Η ιστορία του Two Monkeys 2009 είναι ακριβώς η ίδια με εκείνη του Guilty As Charged 2009, την οποία μπορείτε να διαβάσετε πιο λεπτομερώς στην εκεί κριτική. Τρόμαξα να το βρω το αυθεντικό Two Monkeys του 1997 – μιας και η γερμανική Bitz Core δεν το διέθετε πλέον στην αγορά – ενώ ορισμένοι επιτήδειοι δισκοέμποροι το πούλαγαν σε αστρονομικές (και εξοργιστικές) τιμές. Και δεν ήμουν ο μόνος, όπως κατάλαβε η Captain Oi!, η οποία σοφά αποφάσισε να το επανεκδόσει. Με την ευκαιρία όμως του νέου mastering, οι Cock Sparrer – στους οποίους διόλου δεν άρεσε η αρχική παραγωγή – ξαναμπήκαν στο στούντιο, προβαίνοντας σε ολικά νέο remix και προσθέτοντας στο υλικό τέσσερις ζωντανές ηχογραφήσεις από το Great American Music Hall του Σαν Φρανσίσκο, οι οποίες είχαν μείνει έξω από το live άλμπουμ Runnin’ Riot In The USA, που κατέγραφε την αμερικάνικη τουρνέ τους το 2000. Μόνο ρε παιδιά πάλι χάλια εξώφυλλο επιλέξατε...
Όπως και στην περίπτωση του Guilty As Charged 2009, η νέα παραγωγή στο Two Monkeys είναι πράγματι πολύ καλύτερη. Καθώς όμως το υλικό του ήταν αισθητά ανώτερο του προαναφερθέντος δίσκου, η καινούργια παραγωγή αποβαίνει και αισθητικώς αποτελεσματικότερη: τα κομμάτια του Two Monkeys είχαν δηλαδή γωνίες και αρετές οι οποίες φωτίζονται τώρα ευκρινέστερα, μεγαλώνοντας έτσι την ακουστική σου απόλαυση. Με το άλμπουμ αυτό οι Cock Sparrer έβαλαν πολλά πράγματα στη θέση τους πίσω στο 1997 – και πρώτα-πρώτα τους εαυτούς τους. Μετά το κάζο του Guilty As Charged και του Run Away EP, το εναρκτήριο “A.U.” σε άφηνε με λίγο ανάμεικτα συναισθήματα: μπορεί ο τσαμπουκάς και οι κοφτές του κιθαριές να φανέρωναν φόρμα και έμπνευση, αλλά στιχουργικά θα μπορούσε να είναι ένας νέος ύμνος στην τυφλή αστική βία και στους απανταχού μυώδεις κάγκουρες. Κομμάτι το κομμάτι, όμως, το Two Monkeys απέδειξε ότι επρόκειτο για μια διαφορετική υπόθεση. Αν το Guilty As Charged παρουσίαζε τους Cock Sparrer ως ανεγκέφαλους, ωμούς σκίνχεντς, το Two Monkeys ήταν μια ειλικρινής και ακομπλεξάριστη γιορτή της δικού τους East End τρόπου ζωής – εκείνου δηλαδή του καθαρά εγγλέζικου παντρολογήματος μεταξύ λαϊκού συντηρητισμού και της χαράς του να μεθάς στην παμπ της γειτονιάς σου.
Τα βεγγαλικά του “Before The Flame Dies”, η εμβατηριακή πίστη του “Anthem”, οι α-λα-Clash ροκιές του “Tart” με το σκανδαλιστικό φινάλε (όπου υπονοούνται άσχημα πράγματα για το διπρόσωπο «παστάκι» της υπόθεσης), η πατριωτική πολιτικολογία του “Lies” (διαρθρωμένη στη μελωδία του “Rule Britannia”), το τρελό, κωλοπαιδίστικο στόρι του “I Live In Marbella (Working pt. 3)”, όπου ο μπερμπάντης υδραυλικός του Guilty As Charged βαρέθηκε να φτιάχνει σωλήνες, λήστεψε την τράπεζα με τα φιλαράκια του και το έσκασε για τον ηλιόλουστο, μεσογειακό παράδεισο της Marbella, το τυπικό μα καλοβαλμένο ροκ εν ρολ του “Bats Out” και βέβαια ο συγκινητικός φόρος τιμής τους στη “Battersea Bardot”, ήτοι την Αγγλίδα ηθοποιό Carol White, όλα αυτά συντέλεσαν στο να φτιαχτεί ένας πραγματικά απολαυστικός Oi! δίσκος. Ο οποίος κερδίζει σε πλούτο τόσο από την 2009 παραγωγή, όσο και από τα τέσσερα ανέκδοτα live tracks – λίγο γερασμένες, μα λεβέντικες εκτελέσεις σε Cock Sparrer standards, όπως π.χ. το “Runnin’ Riot” ή το “Where Are They Now?”.
