Μετά το κάπως βαρύγδουπο First Impressions Of Earth, όλα τα μέλη των Strokes θέλησαν να το ρίξουν-και-λίγο-έξω-βρε-αδερφέ και ο ένας μετά τον άλλλον επιδόθηκαν έτσι σε παράλληλες δραστηριότητες (στην περίπτωση του τραγουδιστή Casablancas όχι μόνο καλλιτεχνικές). Αυτό έκανε λοιπόν και ο ταλαντούχος ντράμερ τους Fab Moretti, γνωστός για τις προτιμήσεις του στα t-shirts της Coca-Cola και πρώην φίλος της Drew Barrymore – για τους λάτρεις των εγκυκλοπαιδικών γνώσεων.
Μπορεί ο Moretti να μην είναι ο βασικός τραγουδιστής εδώ, όμως έχει υπογράψει ή συνυπογράψει τα περισσότερα κομμάτια και παίζει μπόλικα όργανα, πράγμα ασυνήθιστο για ντράμερ. Μαζί με τον Rodrigo Amarante (τραγουδιστή των Βραζιλιάνων Los Hermanos) και τη Binki Shapiro, γίνονται πομποί μιας κιθαριστικής τραγουδοποιΐας η οποία πατάει στην ηλιόλουστη ακουστική pop των ύστερων 1960s και των πρώιμων 1970s, με μια γλυκιά, απαλή διάθεση τόσο στις ερμηνείες όσο και στην εκτέλεση των οργάνων. Από το χαλαρό “The Next Time Around”, με το ρομαντικό του γιουκαλίλι, ως το πιο δυνατό και ηλεκτρικό “Keep Me In Mind”, που ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα θυμίζοντας τον υπόγειο ήχο των Strokes, εδώ έχουμε ένα άλμπουμ που δε βουλιάζει ούτε στην εσωστρέφεια, ούτε στη χαζοχαρουμενιά. Σύντομα τραγούδια, πότε χαρούμενα, πότε ελαφρώς μελαγχολικά, πάντα όμως με μια αίσθηση ζεστασιάς, μια παρεΐστικη ατμόσφαιρα η οποία μοιάζει να πηγάζει από τις σχέσεις των μελών της μπάντας. Ακούστε π.χ. το “No One’s Better Sake” και θα τους φανταστείτε καθισμένους σε ένα στενό στουντιάκι, να κοιτάζουν ο ένας τον άλλον, παίζοντας και να χαμογελούν.
Από τους Strokes, οι Albert Hammond Jr. και Nikolai Fraiture έχουν επίσης κυκλοφορήσει σόλο δουλειές. Χωρίς ιδιαίτερες αξιώσεις όμως. Αντίθετα, ο Moretti και η καινούρια του παρέα καταθέτουν εδώ ένα άλμπουμ που κερδίζει τις εντυπώσεις από τις πρώτες κιόλας ακροάσεις, χάρη στην ανεπιτήδευτη απλότητά του. Το σχήμα ετούτο δεν φαίνεται να στοχεύει σε ένα ευρύ κοινό, γιατί απλούστατα τα τραγούδια θα έχαναν την ομορφιά τους αν παιζόντουσαν σε μεγάλους συναυλιακούς χώρους. Έχουν πάντως μια πολύ καλή αίσθηση της μελωδίας και της ήπιας ακουστικής ατμόσφαιρας. Και αυτό το τελευταίο να το υπογραμμίσουμε. Γιατί καλές οι πoμπώδεις ενορχηστρώσεις, αλλά τελευταία έχουμε ξεμείνει από άλμπουμ που μπορούν να ακουστούν σε ώρες χαλάρωσης. Το Little Joy είναι ένα από αυτά, γι’ αυτό και ξεχωρίζει.
