Είμαι fan των Γερμανών Boozoo Bajou από την πρώτη στιγμή που άκουσα το Satta, το ντεμπούτο άλμπουμ τους πίσω στο 2001. Έκτοτε μεσολάβησε το Dust My Broom το 2005, για να έρθουμε στη φετινή επιστροφή τους με το εν λόγω Grains. To ντουέτο από τη Νυρεμβέργη ανέκαθεν μπόλιαζε τη down tempo electronica που επιδέξια έφτιαχνε μαζί με blues και jazz στοιχεία, όπως και με dub, soul και funk δάνεια – με τρόπο συνήθως επιτυχημένο. Και συνεχίζει βέβαια να το κάνει και στην περίπτωση του παρόντος άλμπουμ, αλλά πλέον με έναν τρόπο πιο εσωτερικό και «χαμηλόφωνο».
Εδώ δηλαδή οι Peter Heider και Florian Seyberth χρησιμοποιούν ακόμα περισσότερο φυσικά (κυρίως ακουστικά) όργανα, καθώς και αισθαντικούς guests στα φωνητικά (Eric Duperray, Rumer, Stefan Pranger και Bernd Batke), στηριζόμενοι περισσότερο από ποτέ στη γραφή δυνατών μελωδιών, κι αφήνοντας στα beats ρόλο ξεκάθαρα συνοδευτικό. Δεν υπάρχουν δηλαδή οι χαρακτηριστικές funky και up-tempo στιγμές τους, κάτι που ωθεί το Grains να καταταχτεί στην κατηγορία του lounge.
Μια τέτοια κατάταξη δεν σημαίνει ασφαλώς πως έχει γίνει κακή δουλειά στο άλμπουμ – το αντίθετο μάλιστα. Αν όμως αναπόφευκτα συγκρίνει κανείς το Grains με το παρελθόν των Γερμανών και ιδιαίτερα με το πάρα πολύ καλό ντεμπούτο τους, δεν μπορεί παρά να διαπιστώσει ότι χάνει. Από την άλλη, ακούγοντας το φοβερό “Ηeavy On Me” – άνετα την καλύτερη στιγμή του δίσκου – καταλαβαίνεις πόσο καλοί μπορούν να γίνουν οι Boozoo Bajou όταν το θέλουν. Έστω λοιπόν και αν ο lounge χαρακτήρας του Grains σε αφήνει λίγο με ανάμεικτα συναισθήματα, βρίσκεις κι εδώ αποδείξεις για το ότι η δεκάχρονη και πλέον προοδευτική μουσικά πορεία τους έχει ακόμα να δώσει αρκετά πράγματα.
