Οι Thursday, ένα από τα πιο σημαντικά συγκροτήματα και πνευματικοί πατέρες του όλου post-hardcore κινήματος, αποφάσισαν πως ήρθε η στιγμή να μοιραστούν μαζί μας τα καινούργια τους τραγούδια. Φαινομενικά αρκετά έχουν αλλάξει. Οι ίδιοι μετά από χρόνια χώρισαν τους δρόμους τους με την Island κατευθυνόμενοι προς την Epitaph, στο τελευταίο τους split EP συνεργάστηκαν με τους Ιάπωνες post rockers Mono, ενώ το τελευταίο τους κανονικό άλμπουμ, A City By The Light Divided, είχε ήδη δείξει μια αναχώρηση της μπάντας από τον κλασικό ήχο των αρχών τους και τη μανία που τους συνόδευε τότε. Με λίγα λόγια, οι Thursday φαινομενικά δείχνανε να μπαίνουνε σε μια άλλη φάση στην καλλιτεχνική τους πορεία μέχρι στιγμής. Μετά από την πρώτη ακρόαση, όμως, του Common Existence ήταν εμφανές πως σχεδόν τίποτα δεν είχε αλλάξει...
Και εξηγούμαι αμέσως. Δεν εννοώ ότι με αυτό τον δίσκο της η μπάντα παραμένει στάσιμη στη μουσική της εξέλιξη. Κάθε άλλο. Οι στίχοι τους μοιάζουν πιο ποιητικοί από ποτέ, οι ρυθμοί πιο γρήγοροι και επιθετικοί συγκριτικά με τις τελευταίες δυο δουλειές τους και γενικά το σύνολο κινείται σε ένα υψηλό επίπεδο. Απλά οι ίδιοι φαίνεται πως αποφάσισαν να γυρίσουν στο κλίμα των ημερών του Full Collapse, του δεύτερου δηλαδή δίσκου τους (και σημείου αναφοράς για κάθε λίστα με post hardcore/emo άλμπουμ-ορόσημων για την όλη σκηνή). Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι οι Thursday έκαναν βήματα πίσω, γιατί τα τραγούδια του Common Existence μόνο το σημείο εκκίνησης έχουν ως κοινό με αυτά του Full Collapse. Πέρα λοιπόν από μια κοινή αφετηρία, οι Thursday εδώ γράφουν τα πιο πολυεπίπεδα κομμάτια που έχουν γράψει ποτέ, συνοδευόμενα με τους καλύτερους στίχους τους μετά από χρόνια. Το γεγονός πως όλα αυτά τα κάνουν ενώ ακούγονται πιο παθιασμένοι και ενεργητικοί από ποτέ (παρόλο που το συγκρότημα βρίσκεται αισίως στον δωδέκατο χρόνο ύπαρξής του) καθιστούν το Common Existence νικητή. Βοηθάνε βεβαίως σε αυτό και κάμποσα ακόμα πράγματα: η μπάντα αλλάζει ρυθμούς και ταχύτητες στα κομμάτια της εν ριπή οφθαλμού, παίζει τον start stop ήχο στα δάχτυλα, ενώ, εκεί που νομίζεις πως θα ακούσεις ένα hardcore κομμάτι, ξαφνικά στο γυρίζουν σε υπέροχες κιθαριστικές μελωδίες με διπλά φωνητικά – και πάει λέγοντας. Επίσης στα συν είναι φυσικά και η παρουσία στο σχήμα του τραγουδιστή Geoff Rickly, ο οποίος αποτελεί μια από τις πιο χαρακτηριστικές φωνές στο alternative rock σήμερα, με μια χροιά καταδικασμένη να έχει ή αφοσιωμένους υπέρμαχους ή ταγμένους εχθρούς. Τέλος, η επιλογή του Dave Fridmann ως παραγωγού αποτέλεσε από μόνη της ένα «πλαφόν ποιότητας» ως προς το αποτέλεσμα του Common Existence. Αν και το πόσο θα τους βοηθούσε να «ανοίξουν» τον ήχο τους και να κατασκευάσουν τα τραγούδια τους σαν μικρές ιστορίες δεν ξέρω εάν το περίμεναν ούτε οι ίδιοι οι Thursday.
Κακό δίσκο οι Thursday δεν έχουν κυκλοφορήσει ποτέ. Ωστόσο με το προηγούμενο άλμπουμ τους φάνηκε να διατηρούνται στα ήδη κεκτημένα τους, μετά την ανοδική συζυγία του Full Collapse και του καλύτερού τους δίσκου, του War All The Time. Με το παρόν όμως άλμπουμ δείχνουν πως γυρίζουν και πάλι στα περιπετειώδη και εξερευνητικά μονοπάτια στα οποία μας είχαν συνηθίσει, αλλά και να μας επιβεβαιώνουν ότι είναι ένα συγκρότημα που πραγματικά ενδιαφέρεται να πάει το είδος του όσα βήματα παραπέρα μπορεί. Εάν το αντιτάξουμε αυτό στην πλειοψηφία των συγκροτημάτων που δραστηριοποιούνται στον post-hardcore χώρο – τα οποία μόλις βρουν τη συνθετική τους βολή επαναπαύονται στις δάφνες τους – μπορούμε να καταλάβουμε γιατί οι Thursday ανήκουν στους πρωτοπόρους του συγκεκριμένου χώρου. Με αυτό το άλμπουμ όμως δείχνουν να θέλουν να μας δείξουν κάτι παραπάνω. Ότι δηλαδή δεν είναι απλά καλοί για το ιδίωμά τους, αλλά πως αποτελούν μια από τις πραγματικά ενδιαφέρουσες μπάντες του γενικότερου κιθαριστικού χώρου του σήμερα. Πλέον καταφέρνουν εμφατικά να μας κάνουν να αμφισβητήσουμε εάν εξακολουθεί το War All The Time να αποτελεί το magnus opus τους…
