Μου αρέσουν οι Deep Purple. Ο Ian Gillan όμως έχει χαλαρά και με διαφορά την πιο αλλοπρόσαλλη σόλο καριέρα έξω από τους κόλπους του συγκροτήματος, είτε σε καιρούς που βρίσκεται μέσα στη μπάντα, είτε όχι. Η προτίμησή του π.χ. για το κλασικότροπο τραγούδι είναι γνωστή και από συνεντεύξεις του, αλλά κυρίως από τους ιδίους τους δίσκους του. Περίεργη αυτή του η ισορροπία μεταξύ του παρελθόντος του με το σημαντικό συγκρότημα του hard rock και τέτοιων ανησυχιών. Από την άλλη βέβαια, ο Gillan προσπαθεί με συνέπεια να αποδεσμευτεί από την εικόνα του τσιρίζοντα performer των Deep Purple στις δικές του δουλειές. Και το One Eye To Morocco στον ίδιο ορίζοντα βαδίζει. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν παρελαύνει ούτε μισός DP από τα sessions του δίσκου. Η επαγγελματική τους σχέση αποκλείει κάτι τέτοιο και ο Gillan δείχνει ότι ήθελε κέφι στο στούντιο. Και αυτό αν μη τι άλλο το πέτυχε. Επίσης δεν έδωσε δεκαράκι τσακιστό για το πώς θα ακουστεί σε ορισμένους ο αρχετυπικός screamer του rock να τραγουδάει μια απροκάλυπτη καλίμπα (με σχεδόν 1980s παραγωγή) στο “Don‘t Stop”.
Τα πιο όμορφα tracks όμως είναι άλλα δύο. Το εναρκτήριο “One Eye To Morocco” εκμεταλλεύεται σωστά την ανατολική (και δη αραβική) κλίμακα, όπως επίσης και το σοπράνο σαξόφωνο του Joe Mennonna, καταλήγοντας σε μια πλούσια pop/rock σύνθεση. Τα πνευστά του Mennonna (παίζει και τα 4 είδη σαξοφώνου στον δίσκο) αξίζουν ειδικής μνείας, αν και δεν πρέπει να αδικηθεί ούτε ο Jesse O’ Brien, ο οποίος προσθέτει με το wurlitzer organ του έναν αέρα κομψού, παλιομοδίτικου γκρουβαρίσματος. Αλλά το καλύτερο τραγούδι βρίσκεται στη μέση και φέρει τον τίτλο “Better Days”. Πρόκειται για μια εκπληκτική μπαλάντα, όπου ο Gillan δεσπόζει με μία ερμηνεία που είχε πολύ καιρό να κάνει, μέσα ή έξω από τους Purple.
Δεν είναι ότι πέραν των προαναφερθέντων ο Gillan έχει πετάξει σκουπίδια και φιλεράκια μέσα στο One Eye To Morocco. Το αντίθετο. Τα τραγούδια ακούγονται φτιαγμένα με κέφι και έπιασα τον εαυτό μου να περνάει καλά όταν άκουγε το pub soul “Girl Goes To Soul” ή την εξέλιξη και τη θαυμάσια κορύφωση του “Change My Ways”. Αλλά όπως και να δούμε το ποτήρι, όχι μόνο μισοάδειο κατά 3,5/6 είναι, μα και στα σίγουρα μόνο οι Purple fans θα ασχοληθούν με τον δίσκο πέραν της ανάγνωσης του εξωφύλλου. Μπορεί να είναι άδικο για έναν τραγουδιστή του διαμετρήματος του Ian Gillan, αλλά δεν τον υποχρέωσε κάποιος να κάνει ένα άλμπουμ όπου από τη σύνθεση με τον αριθμό #7 έως και #11 τα πάντα ακούγονται με χασμουρητό – ευτυχώς τα επόμενα δύο και τελευταία tracks σώζουν την τιμή των όπλων. 8 στα 13 μπορεί να είναι ένας καλός συνολικός αριθμός σε σχέση με τα δεδομένα των εποχών, αλλά μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για δίσκους και όχι για φύρα σε σακιά με πατάτες. Μέχρι το αξιοπρεπές και μόνο φτάνει το One Eye To Morocco ξαναλέω. Και αυστηρά για οπαδούς είναι, έστω και αν δεν διαθέτει παραπάνω από (κυριολεκτικά) μισό γύρισμα σε hard rock δρόμους. Αλλά…
