Η χαρακτηριστική φωνή της Anneke Van Giersbergen υπήρξε πάντα το σήμα κατατεθέν των Ολλανδών – φλερτάρουμε λίγο με το metal αλλά πάντα από απόσταση ασφαλείας – Gathering, προσφέροντας στη μπάντα ένα από τα κύρια στοιχεία ανάδειξής της. Αυτήν ακριβώς την αψεγάδιαστη και συγκινητική φωνή φροντίζει να βάλει στο επίκεντρο της πρώτης της προσωπικής κυκλοφορίας, Pure Air. Κυκλοφορία η οποία τη βρίσκει σε μια πιο προσωπική τροχιά, με τη συνδρομή εκλεκτών μουσικών συνεργατών – ανάμεσα στους οποίους περιλαμβάνεται και το νέο της σχήμα μετά την αποχώρησή της από τους Gathering, οι Agua De Annique.
Στο Pure Air, η Anneke Van Giersbergen διασκευάζει τα πασίγνωστα “The Blower’s Daughter” του Damien Rice, “Ironic” της Alanis Morissette, “The Power Of Love” των Frankie Goes To Hollywood, αλλά και το “Wildflowers” του Ολλανδού συνθέτη Frank Boeijen, ενώ ταυτόχρονα προβαίνει σε νέες, ακουστικές, εκτελέσεις στα δικά της “Beautiful One”, “Day After Yesterday”, “Yalin” και “Witnesses”. Κι όλα αυτά διανθισμένα με τη συμμετοχή τόσο Ολλανδών καλλιτεχνών – όπως ο Niels Geusebroek και η Marike Jager – αλλά και πιο αναγνωρίσιμων ονομάτων του διεθνούς μουσικού στερεώματος, όπως ο David Cavanagh των Anathema, ο John Wetton των King Krimson και η Sharon Den Adel των Within Temptation.
Οι φωνητικές ικανότητες της Van Giersbergen είναι αδιαμφισβήτητες και γύρω από αυτό το δεδομένο περιστρέφεται η παραγωγή του δίσκου μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια: απλές, λιτές ενορχηστρώσεις, όργανα τα οποία αγκαλιάζουν διακριτικά τη φωνή και δεν την υπερκαλύπτουν, τρυφερή, συναισθηματική διάθεση σε ακουστικό περιτύλιγμα. Ωστόσο – παρόλο που στο άλμπουμ θα βρείτε και ευχάριστες, συγκινητικές στιγμές – αυτές δεν στέκονται σε καμιά περίπτωση ικανές να αντισταθμίσουν το γενικό αποτέλεσμα, που αποτιμάται ως τουλάχιστον χλιαρό. Οι διασκευές δηλαδή δεν παρουσιάζουν θεαματικές διαφορές από τις αρχικές εκτελέσεις, ούτε και τολμούν πειραματικά-ασυνήθιστα «πειράγματα», ενώ πολλά από τα ακουστικά κομμάτια πάσχουν δυστυχώς από το κλασικό υποτονικό μοτίβο της «μελιστάλαχτης» μπαλάντας. Το οποίο, πέραν του ότι καταντάει εύκολα βαρετό, σε κάνει κιόλας να αναρωτιέσαι πώς ακριβώς φιλοδοξεί ένα τέτοιο άλμπουμ να αποκτήσει σοβαρό λόγο ύπαρξης, αν αφήσεις έξω από τον λογαριασμό το μόνο του αληθινό ατού: την απόκοσμη φωνή της Anneke.
