Υπάρχουν πολλοί που υποστηρίζουν ότι οι πραγματικά καλές metal μπάντες αποτελούν παρελθόν. Κι άλλοι που θεωρούν ότι η μουσική βιομηχανία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα τροφοδοτεί συνεχώς την αγορά με νέα σχήματα, ανεξαρτήτως αν είναι καλά ή όχι. Η άποψη που βρίσκει έδαφος στις παρέες των μεταλλάδων είναι πιο ουσιαστική: υπάρχουν πολλές άγνωστες μπάντες εκεί έξω και θα υπάρχουν ακόμα κι αν δεν τις βγάλει στο φως κανένα μεγάλο label. Θα «αυτοχρηματοδοτηθούν» για να βγάλουν μερικά demos, θα χρησιμοποιήσουν τη δύναμη του internet όπως κάποια μεγάλα ονόματα και θα τους ανακαλύψει μέσα από live εμφανίσεις κάποιο στέλεχος μικρού ανεξάρτητου label. Αλλιώς θα τις καταπιεί το χάος.
Οι πέντε Distance To Fault από τη Βρετανία, πάντως, ασχολούνται επισήμως με το σπορ απο το 2006 και είπαν να το ρισκάρουν σε μια αγορά η οποία τρεκλίζει λόγω οικονομικής κρίσης και έλλειψης φρέσκων ιδεών. Γουστάρουν τη μίξη του hard rock με του metal και ακριβώς πάνω σ’ αυτό το δοκιμασμένο concept ηχογραφούν το ντεμπούτο τους The Fate Of Momentum. Ο δίσκος είναι γεμάτος με τις κλασικές επιρροές της hard rock σκηνής των 1970s, μέσα απο το φίλτρο της metal σκηνής των 1980s–1990s, αλλά και του alternative rock ήχου. Metal riffs που αγγίζουν τους Slayer και τους Metallica, μελωδικά φωνητικά σε πιο alternative μονοπάτια, δυνατά drums και δύο κιθάρες να θυμίζουν μερικές φορές Maiden (“Portrait”, “Echoes In Eternity”).
Οι Distance To Fault φτιάχνουν έναν αρκετά ισορροπημένο και προσεγμένο στις λεπτομέρειες δίσκο. Ωστόσο, ακολουθούν την πεπατημένη και δείχνουν προς το παρόν ότι φοβούνται να ξεφύγουν από τη σιγουριά της mainstream προσέγγισης. Ενώ λοιπόν τεχνικά το αποτέλεσμα του The Fate Of Momentum είναι καλό, σε επίπεδο σύνθεσης, άποψης και αισθητικής δεν έχουν κάτι εξαιρετικό να παρουσιάσουν. Μεγάλη προσπάθεια για ένα μέτριο αποτέλεσμα ενώ φαίνεται ότι υπάρχουν τουλάχιστον οι δυνατότητες και η ωριμότητα για κάτι καλύτερο – ίσως στο επόμενο άλμπουμ.
Μπορεί για κάποιους αμετανόητους μεταλλάδες το Fate Of Momentum να φαντάζει ως το next big thing. Για όσους όμως δεν είναι πια κολλημένοι με το είδος, είναι απλώς ένας δίσκος που θα ακουστεί ευχάριστα και θα βρει γρήγορα τη θέση του στο ράφι.
