Διαβάζω και ξαναδιαβάζω τους διθυράμβους των ξένων μουσικών media για το αφιερωμένο στον Απρίλιο τρίτο άλμπουμ των Sun Kill Moon, το βλέπω και στη λίστα του Τάσου Μαγιόπουλου με τα καλύτερα του 2008 και αισθάνομαι άσχετη. Κάτι δεν πάει καλά με μένα και δεν μπορώ να διακρίνω το μεγαλείο των συνθέσεων του Mark Kozelek; Ναι, του γνωστού από τους Red House Painters Kozelek, «εγκεφάλου» των Sun Kill Moon.
Δεν αντιλέγω πως ο Kozelek έχει έναν ενδιαφέροντα τρόπο να δημιουργεί τραγούδια. Το ενδιαφέρον έγκειται στο πώς αφήνει τις συνθέσεις του να «μεγαλώσουν» επίπεδο-επίπεδο, φτάνοντας – και κάποιες φορές υπερβαίνοντας - ακόμα και τα 10 λεπτά σε διάρκεια, χωρίς (συνήθως) να μπορεί να του καταλογιστεί ανούσια φλυαρία – πάρτε ως παράδειγμα το εναρκτήριο “Lost Verses”. Δεν θα διαφωνήσω επίσης πως γράφει ενδιαφέροντες στίχους, όχι τόσο καλούς όσο τους θέλουν οι fans του, μα οπωσδήποτε διακρινόμενους από ευαισθησία και με αρκετή ικανότητα στο να μετασχηματίζει συναισθήματα και καταστάσεις σε στιχάκια. Μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιοι άνθρωποι έχουν λατρέψει τα παραπάνω. Δεν μπορώ όμως να δικαιολογήσω πώς με βάση αυτά και μόνο προσδίδεται τόσο μεγάλη καλλιτεχνική αξία στο April, όταν η οικοδόμηση των συνθέσεών του είναι τόσο επίπεδη. Γιατί δεν είναι μόνο που οι ενορχηστρώσεις είναι λιτές και ακουστικές – άρα φύσει περιορισμένες – είναι κυρίως που δεν δείχνουν ιδιαίτερη φαντασία, με αποτέλεσμα να μην καταφέρνουν να διατηρήσουν το ενδιαφέρον σου για πολλή ώρα. Αλλά και η φωνή του Kozelek δεν βοηθάει: μπορεί να διαθέτει κάποιες «ταξιδιάρικες» ιδιότητες, την ίδια όμως στιγμή παραείναι περιοριορισμένη τεχνικά, συμβάλλοντας έτσι στη ζωηρή αίσθηση επίπεδης μονοτονίας την οποία «βγάζει» το April.
Για να είμαι δίκαη, το άλμπουμ έχει τις στιγμές του, π.χ. το προαναφερόμενο “Lost Verses”, το αισθαντικό “Moorestown” ή το “Tonight The Sky” – με το «βουτηγμένο» βέβαια riff από το “Ohio” των Crosby, Stills, Nash & Young – ενώ έχει και τον Will Oldham καλεσμένο στα φωνητικά των “Unlit Hallway” και “Like The River” (χωρίς όμως αξιομνημόνευτα αποτελέσματα). Και δεν θα διαφωνήσω ότι σε κάποιους ανθρώπους μπορεί να κάνει καλή παρέα σε κάποιο μοναχικό σούρουπο, με τις α-λα-La Monte Young folk rock μπαλάντες του. Αλλά ως εκεί – και κατά τη γνώμη μου αυτό το «εκεί» είναι πολύ λίγο στην εποχή μιας τόσο ογκώδους δισκογραφικής παραγωγής.
