Το ότι ο Ανδριανός Παπαδέας είναι από τα πιό ενδιαφέροντα πρόσωπα στον χώρο της ελληνικής μουσικής πραγματικότητας τα τελευταία χρόνια το είχαμε αντιληφθεί από τις ραδιοφωνικές του εκπομπές σε γνωστό σταθμό, αλλά και από τις εμφανίσεις του ως DJ σε διάφορα μαγαζιά και τα πολύ ενδιαφέροντα σετ του εκεί. Αυτό που δεν γνωρίζαμε ήταν το επίπεδό του ως compiler, οπότε όταν κυκλοφόρησε πίσω στο 2007 το πρώτο μέρος της σειράς του Concealed Truth, όσοι τον είχαν παρακολουθήσει στην πορεία του περιμένανε να δούνε εάν θα συνέχιζε με τον ίδιο ανοδικό τρόπο. Ευτυχώς δεν διέψευσε κανέναν κυκλοφορώντας μία συλλογή που κυμαινόταν στα γνώριμα deep και tech house λημέρια, εμπλουτισμένη όμως και με κομμάτια με σαφείς pop ευαισθησίες, τα οποία είχαν την ιδιότητα να σου «μένουν» στο μυαλό έστω και με λίγες ακροάσεις.Τώρα κάποιος πολύ εύστοχα θα αναρωτηθεί «Καλά ρε μεγάλε, τι μας τα λές όλα αυτά για μία προ διετίας συλλογή την στιγμή που η συγκεκριμένη κριτική έχει θέμα το επόμενο volume της σειράς;». Εύλογη η απορία, όμως η απάντηση έγκειται στο γεγονός πως δεν έχουν αλλάξει και πολλά στη φιλοσοφία της εν λόγω συλλογής. Το κεντρικό concept είναι ίδιο, κομμάτια δηλαδή όχι και τόσο γνωστά, τα οποία όμως – ως μέρος μίας συλλογής αλλά και μέσω της ανάλογης ραδιοφωνικής προώθησης – θα μπορούσαν να είχαν απήχηση εφάμιλλη των εφήμερων top-20 τραγουδιών με τα οποία βομβαρδιζόμαστε καθημερινά. Όντας και ο ίδιος θιασώτης της συγκεκριμένης άποψης, πως δηλαδή υπάρχουν πολλά τραγούδια τα οποία εάν τύχαιναν του σωστού promotion θα μπορούσαν άνετα να είχαν πάρει την θέση πολλών αδιάφορων ραδιοφωνικών επιτυχιών, ήμουν ιδιαίτερα χαρούμενος όταν είδα ότι υπήρξε συνέχεια στο Concealed Truth, με το δεύτερο volume να συνεχίζει από ακριβώς εκεί όπου σταματούσε το πρώτο. Με χορευτικούς δηλαδή ρυθμούς, «ζεστές» μπασογραμμές, αιθέρια γυναικεία φωνητικά αλλά και μια υπαρκτή τραγουδοποιία κρυμμένη πίσω από τα kicks και τα snare drums.Υπάρχουν πολλοί, συνήθως πολέμιοι της ηλεκτρονικής μουσικής, που συχνά ισχυρίζονται ότι η εν λόγω μουσική στερείται συναισθήματος και είναι υπερβολικά «ψυχρή», σε αντίθεση με κομμάτια κλασικής τραγουδοποιίας. Η καλύτερη απάντηση είναι τέτοιες συλλογές, οι οποίες όχι μόνο καθιστούν αστείες τις συγκεκριμένες απόψεις, αλλά «κερδίζουν» για την σύγχρονη electronica νέους οπαδούς τόσο από τον alternative χώρο όσο και από τον λεγόμενο mainstream χώρο. Για αυτό τον λόγο λοιπόν αξίζει η στηριξή μας σε τέτοιες κυκλοφορίες και προσπάθειες αλλά και ένα μπράβο τόσο στον Ανδριανό Παπαδέα όσο και στη Sound Οf Everything, μια εταιρεία η οποία συνεχίζει να μας προμηθεύει με ποιοτική μουσική αλλά και επιδεικνύει συνέχεια στην προσπάθειά της με τη ροή των κυκλοφοριών της. Ενδεικτικό παράδειγμα των οποίων είναι και η καινούργια συλλογή του Δημήτρη Παπασπυρόπουλου, που επίσης θα τύχει κριτικής εντός ολίγων ημερών…

 

Ακολούθησε το Avopolis Network στο Google News

 

Διαβάστε Ακόμα

Featured