Η περίπτωση του Flying Lotus (aka Steven Ellison) δεν είναι και η πιο απλή. Καταρχάς, όντας ανιψιός της Alice Coltrane (και συνεπαγωγικά και του μεγάλου John Coltrane), μάλλον θα δίνει αρκετή τροφή για σκέψη στους φίλους της υπεραπλουστευμένης γενετικής θεωρίας με το μήλο που πέφτει κάτω από τη μηλιά. Επιπλέον, η μουσική του, τουλάχιστον κατά την προσέγγισή της, είναι αντικειμενικά ενδιαφέρουσα – επιτρέψτε μου τη βεβαιότητα, μολονότι είναι σαφές το υποκειμενικό πλέγμα μέσα από το οποίο αντιλαμβάνεται ο καθένας τη μουσική. Κι αυτό γιατί πραγματεύεται ένα πολύπλοκο υβρίδιο, ένα εκκρεμές που ισορροπεί ανάμεσα στους ατμοσφαιρικούς ambient ήχους, τη σκοτεινή electronica, μια σύγχρονη προσέγγιση στο IDM και φυσικά το λίγο αφηρημένο, θαμπό και σκοτεινό hip hop.
Το Los Angeles είναι η δεύτερη δουλειά του Flying Lotus στην αγγλική Warp, μετά το περσινό EP Reset και μπορεί να παρατηρηθεί μια διαφορετική, διευρυμένη οπτική. Ο FlyLo (όπως είναι το καλλιτεχνικό χαϊδευτικό του Ellison), ανοίγει εδώ τους ορίζοντές του πολύ περισσότερο από ό,τι είχε κάνει στο παρελθόν, αγγίζει περιοχές του μουσικού φάσματος στις οποίες δεν είχε φτάσει, θέλοντας πιθανόν να μας κάνει να φανταστούμε το L.A. όπως το έχει φανταστεί ή έχει ζήσει αυτός – σκοτεινό, καπνισμένο, μυστηριώδες, καμία σχέση με οποιαδήποτε glamourous εικόνα μπορεί να έχουμε στο μυαλό μας. Και ο δίσκος αντανακλά αν μην τι άλλο μια αστικότητα, φαντάζει ιδανικός να περιγράψει τα άδυτα μιας πόλης, το underground ποιόν της. Όπως, λοιπόν, πέρσι ο Burial δημιουργούσε με το Untrue ένα ιδανικό, γλαφυρό έργο τέχνης για το υπόγειο Λονδίνο, έτσι κι ο FlyLo δημιουργεί κάτι αντίστοιχο για το L.A., αφήνοντας τον ακροατή να περιπλανηθεί με την φαντασία του στις κακόφημες συνοικίες με τα στενά δρομάκια, ή σε μια σαββατιάτικη έξοδο στους γεμάτο κόσμο δρόμους, που όμως μοιάζουν πλημμυρισμένοι από αυτή τη γκρίζα, πνιγηρή, αστική μοναξιά μιας μεγαλούπολης. Με την επίπλαστη, πολλές φορές χαρά της αλλά και τα τεράστια, αναπάντητα ερωτηματικά.
Η αρχή του δίσκου, αντιπροσωπευτική της συνέχειας, ξεκινάει με ένα μικρό ambient intro και συνεχίζεται με το εξαιρετικό "Breathe Something/Stellar Star", με το beat να δείχνει ευθέως την hip hop ψυχή του, αλλά και ως ένα βαθμό, τις λοιπές μουσικές ανησυχίες του, και με την υπόλοιπη ενορχήστρωση να φλερτάρει με μια «διαστημική» ambient και μια νεωτεριστική άποψη της electronica. Ούτως ή άλλως, όμως, η μουσική του Ellison δεν είναι εύκολα κατηγοριοποιήσιμη και οποιαδήποτε προσπάθεια καταφέρει μόνο να την εγκλωβίσει ανάμεσα στις μουσικογραφιάδικες εμμονές και την πραγματικότητα. Γιατί τελικά, ένα αληθινό έργο τέχνης μάλλον οφείλει να στέκει υπεράνω όλων αυτών των προσπαθειών δέσμευσής του ανάμεσα σε δύο ή τρεις λέξεις, ώστε να μπορέσει να αιωρηθεί σαν ένα άϋλο πνεύμα, συμπαρασύροντας τον ακροατή στο διάβα του. Και το Los Angeles έχω την αίσθηση ότι καταφέρνει αυτή την εξαϋλωση. Πρώτον, με τις υπέροχες avant garde πινελιές του Ellison στις ακροβατικές crossover συνθέσεις του: τα "Riot", "Golden Diva" και "Beginners Falafel" αποτελούν επαρκή παραδείγματα της αφηρημένης διασύνδεσης ανάμεσα στην electronica, το hip hop και το ambient – σαν το πνεύμα των Boards Of Canada να μπήκε στο μυαλό του Prefuse 73 ή του Madlib, αφήνοντας παράλληλα μια αίσθηση έκπληξης και σαστιμάρας παρόμοια με εκείνη που αισθανθήκαμε όταν ακούσαμε τον Burial και τον Kode9 να διαμορφώνουν ό,τι εν συνεχεία ονομάστηκε dubstep. Και, δεύτερον, όταν προσπαθεί να διευρύνει τα μονοπάτια τα οποία είχε κι ο ίδιος διαβεί σε προηγούμενες δουλειές του, με το "Robertaflack" να ηχεί σαν ένα downtempo δείγμα ποιοτικής r'n'b και το "Testament" να βάζει στην παραπάνω εξίσωση και το στοιχείο της nu jazz (με το συναισθηματικά δυναμικό κοντραμπάσο και τη φοβερή ερμηνεία του Gonja Sufi να φέρνει στο μυαλό μια πιο καταστροφική εκδοχή του Anthony Hegarty). Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει και στην εξαιρετική, υπόγεια (ίσως υδρόβια θα ήταν η κατάλληλη έκφραση, μιας και ώρες-ώρες είναι λες και ο ήχος βγαίνει από τα έγκατα των ωκεανών!) παραγωγή του Flying Lotus, η οποία προσθέτει τα μέγιστα στη σκοτεινή, σκονισμένη και διόλου φανταχτερή εικόνα του αστικού τοπίου που προσπαθεί να περιγράψει ο δίσκος.
Κάπου διάβασα ότι αν ο (πρόγονος, όπως είπαμε, του Ellison) John Coltrane ζούσε και δημιουργούσε στην εποχή των laptop ίσως να κινούταν σε παρόμοια ηχοτοπία. Ασαφής και βαρύγδουπη δήλωση σίγουρα, δίνει όμως ένα στίγμα της μουσικής ιδιοφυίας του Flying Lotus. Σίγουρα δεν μπορεί να συγκριθεί με τη μεγαλοπρέπεια του αστείρευτου ταλέντου του Coltrane (η...φανέλα άλλωστε είναι πολύ, μα πολύ βαριά!), αλλά με το Los Angeles βάζει το δικό του ελάχιστο λιθαράκι στη συνέχεια αυτής της κολοσσιαίας δυναστίας. Ένας πραγματικά εθιστικός δίσκος…
