Τα έχουν χάσει τελείως εκεί στη 4AD μου φαίνεται – ή σε μεγάλο βαθμό τουλάχιστον, για να μην τους αδικώ… Δεν εξηγούνται αλλιώς ορισμένες από τις κυκλοφορίες τους τον τελευταίο καιρό, που αν λάβουμε υπόψη μας ότι οι καλύτερες προήλθαν κατόπιν αδείας από άλλες, αμερικάνικες ετικέτες, τότε μένουμε με την απλή διαπίστωση ότι όταν έρχεται η ώρα να κάνουν το δικό τους a&r (να ανακαλύψουν δηλαδή πρώτοι εκείνοι ένα συγκρότημα και να το υπογράψουν πριν εκείνο δισκογραφήσει), τότε τα πράγματα δεν είναι και τόσο φωτεινά για την άλλοτε κραταιά ανεξάρτητη δύναμη. Πήραν μάλιστα και πεσκέσι κάποια ονόματα από αδελφά labels τα οποία έπαψαν τη λειτουργία τους (βλέπε Stereolab, Future Of The Left, M Ward) κι αυτό δεν τους χάλασε πάλι καθόλου νομίζω… Μένει να δούμε τι ψάρια πιάνουν τα νέα τους χαρτιά, όπως οι Broken Records (που δεν ξέρω αν είναι οι καινούργιοι Sixteen Horsepower ή οι Beirut στο ίδιο πανηγύρι με τους Gogol Bordello) και το ντουέτο των Big Pink (το shoegaze ποτέ δεν πεθαίνει και έρχεται από τη Νέα Υόρκη στη Βρετανία ξανά, σαν παιδική αρρώστια η οποία δεν λέει να περάσει!).
Η Anni Rossi, λοιπόν, είναι Αμερικανίδα, η οποία ταξίδεψε ημέρες και ημέρες για να προσκυνήσει και να βαπτιστεί κι εκείνη στην Κολυμπήθρα του Σιλωάμ που λέγεται Electrical Audio Studios. Εκεί είναι όπου λειτουργεί ο ιερέας Steve Albini εδώ και χρόνια, εκεί όπου σπεύδουν να ηχογραφήσουν τις δουλειές τους όσες μπάντες θέλουν έναν ήχο στεγνό σαν φρυγανιά και ξερό σαν σόλα. Χωρίς περιττά φτιασίδια, με άλλα λόγια, χωρίς παραπλανητικά ηχητικά τρικ και χωρίς λάδι και ξύδι. Νηστίσιμο. Άδειο σαν το πιάτο ενός άστεγου μετά τη διανομή συσσιτίου. Μόνο έτσι όμως φαίνεται η αληθινή αξία του καλλιτέχνη, ακούω να λέτε, έτσι δείχνουν τη δύναμή τους οι συνθέσεις του και μιλούν με την πραγματική φωνή τους οι στίχοι. Αρκεί να έχει αυτός κάτι να πει βέβαια, έτσι;
Παίζει βιόλα και τραγουδάει η Anni Rossi, ανακατεύεται με τα πλήκτρα κάποτε, και κάποιος τη βοηθάει με τα τύμπανά του. Εκείνη όμως δεν χρειάζεται πολλά εκφραστικά μέσα για να πει όσα θέλει, και καταντάει (ίσως και λόγω της υπερβολικής της αυτοπεποίθησης ή και άγνοιας) να μην λέει τίποτα το αξιόλογο τελικά. Ο δίσκος δεν αλλάζει την άποψη που είχαμε σχηματίσει γι’ αυτήν με τον προπομπό του άλμπουμ Afton, ένα μίνι δισκάκι με έξι κομμάτια, στο οποίο έπαιζε (όπως και παίζει) με έναν άτεχνο θεωρητικά τρόπο τη βιόλα της και τραγουδούσε σαν την Joan As Policewoman χωρίς το ταλέντο… Μόνο όταν συμπυκνώνει τις ιδέες της σε αιφνιδιαστικά tour de force όπως το “West Coast” νιώθεις ότι δεν χάνεις τον χρόνο σου εδώ, μα οι στιγμές αυτές είναι λίγες.
Αλλιώς, πώς να δεχτείς μία διασκευή όπως εκείνη του “Living In Danger” των Ace Of Base που περιέχεται εδώ; Να γελάσεις με το δήθεν απρόβλεπτο της επιλογής της ή πάλι να γελάσεις που είναι καλύτερο από τις δικές της συνθέσεις; Και μια και μιλάμε για διασκευές, ας μη μιλήσουμε καλύτερα γι’ αυτήν στο “Creep” των Radiohead, η οποία ευτυχώς δεν περιέχεται εδώ – αλλά μπορείτε να βρείτε στο youTube. Απλά δείτε τη και γελάστε με την καρδιά σας!
