Όταν οι μεταλλάδες φτιάχνουν concept άλμπουμ, καταλήγεις να χάνεις τη μπάλα και να απορείς για τις διασυνδέσεις τις οποίες συνήθως νομίζουν πως έχουν κάνει, μα στην πραγματικότητα σπάνια έχουν επιτύχει – στιχουργικά μιλώντας. Οι Mastodon, βέβαια, δεν είναι μεταλλάδες με την έννοια που αποκαλούσαμε στα 1980s μπάντες σαν τους Judas Priest και τους Iron Maiden. Υπηρετούν όμως σαφώς τη metal αισθητική, όπως αυτή διαμορφώθηκε σιγά-σιγά μετά τις καταιγιστικές αλλαγές των 1990s και την άνοδο του εναλλακτικού metal ή αλλιώς του «σύγχρονου σκληρού ήχου». Και την υπηρετούν θαυμάσια, όντας δίκαια μία από τις πιο συζητημένες και αιχμηρές νέες μπάντες – πλέον μονάχα οι κολλημένοι και οι μουσικώς απαίδευτοι μπορούν να αντιμετωπίζουν τον metal χώρο με χλεύη, κάνοντας λόγο για παιδικές αρρώστιες και συναφείς ιλαρότητες. Στα concept πάντως τα θαλασσώνουν και οι Mastodon: είναι θαυμάσιο άλμπουμ το Crack The Skye, αλλά μην ψάξετε για το πλέγμα συνένωσης των αστρικών ταξιδιών και των εξωσωματικών εμπειριών ενός παραπληγικού νεαρού με τον Διάβολο, την τσαρική Ρωσία του Ρασπούτιν, τον αρχαιοελληνικό Ίκαρο και τις διαστημικές σκουληκότρυπες της κβαντικής Φυσικής. Αφήστε το καλύτερα και ασχοληθείτε με τα τραγούδια.
Το Crack The Skye είναι δίσκος αξιώσεων, που τις σηκώνει τις ακροάσεις του και άνετα μπορεί να βρεθεί στη λίστα των καλύτερων του 2009, όταν η χρονιά τελειώσει – με δεδομένο ότι ως τώρα δεν μας έχει επιφυλάξει και πολλές ιδιαίτερες εκπλήξεις. Μου είχε αρέσει τμηματικά το Blood Mountain, ήταν όμως απογοητευτικό συγκρινόμενο με το προγενέστερο Leviathan – το οποίο δεν ξέρω πια αν παραμένει αξεπέραστο ως το καλύτερο άλμπουμ του μεταλλικού μαστόδοντου μετά το φετινό τους πόνημα. Γιατί τώρα οι Αμερικανοί ξαναβρίσκουν τον πιο φορμαρισμένο τους εαυτό και ξαναπηγαίνουν την έμπνευσή τους σε σημαίνοντα βάθη, από τα οποία ξεπηδά συμπαγές, δυνατό και με βίαια ταρακουνήματα το Crack The Skye. Εμπρηστικοί στις εντάσεις τους, σκεπτόμενοι και λιγάκι πιο τολμηροί από το σύνηθες στις υπόγειες διαδρομές τους (προσέξτε π.χ. τη δειλή παρουσία μπάντζο στον δίσκο), οι Mastodon καταθέτουν ένα άλμπουμ ισάξιο του Leviathan, που έχει νομίζω τη δύναμη να απευθυνθεί και σε ευρύτερα ακροατήρια αυτή τη φορά: διόλου τυχαία, χτύπησε την πόρτα του εθνικού Top-10 των Η.Π.Α., «κολλώντας» στο #11. Και διόλου τυχαία, επίσης, η αλλαγή παραγωγού και η συνεργασία τους με τον Brendan O’ Brien – άνθρωπο ο οποίος έχει δουλέψει με τον Bruce Springsteen και τους Pearl Jam.
Προσωπικά δεν ξέρω πολλά groups σε θέση να παράγουν κάτι τόσο εκπληκτικό σε μια σχεδόν εντεκάλεπτη διαδρομή, όπως κάνουν οι Mastodon εδώ με το “Czar”. Αν θέλετε κι άλλα highlights, ακούστε τη σύνθετη κιθαριστική δυναμική που αναπτύσσεται στο “Divinations”, αφεθείτε να βουλιάξετε στο έρεβος του “Ghost Of Karelia”, απολαύστε το άψογα σκηνογραφημένο κοντράστ αγριάδας και μελωδικής δραματικότητας του ομώνυμου “Crack The Skye” (με καλεσμένο στα φωνητικά και στους στίχους τον Scott Kelly των Neurosis) και συλλάβετε το 13λεπτο φινάλε “The Last Baron” ως μια σύγχρονη μεταλλική Οδύσσεια-μινιατούρα. Όταν τα πέντε από τα εφτά κομμάτια ενός δίσκου μπορούν να αναφερθούν ως highlights, είθισται να περιγράφουμε τα άλμπουμ αυτά με τη λέξη «δισκάρα»...
