Οι διασκευές υπήρξαν ανέκαθεν αναπόσπαστο μέρος της μουσικής παράδοσης. Πέρα από τα παιδιά-θαύματα της κλασικής περιόδου, τα οποία ξεκινούσαν τη σύνθεση από έξι χρονών (την εποχή που εμείς οι λιγότερο ευφυείς μαθαίνουμε την αλφαβήτα), όλοι οι καλλιτέχνες της σύγχρονης μουσικής ιστορίας διαμόρφωσαν το ύφος τους παίζοντας τραγούδια άλλων. Ο Bob Dylan έμαθε κιθάρα ακούγοντας τους δίσκους της πρόσφατα αποθνήσκουσας Οdetta, οι Beatles βρήκαν τον εαυτό τους παριστάνοντας τον Elvis και τον Buddy Holly, οι Stones ήξεραν απέξω όλα τα νέγρικα μπλουζ και ου το καθεξής.
Οι διασκευές σπάνια ξεπερνούν την αρχική εκτέλεση ενός τραγουδιού. Και αυτό γιατί κανείς δεν μπορεί να νιώσει ένα έργο τέχνης πιο καλά από τον ίδιο τον δημιουργό του. Δεν παύουν όμως να παρουσιάζουν ενδιαφέρον, ιδίως όταν είναι γνωστός τόσο ο καλλιτέχνης που τις πραγματοποιεί, όσο και το τραγούδι που διασκευάζεται. Αυτό συμβαίνει στη συλλογή Heroes. Δεκαπέντε θρύλοι της σύγχρονης μουσικής ιστορίας, αποφάσισαν να προσφέρουν από ένα κομμάτι τους σε ισάριθμους καλλιτέχνες που βρίσκονται αυτή την εποχή στο προσκήνιο. Καθοριστικό ρόλο έπαιξε το γεγονός πως το όλο εγχείρημα οργανώθηκε από τον οργανισμό War Child, ο οποίος ενισχύει ηθικά και οικονομικά τα χτυπημένα από τα δεινά του πολέμου παιδιά. Μόλις ακούσει ο εύπορος καλλιτέχνης τη λέξη φιλανθρωπία, τσουπ, πείθεται, δεν θέλει πολλές διευκρινήσεις.
Αρχής γενομένης με τον Beck, ο οποίος διασκευάζει το “Leonard-Skin-Pill-Box-Hat” του Dylan με ένταση και πάθος, παρελαύνουν όλα τα ονόματα που μας απασχολούν τα τελευταία χρόνια από τον ευρύ κύκλο της pop/rock: Lily Allen, TV Οn Τhe radio, Franz Ferdinand, Duffy, Hot Chip, Yeah Yeah Yeahs και πολλοί άλλοι. Αδύναμες στιγμές δεν υπάρχουν και η όλη ατμόσφαιρα είναι αρκετά χαρούμενη, τόσο λόγω των uptempo τραγουδιών που επιλέχθηκαν, όσο και εξαιτίας των παρδαλών όπλων που κοσμούν το εξώφυλλο και το artwork, λες και είναι μπαλόνια ή καραμέλες. Θετικό καταλήγει να είναι αυτό, μιας και αποφεύγονται τα κλισέ και τα πασπαλίσματα με αντιπολεμικά μηνύματα και εύκολες διαμαρτυρίες προς ιθύνοντες, οι οποίοι, ούτως ή άλλως, έχουν τα αυτιά τους κλειστά. Στα highlights συγκαταλέγεται το “Victoria” των Kinks, που εδώ ακούγεται από τους Kooks, αλλά και το “Atlantic City” του Springsteen, που πέφτει στα στιβαρά μπράτσα των Hold Steady και απογειώνεται.
Σαν συλλογή τραγουδιών, το Heroes είναι εξαιρετικό, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα άλμπουμ διασκευών που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ. Διότι περιλαμβάνει δεκαπέντε τραγουδάρες από δεκαπέντε hot ονόματα. Όμως είναι αμφίβολο το αν πετύχει τον σκοπό του, την ενίσχυση δηλαδή των ανήλικων θυμάτων του πολέμου. Το ζήτημα αυτό είναι καθαρά πολιτικό. Το να περιμένεις από ένα cd να συνεισφέρει στην αντιμετώπιση μιας τέτοιας κατάστασης, είναι σα να προσπαθείς να εξοικονομήσεις ενέργεια για τον πλανήτη σου κρατώντας κλειστό το μεγάλο φως της κουζίνας. Είναι αυτό το παραμύθι του «τουλάχιστον κάνε ό,τι μπορείς», που μας φορτώνουν εκείνοι οι οποίοι – λόγω συμφερόντων – αποφεύγουν να πάρουν αποφάσεις. Όπως είχε πει σε μια πρόσφατη συνέντευξη στη Lifo ο Τζίμης Πανούσης, «η φιλανθρωπία και η οικολογία είναι τα δεκανίκια του καπιταλισμού». Αυτό που μπορεί πραγματικά να βοηθήσει τον κόσμο είναι η ίδια η τέχνη. Και το κάνει, χωρίς πολύ θόρυβο, περιττές κινήσεις, Live Aids και πράσινα άλογα.
