Δεύτερο σόλο άλμπουμ για τον Scott Weiland, τραγουδιστή των Stone Temple Pilots και επί εξαετίας frontman στο σούπερ γκρουπ Velvet Revolver. Ο Weiland είναι ένας αυτοκαταστροφικός τύπος. Δεν θα τον ήθελες με τίποτα στο συγκρότημά σου. Βέβαια στους φαν αρέσει, γιατί δίνει σάρκα και οστά στη ζωή που δεν μπορούν να ζήσουν. Έχει στο αίμα του μια δόση αλητείας, όπως μαρτυρούν οι συχνές συλλήψεις τις οποίες έχει υποστεί για μικροεγκλήματα. Αλλά πέρα από αυτό, στο αίμα του συχνά βρίσκονται και άλλα πράγματα, τα οποία ισχυρίζεται πως έχει κόψει από το 2002, παρόλο που κάποιοι κακεντρεχείς διατηρούν αμφιβολίες. Το πρώτο του σόλο άλμπουμ, τo 12 Βar Blues του 1998, στο οποίο ο Weiland είχε υιοθετήσει μια ανδρόγυνη περσόνα, κατάφερε να αποσπάσει θετικότατα σχόλια από τους κριτικούς, αλλά δεν κατάφερε να πείσει τους αγοραστές. Όμως ήταν μονόδρομος γι’ αυτόν τότε: Tα υπόλοιπα μέλη των Stone Temple Pilots, έχοντας δικαιολογημένα απηυδήσει από τους διάφορους μπελάδες που τους προξενούσε, τον άφησαν για λίγο καιρό σύξυλο και έφτιαξαν άλλο συγκρότημα. Τι να έκανε ο άνθρωπος;
Το Happy In Galoshes έρχεται δέκα χρόνια μετά, ύστερα από τη διάλυση των Velvet Revolver και την επιστροφή των Stone Temple Pilots. Μέσα από όλα αυτά τα μπερδέματα, ο Weiland έχει καταφέρει να διατηρήσει ψηλά το επίπεδο των τραγουδιών του. Η θητεία στους Velvet Revolver τον ανάγκαζε τα τελευταία χρόνια να κινείται σε πιο σκληρά rock μονοπάτια, εδώ όμως μας θυμίζει ότι αυτό που ξέρει να φτιάχνει καλά είναι pop/rock τραγούδια, με λίγη ψυχεδέλεια, λίγο glam και πολλή αμερικάνικη μαγκιά. Το “Missing Cleveland” και ιδίως το “Paralysis”, με το ρομποτικό ρεφραίν του και τις εναλλαγές στον ρυθμό, είναι εμπνευσμένα κομμάτια. Από εκεί και πέρα, το ενδιαφέρον χάνεται κάπου, τουλάχιστον για τους λίγους ανθρώπους που ψάχνουν ακόμα κάτι παραπάνω σ’ αυτού του είδους το rock. Μικρό ενδιαφέρον παρουσιάζει η διασκευή στο “Fame” του David Bowie και ακόμα μικρότερο εκείνη στο “Reel Around The Fountain” των Smiths. Η δεύτερη συμπεριλαμβάνεται στο συνοδευτικό cd της deluxe edition, το οποίο δεν έχει τίποτα να προσφέρει στο σύνολο και απευθύνεται σε σκληροπυρηνικούς φαν (αν υπάρχουν).
Πέρυσι σαραντάρισε ο Weiland. Εντάξει, υπάρχουν πολλοί γηραιότεροι στο χώρο του rock, όμως αυτός φαίνεται πως δεν έχει πολλά ακόμα να πει. Αυτό εξηγεί και το ότι αυτές τις μέρες κυκλοφορεί στην Αμερική η αυτοβιογραφία του. Ακόμα λοιπόν κι αν έφτιαξε ένα προσεγμένο rock άλμπουμ, με καλογυαλισμένο mainstream ήχο, η έμπνευση φαίνεται να του χτυπάει την πλάτη απαλά και να του λέει αντίο.
