Μία από τις ετυμολογικές ερμηνείες της λέξης gnaw είναι και το «να προκαλείς επίμονο, διαρκή πόνο και αγωνία». Πόσο, αλήθεια, ταιριαστό όνομα για το αμερικάνικο αυτό project! Ακατάληπτοι βόμβοι συνοδευόμενοι από αγωνιώδη, βασανιστικά (μεταφορικά και κυριολεκτικά) φωνητικά και ατμόσφαιρα που θυμίζει παρωδία αμερικάνικης ταινίας τρόμου – με πιθανότερο, θαρρώ, θέμα… την παιδική ηλικία του μανιακού δολοφόνου με το τσεκούρι, όπως φανερώνουν και στίχοι σαν «the dream is mine / if I was nice I would bless you with this knife / I like how it shines» – συνιστούν το σκηνικό του δισκογραφικού τους ντεμπούτο, This Face.
Αυτό που μας παρουσιάζεται εδώ είναι ένα μίγμα industrial, doom metal και noise αισθητικής, που πετυχαίνει διάνα τον στόχο του: να ακούγεται όσο πιο άσχημο και εφιαλτικό γίνεται. Ο πολύ-ταλαντούχος «εγκέφαλος» των Gnaw Carter Thornton και οι sound designers Jun Mizomachi & Brian Beatrice με τη βοήθεια των κρουστών του Jamie Sykes και των φωνητικών του Alan Dubin (του τραγουδιστή των Khanate) δημιούργησαν στο This Face κάτι το οποίο θα έβρισκε, ίσως, τη θέση που του αρμόζει σε ένα ηχητικό dark room του Tate Modern Art Museum του Λονδίνου ως μια ηχητική ελεγεία στην ασχήμια ή μια ωδή στη δυσάρεστη εμπειρία του να υποστείς κλύσμα με… αλυσοπρίονο! Και αυτό μιας και τα εξάχορδα/τετράχορδα κύμβαλα-κομπρεσέρ του group χρησιμοποιούνται κυρίως με στόχο την οριστική κώφωση του οποιουδήποτε αρκετά άτυχου βρεθεί κοντά στην ακτίνα ηχείων που εκπέμπουν στη συχνότητα των ηχογραφήσεων του This Face…
Ως απονενοημένο διάβημα σε μουσικούς όρους όπως η μελωδία και ο ρυθμός, το ντεμπούτο αυτό άλμπουμ κρίνεται ως απόλυτα επιτυχημένο. Ωστόσο, για μια αρτίστικη (λέμε τώρα) εκδοχή μιας ζοφερής πραγματικότητας ή ενός 50λεπτου-παρά κάτι- εφιάλτη ίσως το cd και τα δισκοπωλεία να μην ενδείκνυνται ως μέσο και τόπος διάθεσης, αντίστοιχα. Άλλωστε ο παρά φύση βιασμός μουσικών οργάνων δεν κατατάσσει per se το αποτέλεσμα στο πεδίο «Μουσική». Βέβαια, αναλογιζόμενος όσους βρίσκουν τέτοια «δυσκοίλια» ακούσματα ως αναγκαία και, ίσως, «καθαρτικά», είναι σημαντικό να σημειώσουμε πως οι Gnaw θα έβρισκαν μάλλον περίοπτη θέση ως «μέσον βασανιστηρίων» στο αισχρό Γκουαντανάμο. Ο Obama βέβαια πρόλαβε και υπέγραψε το κλείσιμό του – και αν ο νέος Πρόεδρος των Η.Π.Α. αποδειχθεί τόσο ευαίσθητος όσο δείχνει, η προοπτική αυτή για τη μπάντα δεν θα υλοποιηθεί, ευτυχώς, ποτέ.
