Υπάρχουν πάντα συγκροτήματα που η διαδρομή τους στη μουσική μας επιτρέπει να τα χαρακτηρίζουμε «συζυγή». Για κάθε Μassive Attack δηλαδή υπάρχουν οι Portishead, για όποιους Flaming Lips απέναντι στέκονται οι Mercury Rev, για όπου ηχούν οι Calexico παραδίπλα ακούς τους Giant Sand. Πάνε τέσσερα χρόνια από τότε που ο Howe Gelb και η παρέα του είχαν να μας τροφοδοτήσουν με κάτι «νέο» (μη λαμβάνοντας υπόψη το προσωπικό προ διετίας Sno Angel) και στο ερώτημα αν 15 στούντιο άλμπουμ σε 19 χρόνια ήταν αρκετά απάντηση δίνεται με το αν το 16 στα 23 σας ηχεί καλύτερα.
Μαζεύοντας όσους βρήκε εύκαιρους στην έρημο της Αριζόνας για να στήσει την κολεκτίβα των Giant Sand, χρησιμοποιώντας (εκ νέου) την υπερατλαντική βοήθεια ενός Δανέζικου τρίο μουσικών, καθώς και με τους Neko Case (New Pornographers) και Matt Ward στις επάλξεις, o Gelb καταφέρνει στο πενηντατριών λεπτών Provisions να βγάλει το αργότερο και πιο χαμηλόφωνο άλμπουμ της καριέρας του. Από το εισαγωγικό “Stranded Pearl”, ιδανικό για το άνοιγμα western film με πρωταγωνιστή το Gian Maria Volonte και με τη φωνή της Isobel Campbell να συνοδεύει στη μουρμούρα, θέτονται ξεκάθαρα οι μουσικές προδιαγραφές του Provisions: νοτιοδυτική παράδοση μπλεγμένη με lo-fi αισθητική, τρεμουλιαστές κιθάρες σε συνδυασμό με «μουντάτο» πιάνο και ψιθυριστά φωνητικά ίσα-ίσα να σπάνε τις ριπές των ανέμων της ερήμου.
Το “Can Do” θα μπορούσε άνετα να συμπεριλαμβάνεται στο track list του Johnny Cash στους τροφίμους του Folsom, το “Increment Love” ηχεί όσο νουάρ και spooky δεν φαντάζεστε ακούγοντας τη φωνή να βγαίνει κατευθείαν από τα σωθικά του Gelb, ενώ το “Muck Machine” «πρωτοπορεί» ανεβάζοντας λίγο tempo και ρέποντας σε πιο στακάτους ρυθμούς. Στο μεσοδιάστημα όμως και μέχρι την ανακάλυψη των ξεχωριστών πραγματικά στιγμών του Provisions σε κάθε κομμάτι, σε κάθε string της κιθάρας, σε κάθε ψιθύρισμα θα χρειαστεί απλά να μείνετε σε εγρήγορση. Καφέδες δεν συνιστώνται, αλλά το ουίσκι είναι μια εξαιρετική επιλογή.
Κομμένο και ραμμένο για νυχτερινή ακρόαση σε ακουστικό περιβάλλον που να παίζει μόνο αυτό, το Provisions ηχεί λοιπόν γοητευτικό. Αν όμως επιχειρήσετε να το ακούσετε συνδυαζόμενο με κάτι άλλο (οδήγηση στο αυτοκίνητο, στο δρόμο με ακουστικά) θα περάσει και δεν θα καταλάβετε τίποτα. Δεν είναι τόσο δυνατό για να σας τραβήξει την προσοχή, χρειάζεται αντίθετα την προσοχή σας για να φανεί. Και παίρνοντας υπόψη κάποια κενά διαστήματα ειδικά στο τέλος όπου ο Gelb το κουράζει το πράγμα, θυμούμενος πως χρειάζεται να δείξει ότι ξέρει κιθάρα, το όλο εγχείρημα δεν θα είναι κάτι το οποίο θα θυμάστε και του χρόνου.
Υ.Γ.: Highlight για αποφυγή η διασκευή στο “The Desperate Kingom Οf Love”, όπου πρέπει να είσαι πολύ desperate για να ταυτιστείς μαζί της. Aπλά δεν έχει λόγο ύπαρξης, σε αντίθεση με άλλες διασκευές.
