Δέκα χρόνια πέρασαν αφότου μια ως τότε άγνωστη 18χρονη Αμερικάνα εκουαδοροϊρλανδικής καταγωγής τραγούδησε στο αγόρι της υπόθεσης ότι, αν ήθελε να την έχει, έπρεπε να πληρώσει το κατάλληλο τίμημα – καθότι ήταν τζίνι και για να βγει επομένως από το μπουκάλι χρειαζόταν το σωστό...«τρίψιμο»! Το “Genie In A Bottle” κατέστησε τη Christina Aguilera παγκόσμια teen pop σταρ πίσω στα 1999 (Η.Π.Α #1, Βρετανία #1) και, όπως αποδεικνύει τούτη η συλλογή, φάνηκε κατόπιν αρκετά έξυπνη ώστε να διατηρήσει αυτό το στάτους για μια ολόκληρη δεκαετία. Και αναμένεται και συνέχεια, μέσα μάλιστα στην τρέχουσα χρονιά...
Το Keeps Gettin’ Better ψεύδεται βέβαια ελαφρώς όταν μιλάει για μια δεκαετία από επιτυχίες: καθότι αφήνει εκτός το ανεπιτυχές πρώτο-πρώτο single της Aguilera, “Reflection” (από το soundtrack του Mulan), χάνει το δικαίωμα εκκίνησης από το 1998. Και μη φανταστείτε πως περιλαμβάνει και τα πάντα, καθώς από τα 29 ως σήμερα singles της (μετράω και το επερχόμενο “Dynamite”, ένα από τα δύο νέα tracks) εδώ χώρεσαν περίπου τα μισά. Έστω όμως και μέσω της αποσπασματικής αυτής πολιτικής εκ μέρους των συντελεστών της συλλογής, καθίσταται αρκετά σαφές πώς η Aguilera κατόρθωσε να μεταμορφωθεί από άγουρη teen pop star με κάκιστα τραγούδια σαν το “What A Girl Wants” ή το “I Turn To You”, σε τρομερά επιτυχημένη ντίβα του R’n’B – κάτι βέβαια που μάλλον δεν θα συνέβαινε αν το R’n’B δεν γινόταν αναπάντεχα το νέο pop mainstream στην πρώτη δεκαετία των zeros. Έστω πάντως και αν καλύπτεται επαρκώς αυτή η μεταστροφή, δεν χαρτογραφείται ικανοποιητικά: μου φαίνεται προσωπικά απίστευτο ότι λείπουν από ένα best της Aguilera τα ντουέτα της με τη Missy Elliott (“Car Wash”), τον Nelly (“Tilt Ya Head Back”), τη Lil’ Kim (“Can’t Hold Us Down”) ή τον Puff Duddy (“Tell Me”), ενώ χώρεσε το ντουέτο της με τον Ricky Martin στο σαχλό “Nobody Wants To Be Lonely”.
Η πορεία, βέβαια, της Aguilera είναι στρωμένη με κλισέ και με έξυπνες μα συχνά αφόρητα πλαστικοποιημένες παραγωγές – κάτι σαν την εικόνα της στο εξώφυλλο ας πούμε. Στόχος της ήταν άλλωστε εξ’ αρχής η μαζική αποδοχή και χρησιμοποίησε έτσι ό,τι κόλπο μπορούσε ώστε να την πετύχει: σέξι, χορευτικά R’n’B, (ξε)λιγωμένες pop μπαλάντες σαν το “Hurt”, συμμετοχές σε soundtracks, ισπανόφωνα άλμπουμ σαν το Mi Reflejo, ακόμα και έναν χριστουγεννιάτικο δίσκο έχει κάνει. Υπάρχει πάντως και ένα στοιχείο που δύσκολα αμφισβητείται στην πορεία αυτή, το οποίο υπήρξε καταλυτικής σημασίας στη μεταμόρφωσή της από “Genie In A Bottle” σε “Lady Marmalade”: η Aguilera διαθέτει εξαιρετική φωνή, με «μαύρες», soul ποιότητες – ακόμα και η Celine Dion θαύμασε, χαρακτηρίζοντάς την (υπερβάλλοντας, βέβαια) ως «μάλλον την καλύτερη τραγουδίστρια στον κόσμο». Όπως όμως και κάτι εξίσου καλές φωνές στη δική μας μπουζουκοπόπ κουλτούρα όπως π.χ. ο Πασχάλης Τερζής ή ο Μάκης Χριστοδουλόπουλος, η Aguilera συχνά το παρακάνει, καταστρέφοντας τα τραγούδια που λέει με τα υπερβολικά της φιογκάκια και γυρίσματα: ακούστε π.χ. τι τραβάει το άμοιρο “Ain’t No Other Man” ή θυμηθείτε την κακή διασκευή στο “Lady Marmalade” των Labelle (παρέα με τις Missy Elliott, Lil’ Kim, Pink και Mya), η οποία παρ’ όλα αυτά έγινε το όχημά της προς την R’n’B δόξα.
Έτσι, λίγα πράγματα μένουν στον τελικό απολογισμό της πρώτης δεκαετίας της Christina Aguilera, όπως π.χ. το διασκεδαστικό “Dirrty” με τον ράπερ Redman ή το “Fighter”. Εικόνα γνώριμη άλλωστε από τις καριέρες προγενέστερών της υπερεπιτυχημένων Αμερικανίδων τραγουδιστριών με μεγάλες φωνητικές δυνατότητες, στα βήματα των οποίων ακολουθεί η νεαρή σταρ: Whitney Houston, Mariah Carey, Celine Dion... Για όσους πάντως δηλώνετε fans, η εκδοχή του best που κυκλοφορεί (και) στη χώρα μας περιλαμβάνει και ένα έξτρα DVD, με 10 βίντεο κλιπ.
