To punk πέθανε αμέσως μόλις αυτή η «προσεκτικά κατασκευασμένη μορφή επανάστασης» ταυτίστηκε με έναν συγκεκριμένο ήχο και μια εξειδικευμένη ενδυματολογική επιλογή· το λεγόμενο «alternative» δεν ήταν στην πραγματικότητα ό,τι δήλωνε το όνομά του – ακόμα και το grunge είχε ενδιαφέρον για νοσταλγικούς λόγους· το δε electroclash πέθανε όσο γρήγορα πέθανε και η συνοδευτική μόδα στα ρούχα. Αυτά μας λέει, μεταξύ άλλων, ο πρώην Botch Brian Cook, προλογίζοντας το ντεμπούτο άλμπουμ των Helms Alee, στο οποίο βρίσκει να συμβαίνουν όλα όσα θα έπρεπε να συμβαίνουν σε ένα σύγχρονο, με άποψη άλμπουμ – αν και παραδέχεται πως είναι δουλειά την οποία θα προσέξουν λίγοι μόνο, ποτέ οι μάζες.
«Πφφφ…», σκέφτηκα διαβάζοντας τα παραπάνω, «υπερβολές ενός βλαμμένου mathcorά». Πόσες φορές άλλωστε δεν έχουμε διαβάσει συναφή σχόλια που δεν ανταποκρίνονται τελικά παρά στο φαντασιακό του γράφοντα; Μετά, όμως, ήρθε η ακουστική εμπειρία του Night Terror – και ακούγοντάς το νύχτα, μαύρα μεσάνυχτα, δεν σας κρύβω πως σε στιγμές βρήκα τον τίτλο του εξαιρετικά πετυχημένο. Η αρχή – με το καλοπαιγμένο οργανικό “Left Handy Man Handle” – δεν σε εντυπωσιάζει κιόλας, αλλά σε βάζει σε κλίμα να κάτσεις ν’ ακούσεις με προσοχή. Και αυτό που ακούς, φτάνοντας στο τέλος, είναι μία πραγματικά καλή νέα μπάντα από το Seattle. Το τρίο των Helms Alee (Ben Verellen, Dana James και Hozoji Matheson-Margullis) δεν φοβάται τις εκρήξεις – ηλεκτρισμού, αδρεναλίνης, οργής – αγαπά τα δυναμικά περάσματα, ενώ του αρέσει το κάπως πειραματικό περιβάλλον με την ένταση να πέφτει όμορφα και ισομερώς με τις άγριες κορυφώσεις. Και λανσάρει έναν ήχο σκληρό και λίγο βαβούρικο σε σημεία, ο οποίος μπορεί να έχει γνώριμα πατήματα (ειδικά σε όσους παρακολουθούν τη Hydra Head ως εταιρεία), διαθέτει όμως συνάμα ταυτότητα (χάρη σε μεγάλο βαθμό στα πετυχημένα γυναικεία φωνητικά) αλλά και ένα ταλέντο στις συνθέσεις που δεν το διαθέτουν και πολλοί στο ρόστερ της τελευταίας.
Ο Brian Cook ασφαλώς και υπερβάλλει, στην περίπτωση όμως των Helms Alee έχουμε πράγματι μια μπάντα που μπαίνει με το δεξί στην αμερικάνικη σκληρή δισκογραφία, με ένα συμπαγές και με αίσθηση οικονομίας στη διάρκειά του άλμπουμ, γεμάτο με εθιστικά βαβούρικα δυναμιτάκια – με καλύτερα τα “Rogue’s Yarn”, “Grandfather Claws” και “Paraphrase”. Πρέπει βέβαια να υπάρξει και ανάλογη συνέχεια και ο πήχης των καλλιτεχνικών φιλοδοξιών να μπει και ψηλότερα. Αυτά για το μέλλον όμως, στο τώρα το Night Terror πράττει το καθήκον του με τον καλύτερο τρόπο, αποδεικνυόμενο ικανό να κολλήσει κάμποσες μέρες στη σιντιέρα ακόμα και ενός πολυάσχολου δισκοκριτικού…
