Ένα πράγμα είναι σίγουρο σήμερα. Ότι δεν μπορείς να βασίζεσαι πια στο σινάφι των singer-songwriters. Εκτός του ότι απαιτούν περισσότερη προσοχή για να τους ανακαλύψεις και να τους αξιολογήσεις, συνήθως αποδεικνύονται πιστές ρεπλίκες καλλιτεχνών του παρελθόντος ή απλά ατάλαντοι που η θέση τους θα έπρεπε να παραμείνει η πλατεία κάποιας ευρωπαϊκής πόλης.
Η Emily Jane White μπαίνει σε αυτή τη συνομοταξία και πρέπει να υποστεί το βάσανο της εκ των προτέρων προκατειλημμένης κριτικής. Ζεστή φωνή, απλές και σκοτεινές μελωδίες, λιτές ενορχηστρώσεις. Ένα μίγμα που δεν σπανίζει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, αντιθέτως έχει αναδείξει τα τελευταία χρόνια μερικές μικρές θεές, όπως η Cat Power, η Shannon Wright και η Marissa Nadler, με δεδομένες τις διαφορές τους σε ύφος, εμπορικότητα και τρόπο υλοποίησης των ιδεών τους.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η φωνή της White δεν είναι πρωτότυπη, αλλά είναι όμορφη. Η ατμόσφαιρα αποπνέει ένα μυστήριο ελκυστικό, το οποίο σε μερικά τραγούδια γίνεται εθιστικό, όπως στο “Dagger” και στο “Wild Tigers I Have Known” (που έχει συμπεριληφθεί και στο soundtrack της ομώνυμης ταινίας του, γνωστού στον ανεξάρτητο κινηματογράφο, Cam Archer). Όλο αυτό σίγουρα κερδίζει την προσοχή και δημιουργεί καλά προηγούμενα, αλλά δεν αρκεί από μόνο του.
Σε μια γενική παρατήρηση, το Dark Undercoat παρουσιάζει ενδιαφέρον αλλά δεν είναι το έργο που θα πάει τη γενικότερη υπόθεση της σύνθεσης και της στιχουργίας σε νέα ανεξερεύνητα μονοπάτια. Είναι μια πρώτη απόπειρα για να επιπλεύσει η White στη λίμνη του underground San Francisco, κάτι που το επιτυγχάνει. Το προσπαθεί παράλληλα και μέσω της κυκλοφορίας του δίσκου από τη γαλλική Talitres. Άλλωστε στην Ευρώπη πάντα έμοιαζε όμορφη η εικόνα μιας κοπέλας η οποία με μια κιθάρα ή ένα πιάνο προσπαθεί να βάλει σε τάξη κάποια πράγματα στο μυαλό της. Το μέλλον θα δείξει αν η εν λόγω ξανθιά κοπέλα θα πλησιάσει την παραπάνω τριάδα…
