Ας πάμε από μέσα προς τα έξω. Το artwork του ντεμπούτο άλμπουμ των Defeater από τη Μασαχουσέτη είναι εξαιρετικό. Φτιάχνει από μόνο του μια ατμόσφαιρα περίεργη, ελαφρώς σε φοβίζει. Οι φωτογραφίες από τους «καταραμένους» του αμερικάνικου νότου συμπυκνώνουν μια αίσθηση τρόμου για το άγνωστο, για τη σκοτεινή πλευρά μιας απέραντης χώρας που βυθίζεται στη μισαλλοδοξία, τον σκοταδισμό, το αλκοόλ και την απόγνωση. Στο περίβλημα λοιπόν έχουμε μια πολύ όμορφη δουλειά.
Πάμε τώρα μέσα. Η αλήθεια είναι ότι η εμφάνιση της συσκευασίας δημιουργεί μια ελαφρώς διαστρεβλωμένη εικόνα, μιας και το όνομα της μπάντας είναι άγνωστο. Από το πρώτο δευτερόλεπτο, όμως, γίνεται ξεκάθαρο το περί τίνος πρόκειται. Hardcore με metal και punk παρεκτροπές, στίχοι που φτύνονται παρά τραγουδιούνται, γρήγορες – μέχρι ιλιγγιώδεις – ταχύτητες, κιθάρες με τέρμα το distortion, δίκασες και στίχοι ενός παραμυθιού με, μάλλον, κακό τέλος. Όπως και να το κάνουμε, σε μουσικές όπου κυρίαρχο ρόλο παίζει η ταχύτητα, η αγριάδα και ο τσαμπουκάς, οι διαφορές ανάμεσα σε διάφορα άλμπουμ είναι δυσδιάκριτες. Το σημαντικότερο είναι μια ηχητική καταιγίδα να είναι δυνατή και ποιοτική στο κομμάτι της παραγωγής. Οι μελωδίες κάνουν πίσω και οι ποικιλίες στη χρήση οργάνων και ήχων περιορίζονται στο ελάχιστο.
Εδώ ωστόσο πρέπει να σημειωθεί ότι οι Defeater είναι πιο έξυπνοι από μερικούς πιτσιρικάδες που λατρεύουν να χτυπιούνται σε μικρά υπόγεια μπαρ, να ανοίγουν κεφάλια και να πηγαίνουν ήρεμα σπίτια τους. Για παράδειγμα, υπάρχει το “Prophet In Plain Clothes” που βασίζεται σε τρεις λέξεις του Bob Dylan (ναι, του γνωστού), στο οποίο, μετά από ένα βαρύ «χώσιμο», επιχειρείται με επιτυχία μια americana ανάπαυλα. Το καταληκτικό πάλι “Cowardice”, με τον όγκο του και τη μελωδία που μπαίνει λίγο πιο μπροστά, φέρνει στον νου τους System Of A Down.
Ο δίσκος από μόνος του είναι παραπάνω από ενδιαφέρων. Δεν μπορείς όμως να κάνεις και τις απαραίτητες συγκρίσεις με άλλα ανάλογα έργα. Αν, για παράδειγμα, συγκρίνεις το Travels με δουλειές ορισμένων ανεκδιήγητων εκπροσώπων του είδους που κοσμούν ένα κομμάτι του σύγχρονου lifestyle στην Αμερική, τότε η πλάστιγγα γέρνει προς τους Defeater, οι οποίοι με τσαγανό και μεράκι έφτιαξαν μια πολλά υποσχόμενη δουλειά. Αν όμως τους συγκρίνεις με το διαμάντι του post-hardcore The Chemistry Of Common Life των Fucked Up, τότε καταλαβαίνεις ότι οι Defeater είναι ακόμα νέοι και άπειροι. Έχουν ακόμα καιρό να κάνουν μερικά καλύτερα βήματα...
