O Daniel Dumile, πίσω από τη μάσκα των τόσο διαφορετικών και εξεζητημένων alter ego του, έχει καθιερωθεί στις συνειδήσεις των παγκοσμίων ακροατηρίων (hip hop και μη) ως μια ιδιαίτερη καλλιτεχνική προσωπικότητα, που προσδίδει στον όρο «εναλλακτικό hip hop» τη πραγματική του σημασία. Σαν MF “Metal Fingers” Doom, είτε σε συνεργασία με τον Danger Mouse (Danger Doom), είτε στο πλευρό του Madlib (Madvillain), αλλά και σόλο, έχει δώσει μια σειρά καταπληκτικών δίσκων. Δίσκων γεμάτων εμμονές, avant garde στοιχεία και μια θεατρικότητα βγαλμένη απευθείας από τους φαντασιακούς κόσμους των σούπερ ηρώων (ως εκ τούτου ο Doctor Doom είναι ένας από τους βασικούς σούπερ ήρωες στο σύμπαν της Marvel Comics). Παράλληλα, στα hip hop ακροατήρια, ο MF Doom έχει υπάρξει ήρωας για δυο λόγους. Με τη πορεία των KMD στα πρώιμα 1990s κατάφερε να αγαπηθεί από τους λάτρεις των “phat beats” (όπως ο γράφοντας) στα δε mid-1990s κράτησε ψηλά τη σημαία του ποιοτικού indie hip hop κατορθώνοντας να προσελκύσει νέα ακροατήρια προς το είδος, πολύ πριν την έλευση των crossover μεγαθηρίων τύπου Gnarles Barkley ή των super παραγωγών τύπου Pharrell Williams. Mυστηριακός (δεν εμφανίζεται δημόσια χωρίς τη μάσκα του), θύμα της μοίρας μετά τα τραγικά γεγονότα της προσωπικής του ζωής (απώλεια του αδερφού του) ή «τίγκα καμένος»; Σε κάθε περίπτωση, ο MF Doom είναι ο τύπος του καλλιτέχνη που θα χαρακτηρίζονταν άνετα ως διαδραστικός…
Στη φετινή δισκογραφική του επιστροφή (μετά από τέσσερα χρόνια ουσιαστικά) με το Born Like This – σαν Doom πλέον, από αυτό τον δίσκο και εφεξής – ο πήχης δεν πέφτει σε κανένα επίπεδο (μουσική, αισθητική, σημειολογία, στίχοι, συνεργασίες) σε όσα μας έχει συνηθίσει. Με έναν τίτλο ο οποίος παραπέμπει απευθείας στον Τσαρλς Μπουκόφσκι (τον οποίο και σαμπλάρει μάλιστα σε ένα vocal chop στο πρώτο single “Cellz”, όπου απαγγέλει ένα ποίημά του), ο κος Dumile βάζει στο μίξερ κοφτερά βιολιά, samples από το σύνολο της μαύρης (και μη) μουσικής και δανείζεται backing vocals από τις φωνές του «τεράστιου» Prince Paul και των De La Soul. Άμα αυτά τα σχήματα σου κάνουν δεύτερες, απλά αναλογιστείτε τι σεβασμού απολαμβάνεις… Στο μουσικό του δε ταξίδι συνοδοιπόροι στέκονται ο μεγάλος (και αδικοχαμένος) J Dilla σε δυο ακυκλοφόρητες παραγωγές, o Madlib αλλά και ο ανερχόμενος Jake One, ενώ στο πλευρό των rappers, οι «συνήθεις ύποπτοι» Ghostface Killah (έχουν μεγάλο story φιλίας και συνεργασίας) και Raekwon από τους Wu Tang Clan δίνουν τα φώτα τους πίσω από το μικρόφωνο.
Δεκαεπτά συνθέσεις με πολιτικό σχολιασμό, χιούμορ, κινηματογραφικούς και φανταστικούς διαλόγους, που μπλέκουν ένα ευρύ φάσμα ήχων – από τον εναλλακτικό ήχο, μέχρι τις boom bap μπασογραμμές. Ολοκληρωμένο και πολύ ενδιαφέρον αποτέλεσμα, το οποίο, αν και θυμίζει συρραφή τύπου Frankenstein (όπως εξάλλου όλες οι δουλειές του MF Doom), βρίσκει το «μουσικό τέρας» που χτίζεται να είναι αρτιμελές, όμορφο και χωρίς τα χαρακτηριστικά σημάδια που προκύπτουν από τέτοιους είδους «ραδιουργίες». Ψάξτε το και αναζητήστε και τις υπόλοιπες δουλειές του δημιουργού… Όπως λέει και ο Μπουκόφσκι: «Ιδιοφυία είναι η ικανότητα του να επισημαίνεις το προφανές με απλό τρόπο». Και νομίζω πως όλα αυτά τα χρόνια η δημιουργική πορεία του MF Doom το έχει αποδείξει…
