Νομίζω ότι κάθε φορά που κάποιος βρίσκεται στη δύσκολη θέση να ολοκληρώσει μια δισκοκριτική/δισκοπαρουσίαση με τα απαραίτητα αστεράκια (πρέπει να) περνάει μια κρίση υποκειμενικότητας. Εκεί προφανώς θα τον οδηγεί ο συνδυασμός (ή συχνότερα η σύγκρουση) της προσωπικής κρίσης και του συνολικού πλαισίου που πρέπει να την τοποθετήσει, βάζοντας λίγο στην άκρη τις εμμονές του.
Δεν θα συνεχίσω άλλο με τέτοιες μουσικοϋπαρξιακές μαλακίες, αλλά τελειώνει το Nothing Worth Having Comes Easy και σκέφτομαι: ο μέσος οπαδός της αειθαλούς brit pop αισθάνεται ικανοποιημένος για το ότι βγαίνουν τέτοιοι δίσκοι, κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα του. «Well-crafted» (που λένε και στο Νησί) κομμάτια, μούρλια ρεφρενάκια (όπως εκείνο του “Hey Little Sweetie”), πονηρά επιτηδευμένοι στίχοι για τα παιδιά στην παμπ ή τα κορίτσια που μοιάζουν στην Όντρει Χέπμπορν (το “She Looked Like Audrey Hepburn” μαζί με τα “Shot At Politics” και “Money Wheel” είναι οι καλύτερες στιγμές του άλμπουμ). Παραπέρα; Ο μοναδικός λόγος που πήρα τον δίσκο από το γραφείο του Avopolis είναι η τιμημένη Brighton-ική ετικέτα Skint, στην οποία γεννήθηκε, άκμασε και αυτοκτόνησε το big beat. Περίμενα ότι αυτοί οι τύποι, καθώς δανείζονται το όνομα τους από μια παλιά ταινία με την Jodie Foster, θα είχαν μια διαφορετική προσέγγιση. Θα έβαζαν κάτι καινούργιο που θα τους πήγαινε περισσότερο στους Art Brut και θα τους απομάκρυνε από την παρωδία των Scouting For Girls.
Αλλά αυτό το κάτι, το «παραπέρα», απουσιάζει – διαψεύδοντας κάθε ελπίδα τους να βαδίσουν στα χνάρια των, συντοπιτών από το Σέφιλντ, Arctic Monkeys, ψιλοδικαιώνοντας τη V2, η οποία τους «έστειλε» από το ρόστερ της και προκαλώντας την απορία τι είδε ο «Midfield General» Damian Harris και οι υπόλοιποι της Skint και τους υιοθέτησε. Στην τελική, δεν είναι ακριβώς επίτευγμα λίγο μετά την επιστροφή των Verve και των Oasis να μην ακούγεσαι ούτε καν πιο φρέσκος (για καλύτερος δεν το συζητάμε) από αυτούς. Επιστρέφοντας στα αμλετικά του προλόγου, «nothing worth having comes easy». Όντως…
