Ομολογώ ότι με παίδεψε αρκετά αυτός ο δίσκος – πρώτος ουσιαστικά για το γαλλικό πειραματικό ντουέτο των Maninkari (Olivier Charlot & Frederic Charlot), μιας και το Psychoid/Participation Mystic με το οποίο μας συστήθηκαν το 2007 ήταν EP. Στο Le Diable Avec Ses Chevaux είχαν περισσότερο χώρο για να μας εκθέσουν την καλλιτεχνική τους πρόταση, ειδικά εφόσον επέλεξαν την οδό του διπλού δίσκου – με διάρκεια μουσικής γύρω στις δύο ώρες – προσωπικά όμως βρήκα ότι αυτό αποδείχθηκε σε βάρος της ακρόασης και έβλαψε, τελικά, τη συνολική εικόνα της δουλειάς.
Οι Maninkari πάσχουν από μια κοινή ανάμεσα στους πειραματιστές ασθένεια – αυτή της φλυαρίας. Η έννοια της οικονομίας δεν τους είναι ούτε οικεία, ούτε πιθανολογώ και αγαπητή, καθώς αρέσκονται στο να απλώνουν τις συνθέσεις τους ακόμα και σε 12λεπτες και 16λεπτες διάρκειες, χωρίς όμως να δικαιολογείται, σε κάθε περίπτωση, μια τέτοια επιλογή. Από την άλλη, όμως, θα ήταν άδικο να μην αναγνωριστεί στους αδερφούς Charlot ότι έχουν όραμα και πρόταση για το τι κάνουν. Παρότι χρησιμοποιούν αρκετά διαφορετικά όργανα, δεν είναι πειραματιστές για τον πειραματισμό: τους ενδιαφέρει το πάντρεμα της αφαίρεσης με το βατό και το αισθητικά ωραίο και υπήρξαν στιγμές στο Le Diable Avec Ses Chevaux όπου πέτυχαν κάτι τέτοιο.
Κάποιοι κατατάσσουν τους Maninkari στο post rock – είναι όμως καταχρηστική και διαστρεβλωτική αυτή η ταμπέλα για ένα σχήμα το οποίο φαίνεται ταγμένο στην εξερεύνηση καινούργιων ηχοτοπίων και στην αναζήτηση νέων διασυνδέσεων μεταξύ των οργάνων Δύσης και Ανατολής, που να μην έχουν σχέση με τις μανιέρες του ethnic fusion. Εδώ μεταχειρίζονται – θαυμάσια και υποδειγματικά από μια άποψη – το σαντούρι και τα κύμβαλα, μπλέκοντάς τα με κρουστά καθώς και με πλήκτρα (ή και πιάνο), χτίζοντας έτσι αργόσυρτες και δαιδαλώδεις μελωδίες, που σε υποβάλλουν, σε υπνωτίζουν σχεδόν (“Vol De Nuit”, “Un Malaise D’ Ivresse”). Και στα καλύτερά τους σε σαγηνεύουν. Τουλάχιστον στο δεύτερο μέρος του άλμπουμ, το οποίο είναι καλύτερα ισορροπημένο συγκριτικά με το αρκετά άνισο πρώτο cd και περιλαμβάνει και την μακράν καλύτερη στιγμή του συνόλου, το “Ora”.
Νομίζω λοιπόν πως οι δύο Γάλλοι δημιουργοί κερδίζουν την παρτίδα των εντυπώσεων και δίνουν διαπιστευτήρια για το μέλλον, έστω κι αν, όπως είπα και πιο πάνω, το άλμπουμ τους πάσχει στο «μοντάζ» και γίνεται ακατάσχετα φλύαρο κατά περιστάσεις. Μπορεί να το αφήνω εκτός των προτεινόμενων δίσκων το Le Diable Avec Ses Chevaux, δεν θα έλεγα όμως ότι δεν αξίζει να τσεκάρετε επιλεκτικά. Κάτι συμβαίνει εδώ – και στο μέλλον ενδέχεται είτε να δώσει σημαντικότερους καρπούς, είτε να χαθεί στον κόσμο του. Είναι εύθραυστες οι ισορροπίες σε τέτοιες μουσικές...
