Ιδού ένας δίσκος για 16-something trendy κοριτσάκια, ιδού το ιδανικό soundtrack μιας αμερικάνικης σαχλοταινίας που θα προβληθεί Κυριακή απόγευμα από την τηλεόραση, ιδού η μούρη του Matt Duke η οποία με κοιτάζει με τα μεγάλα – σχεδόν αγελαδίσια – μάτια του από το εξώφυλλο του δίσκου. Και όλο κάτι μου θυμίζει, ίσως κάτι από τον Φρόντο (Lord Of The Rings), ίσως κάτι από τη σκόνη των Take That, ίσως και τα δύο στη συσκευασία του ενός.
O Αμερικανός (από τη Φιλαδέλφεια), στη δεύτερη δισκογραφική του απόπειρα με το Kingdom Underground, παίζει εύθυμες ακουστικές μπαλάντες γεμάτες προβληματισμούς (αγοραφοβία, μοναξιά), ενώ σνομπάρει επιδεικτικά τα ερωτικά τραγούδια γιατί, όπως ισχυρίζεται, τα τραγούδια που μιλούν μόνο για αγάπες και λουλούδια είναι βαρετά κι ο ίδιος συγκινείται από μικρά καθημερινά προβλήματα. Αυτοδίδακτος στην κιθάρα, ξεκίνησε να παίζει σε μικρά καφέ στην ευρύτερη περιοχή του Jersey και της Philadelphia, μέχρι που κάποιος από την Mad Dragon τον εντόπισε και του έδωσε την ευκαιρία, με ένα συμβόλαιο και ένα ντεμπούτο το 2006.
Στο νέο του άλμπουμ, κι ενώ παίζει πλέον σε άλλο γήπεδο (Rykodisc), ο Matt κάνει τον τροβαδούρο και ξεδιπλώνει το χιούμορ και το ταλέντο του, μέσα από pop μελωδίες οι οποίες φλερτάρουν με το soft rock, τη folk, αλλά και τους Coldplay. Η φωνή του επίπεδη και ψιλή, κάνει φιλότιμες προσπάθειες να φτάσει σε μεγαλύτερη ένταση όταν ο ρυθμός γυρίζει σε rock, αλλά δεν καταφέρνει να σταθεί. Λίγο καλύτερα είναι τα πράγματα στις μπαλάντες, που άλλοτε είναι γρήγορες και ρυθμικές, άλλοτε αργές και μελαγχολικές, με αρκετή δόση λυγμού και μελοδραματική διάθεση.
Γεγονός είναι ότι ο Matt Duke έχει πολύ δρόμο μπροστά του σε ότι αφορά τη διαδικασία της σύνθεσης, αλλά και της εκμάθησης κιθάρας. Μπορεί να του έριξαν από δίπλα μουσικούς που ξέρουν να παίζουν, για να ολοκληρωθεί το άλμπουμ, αλλά ο Matt ξέρει (ή θα έπρεπε να ξέρει) τις ελλείψεις του, τόσο εκτελεστικά, όσο και συνθετικά. Με μέτριες συνθέσεις και επίπεδες χιλιοφορεμένες μελωδίες χωρίς πνοή, δεν πας μακριά. Το μόνο ίσως που τον σώζει είναι μια κάποια διάθεση αυτοσαρκασμού: «I’ve Got Atrophy On The Brain», λέει σε ένα από τα 10 tracks του Kingdom Underground. Θα συμφωνήσω.
