Mε 8 ήδη άλμπουμ και άλλα τόσα singles και ΕΡs στο ιστορικό τους, εν έτει 2009 οι Diary Of Dreams του Adrian Hates έχουν εξελιχθεί. Έχουν περάσει σε μια άλλη διάσταση, στην οποία δεν έχουν πλέον ανάγκη να γίνουν γνωστοί, άρα μπορούν να προσφέρουν κάτι νέο, ώριμο και ολοκληρωμένο στο ήδη αφοσιωμένο τους κοινό. Η διαδικασία αυτή είχε ήδη δρομολογηθεί με το προηγούμενο στούντιο άλμπουμ τους, Nekrolog 43, από το οποίο ουσιαστικά μόνο το “The Plague” ακούστηκε στα clubs, κι αυτό όχι ιδιαίτερα. Το ολοκαίνουργιο (If), πάντως, τολμώ να πω πως είναι κατά ένα σκαλί ανώτερο του Nekrolog 43.
Oύτε στο (If), πάντως, περιλαμβάνονται εν δυνάμει club hits – με την εξαίρεση του “The Wedding”, το οποίο ήταν εξαρχής κομμένο και ραμμένο για single – έχει όμως πολύ περισσότερα να δώσει από ένα απλό πιασιάρικο track. Ακόμα κι αυτό πιο δύσκολα χορεύεται από τα “AmoK” και “She” του Freak Perfume. Και για όσους βιάστηκαν να πουν ότι το αγαπημένο τους συγκρότημα έγινε ξαφνικά εμπορικό και ξέφυγε από τo underground (...underground?! Για τους Diary Of Dreams μιλάμε, που σ’ όποιον και να πεις «electro goth», αυτούς ξέρει!), μόνο και μόνο επειδή γύρισε για πρώτη φορά videoclip, με συγχωρείτε αλλά θα αποδείξω άτοπο το επιχείρημα: Την κίνηση αυτή ήθελαν χρόνια να την κάνουν, απλά περίμεναν να βρουν τους κατάλληλους ανθρώπους και το ανάλογο budget για να αποφύγουν τις προχειροδουλειές, όπως μας εξομολογήθηκε ο ίδιος ο Hates στη φετινή συνέντευξη.Προχωρώντας στο (If) καθαυτό: “Poison Breed, “Wahn!Sinn?” και “The Chain” είναι τα πιο «βαριά» κομμάτια, τα οποία εκπέμπουν και τα πιο «βαριά» συναισθήματα – θυμός, εχθρότητα, δίψα για εκδίκηση. Ο ήχος της μπάντας είναι ελαφρώς αλλαγμένος: αυξημένες κιθάρες, μειωμένο μπάσο και μεγαλύτερη έμφαση στις μελωδίες σε σχέση με παλιότερες δουλειές τους, ενώ η φωνή του Adrian ακούγεται λιγότερο βαθιά από άλλοτε. Κάτι που κατ’ εμέ επιδρά θετικά, τον κάνει να ακούγεται νεότερος και πιο αποφασισμένος.
Οι στίχοι είναι όπως πάντα πολύ προσωπικοί, και πάλι πρόκειται για την περιγραφή εσωτερικών συγκρούσεων, αυτή τη φορά όμως ο Hates είναι πιο συνειδητοποιημένος και βρίσκεται σε άλλο επίπεδο. Η ποιητική διάθεση του “Requiem” δείχνουν γιατί κάποια κομμάτια ήταν προτιμότερο να γραφούν στα Γερμανικά. Στα “Odyssey Asylum” και “Choir Hotel” οι παραισθήσεις και τα ψέματα προκαλούν το μυαλό εις μάτην να τα ξεχωρίσει απ’ την πραγματικότητα. Δεν μπορούσαν να λείπουν και οι καταθλιπτικές μπαλάντες, τις οποίες ο Hates πάντα πετυχαίνει, κι ας μην έχει να προσθέσει κανένα καινούργιο στοιχείο. Μιλάμε για τα “The Colors Of Grey” και “21 Grams Of Nothing”, καθώς και για τη μπαλάντα που επιβάλλει η παράδοση για να κλείσει ο δίσκος, “Kingdom Of Greed”. Το τελευταίο είναι και το αγαπημένο μου, μαζί με το “King Of Nowhere”, δύο τελείως αντικρουόμενα κομμάτια. Το πρώτο ενεργεί λυτρωτικά μέσα στις ενοχές και το φόβο που εμπεριέχει, μέχρι να καταφέρουμε επιτέλους να «dare to see in it the beauty». Το δεύτερο είναι τόσο αισιόδοξο, ώστε το ρεφρέν του θα σου κολλήσει ένα χαμόγελο στα χείλη, ειδικά αν είσαι ερωτευμένος. Υπάρχουν και τα μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια, όπως πάντα, για παράδειγμα το “Mind Over Matter”, το οποίο μέσα σε 7 λεπτά έχει πολλές και ενδιαφέρουσες εναλλαγές και δρα πειραματικά.
Στο bonus CD, G(if)t, για όσους αποκτήσετε την περιορισμένη έκδοση, περιλαμβάνονται 4 ακόμα συνθέσεις-έκπληξη, πέρα από το υπερπροσεγμένο artwork. Τα “Momentum” και “Never Tell The Widow” φέρνουν λίγο σε εποχές End Of Flowers / Psychoma, ενώ τα “Regicide” και “The Saint” αποτελούν, όπως φαίνεται, τα κρυμμένα διαμάντια του άλμπουμ. Ο ήχος του δεύτερου είναι κάτι τόσο διαφορετικό απ’ ό,τι έχουμε συνηθίσει, αλλά παράλληλα ακούγεται τόσο ταιριαστό στον ήχο των Diary, που είναι αξιοπερίεργο.Σίγουρα το (Ιf) δεν είναι το πλέον αντιπροσωπευτικό άλμπουμ των Γερμανών, αυτό που θα πρότεινα σε κάποιον ο οποίος ακούει τη μπάντα για πρώτη φορά, είναι όμως ένα αξιοπρεπέστατο κεφάλαιο στην ιστορία τους. Δεν πρόκειται για κάτι τρομερά πρωτότυπο αλλά δεν παύει να είναι Diary Of Dreams, πράγμα που σημαίνει ότι – μέχρι στιγμής τουλάχιστον, και μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου – είναι απίθανο να ακούσουμε κάτι χαμηλής ποιότητας με την υπογραφή του Adrian Hates.
