Πάνε οχτώ χρόνια από τη θριαμβευτική ανακήρυξη των Starsailor από το NME ως «το καλύτερο νέο συγκρότημα» - θέση στην οποία πια δικαιωματικά θρονιάζονται οι νεοψυχεδελικοί cosmic poppers MGMT. Τίτλος ο οποίος ήρθε ως αποκύημα μιας υπερδραστήριας διετίας, συντιθέμενης τόσο από demo tapes που άλλαξαν χέρια ιθυνόντων της βρετανικής δισκογραφίας, όσο και από θριαμβευτικές ζωντανές εμφανίσεις στη Γηραιά Αλβιόνα, με καταλύτη το αξέχαστα θεατρικό μελό και top ten single “Alcoholic”. Οι κριτικές φανφάρες δεν έπαυσαν ούτε όταν το αμούστακο κουαρτέτο ντεμπουτάρισε με το Love Is Here, το οποίο ανέδειξε άλλα τρία α-λα-Buckley (από τον πατήρ έλαβαν το όνομα, από το τέκνο δυστυχώς μόνο ένα μικρό μέρος της χάρης – όπως λέμε Grace) σπαραξικάρδια διαμαντάκια εντρύφησης στις τριβές του έρωτα και της απώλειας, βυθίζοντας το «νησί» σε ένα τεχνητό πούσι μελαγχολίας. Η δεύτερη τους δισκογραφική παραγωγή (Silence Is Easy) σημαδεύτηκε από το εγγενές άγχος της καθιέρωσης, καθώς και τη (μερική) αποτυχία της μεγαλόπνοης συνεργασίας τους με τον Phil Spector – ως εκ τούτου δεν απέδωσε τα αναμενόμενα. Προσπερνώντας ένα τρίτο άλμπουμ που σχεδόν κανείς δεν μνημονεύει πια για κάτι, η τέταρτη δουλεία τους, All The Plans, χαιρετίστηκε ως μια γόνιμη επάνοδος στην αρχική υπερεπιτυχημένη μανιέρα – συνέπεια, μεταξύ άλλων, της επανασυνεργασίας τους με τον παραγωγό του παρθενικού τους πονήματος, Steve Osbourne.
Τούτων δοθέντων, το πρώτο single από το All The Plans (“Tell Me It’s Not Over”) δεν δύναται παρά να ενθουσιάζει – η ανθεμική δυϊκότητα κουδουνιστού πιάνου και Ronnie Wood κιθαρισμών συγκροτούν ένα κομμάτι εμφατικά απόν από την τωρινή δισκογραφία π.χ. των Keane. Στη συνέχεια όμως η ευπρόσωπη και τίμια παραδοσιακή pop τραγουδοποιΐα των Starsailor σκοντάφτει σε ρουτινιάρικες συνθέσεις, εμφανές κοπιάρισμα U2, Doves με ολίγη από Waterboys και στίχους ατεκμηρίωτα έμπλεους στην αυτολύπηση και στην εσωστρέφεια. Τραγούδια όπως το “Hurt Too Much” και το φερώνυμο “All The Plans” είναι αξιοπρεπή mid-tempo ροκάκια αλλά μέχρι εκεί. Το “Neon Sky” πάλι παρεπιδημεί στα νυσταλέα μονοπάτια των Embrace, όντας ιδανικό για λίκνισμα καρπού με προτεταμένη τη φλόγα του αναπτήρα, ενώ το “Thames” τυγχάνει μεν στιβαρής rhythm section, μα χαρακτηρίζει για νιοστή φορά την αγάπη ως «big mistake…a means to an end» - με το οικείο πια falsetto του James Walsh να μετατρέπεται από συγκριτικό πλεονέκτημα σε ηχητικό άλγος.
Τι μένει λοιπόν, συνυπολογίζοντας το στυφό μα εύστοχο σχόλιο για το America (“Stars And Stripes”) και το χαμηλών συχνοτήτων folk θρηνολόγημα του επίλογου (“Safe At Home”);Μια pop διεκπεραιωτικότητα, ρηχοί στίχοι, 2-3 κομμάτια άξια ακρόασης και αισθηματικά αναχώματα ων ουκ έστι αριθμός. Η στίχοι που κλείνουν το CD είναι χαρακτηριστικοί: «There's still a cloud, hangs over my head, can't block it out, I'm going to bed». Να σκεπάζεσαι, φίλτατε James…
