Το Vantage Point είναι το έκτο άλμπουμ του σπουδαίου Τεξανού κιθαρίστα Chris Duarte, που για μια ακόμη φορά βουτά βαθιά σ’ αυτό που αγαπά και γνωρίζει όσο λίγοι: τα blues. Στην Αμερική αρκετοί ασχολούμενοι με το συγκεκριμένο το είδος τον έχουν χαρακτηρίσει «Coltrane της κιθάρας», πράγμα το οποίο ηχεί κάπως περίεργα στα αυτιά μου. Απ’ την άλλη και η Stratocaster στα χέρια του περίεργα ηχεί – πολύ εντυπωσιακά θα έλεγα...
Αφήνω όμως τους χαρακτηρισμούς, που λίγο ενδιαφέρουν, για να ασχοληθώ με το κυρίως υλικό του εν λόγω άλμπουμ. Το Vantage Point λοιπόν είναι από την αρχή ως το τέλος του ένας δίσκος στον οποίον ευχαριστιέσαι να ακούς κιθάρα. Ο Duarte βρίσκεται σε μεγάλα κέφια και καταφέρνει να ακροβατεί ανάμεσα στα παραδοσιακά blues, τη jazz, το funk και το rock με φαντασία και επιδεξιότητα. Πατώντας στα χνάρια των μεγάλων Stevie Ray Vaughan, Johnny Winter, Jeff Beck και Jimi Hendrix δημιουργεί έναν ήχο δικό του που όμως έχει απλώσει τις ρίζες του στο Τέξας. Ο δίσκος ξεκινά ιδανικά με το πολύ ρυθμικό “The Best I Can Do” και συνεχίζει με το τυπικό αλλά ενδιαφέρον δωδεκάμετρο του “Satisfy”. Το πάρτυ όμως αρχίζει πραγματικά με τις πρώτες νότες του “Slapstak”, μιας εξάλεπτης οργανικής σύνθεσης με την κιθάρα του Duarte να παίρνει φωτιά σολάροντας με εκρηκτικό ρυθμό και φαντασία. Στη συνέχεια, έπειτα από τον κλασικό boogie ήχο του “More Boogie” ακολουθεί το βαρύ και καπνισμένο “Troubles On Me” – ένα απ’ τα πιο όμορφα κομμάτια του δίσκου, για το οποίο υπάρχει και μια bonus δωδεκάλεπτη χορταστική εκδοχή στο τέλος.
Από εκεί και πέρα το όλο πράγμα κυλά απλά και όμορφα, χωρίς περιττά στολίδια και στούντιο κόλπα με κομμάτια που σε κατακτούν αμέσως, όπως το “The End Of Me And You”, το “She Don’t Leave Here Anymore” ή το “Babylon”. Μια κιθάρα (Chris Duarte), ένα μπάσο (Joseph Patrick Moore), τα τύμπανα (Jeff Reilly) και πολύ ψυχή είναι όσα διαθέτει αυτή η μπάντα και ουσιαστικά είναι αυτά που χρειάζεται για να ηχεί έτσι. Ο Chris Duarte με το Vantage Point δεν κάνει σε καμία περίπτωση την υπέρβαση, ούτε πρωτοτυπεί ιδιαίτερα. Παρόλα αυτά φτιάχνει ένα σύνολο με πολλές δυνατές στιγμές και λιγότερες «αδύναμες», αρκετά ραδιοφωνικό θα μπορούσα να πω, που μπορεί να προσφέρει ακροάσεις γεμάτες ενδιαφέρον και απόλαυση.
