθρο ποικίλλει από το βαλς και τα blues μέχρι το rock ή τα Βαλκάνια, ενώ οι στίχοι φανερώνουν ταλέντο στο να θέσεις κάτι στην προσωπική κρίση του καθενός χωρίς απαραίτητα ο άλλος να πρέπει να είναι συστηματικός καπνιστής skunk. To THC με λίγα λόγια αντικαθίσταται από το πώς θα ερμηνεύσει κανείς το “Sweet Kalashnikov Songs” ή το «…and she bought him back for a barrel of gin». Τη δε χυλόπιτα που εισέπραξε ο Oly στη δίνει μέσα από το «…I touched the hand of a teenage bride» και όχι από κάποιο τσιτάτο το οποίο θα περιελάμβανε λέξεις όπως «αγάπη», «σκοτώνω», «φεύγω μακριά», «έρπομαι» και πάει...κλαίγοντας!
Το Attic Thieves είναι ένας όμορφος δίσκος, γεμάτος εικόνες, ποιητική δομή και εξαιρετική ερμηνεία από τον Oly Ralfe. Και όσο περίτεχνα και αν τον αποτυπώσεις στο χαρτί (από «πειρατές σε πορτογαλέζικα μπουρδέλα» μέχρι «…σφάζει τη κυνική σου καρδιά» που διάβασα σε λογής-λογής κριτικές) σε κερδίζει γιατί, ανάμεσα στην όποια μουσική του περιπλοκότητα, κατορθώνει να σε κοιτάξει με απλότητα. Αν προσθέσεις στα ως άνω ότι σου χαρίζει απλόχερα αυτή την ικανοποίηση της καλής μουσικής, τότε μιλάμε αναμφίβολα για κάτι που προτείνεται με την ίδια ευκολία με την οποία ο γράφων προτείνει το Chronic του Dr. Dre.
