Όλη η ποικιλία του ενδιάμεσου σταδίου μεταξύ της κλασικής μουσικής και του heavy metal απασχολεί στιλιστικά τους Αμερικανούς πειραματιστές Kayo Dot – ενίοτε με κάποια έμφαση σε free jazz μονοπάτια, χάρη στα οποία τους πρόσεξε ο John Zorn, δίνοντάς τους την ευκαιρία να δισκογραφήσουν μέσω του label του, Tzadic Records, πέντε χρόνια πριν. Το Blue Lambency Downward είναι ο τρίτος τους δίσκος έκτοτε, ο οποίος βαδίζει σταθερά στα μονοπάτια που πρωτοχαράκτηκαν με το Choirs Of The Eye του 2003.
Το γεγονός του τρίτου δίσκου σημαίνει πως αυτή τη φορά απουσιάζει το στοιχείο της έκπληξης – που όπως και να το κάνουμε υπήρξε καλός σύμμαχος των Kayo Dot στο ξεκίνημα. Στο Blue Lambency Downward – περισσότερο και από το προπέρσινο Dowsing Anemone With Copper Tongue – οι πειραματιστές από τη Βοστόνη καλούνται να αποδείξουν πως πέραν από τη θέληση για πρωτοτυπία και την προσεκτική, ενδελεχή μελέτη των τόσων μουσικών ειδών που τους απασχολούν έχουν ωριμάσει αρκετά ώστε να πετύχουν τον μετασχηματισμό των πειραματικών τους ιδεών σε προτάσεις, για πολλούς ή για λίγους μικρή σημασία έχει. Φοβάμαι όμως ότι τελικά περισσότερο επιτυγχάνουν να πείσουν για τη δεινότητα του ηγέτη τους Toby Driver να ενορχηστρώνει ευφάνταστα το πλήθος των επιρροών, παρά για το ζητούμενο.
Και εξηγούμαι: οι Kayo Dot πλάθουν ενδιαφέροντα ηχητικά κολάζ, όπου η μοντέρνα κλασική γραφή συναντά τις free jazz εξερευνήσεις και τα γνώριμα από τον κόσμο του rock και του σύγχρονου metal κιθαριστικά επίπεδα. Όμως πέραν της κατασκευής αυτών των κολλάζ δεν υπάρχουν συνθετικές ιδέες, δεν υπάρχει ψυχή στο οικοδόμημα. Συγχωρητέο ίσως για το πρώτο τους άλμπουμ, που έπρεπε σαφώς να δομήσει προτού να βρει τον δρόμο της πρότασης, στο τρίτο όμως πλέον είναι που παίζεται όλο το παιχνίδι. Ως πότε ο Driver θα δομεί χωρίς να συγκινεί; Ως πότε θα τη βγάζει καθαρή προτείνοντας φλύαρα πολυσυλλεκτικά παζλ σαν το δεκάλεπτο “Blue Lambency Downward” ή το εφτάλεπτο “Right Hand Is The One I Want”, στα οποία πέφτει επιπλέον βαριά η δημιουργική σκιά του John Zorn; Και ως πότε θα επιμένει να τραγουδά με αυτή την ανύπαρκτη, επίπεδη φωνούλα; Όταν περιορίζει τις φιλοδοξίες του στα τρία-τέσσερα λεπτά, όπως π.χ. στο “Awkward Wind Wheel”, κάτι αρχίζει να συμβαίνει. Ίσως λοιπόν αυτόν τον δρόμο πρέπει να ακολουθήσουν οι Kayo Dot, βρίσκοντας παράλληλα και κάποια καταλληλότερη φωνή…
