Ο Dale Grundle είναι ένας μάλλον μελαγχολικός τύπος. «Δεν είμαι σίγουρος από πού προέρχεται αυτή η μελαγχολία. Στο μέρος όπου μεγάλωσα, έβρεχε πολύ συχνά – ίσως είναι κι αυτό. Τα ρούχα που φορούσα ήταν συνήθως χειμωνιάτικα, ο ήλιος μας ξεχνούσε». Λογικό, αν μένεις στη Βόρειο Ιρλανδία, όπως ο Dale. Η μελαγχολία δεν τον εμπόδισε πάντως να παίζει και να τραγουδάει τις pop συνθέσεις των Catcher από τα πρώιμα 1990s μέχρι το τέλος της δεκαετίας, όταν και αποφάσισαν να το διαλύσουν φιλικά και να τραβήξει ο καθένας τον δρόμο του. Κι ο δρόμος του Dale κάποτε θα διασταυρωνόταν με τη λεωφόρο που λέγεται folk.
Μόλις κατάφερε να μαζέψει κάποια χρήματα τα οποία θα του επέτρεπαν να αγοράσει εξοπλισμό για να μπορεί να ηχογραφεί στο σπίτι του, ο Dale άρχισε να πειραματίζεται, έχοντας στο μυαλό του τη folk. Κάπως έτσι, αποφασίζει να ηχογραφήσει το project με τίτλο We’re Becoming Islands One By One. Με εξώφυλλο που θυμίζει πίνακες του Dali – σπασμένα ρολόγια που αιωρούνται – και τίτλο ο οποίος παραπέμπει στο βιβλίο “Τα Νησιά” του Jean Grenier, o Dale Grundle θυμάται τη μελαγχολική ατμόσφαιρα των τοπίων όπου μεγάλωσε και λέει τη δική του ιστορία για τον χρόνο που περνάει «στις ψυχές των ανθρώπων που αποτυγχάνουν σε αυτές τις ακτές» – όπως τραγουδάει στο “Setting Fire To Sleepy Towns” το track που ανοίγει τον δίσκο.
H φωνή του Grundle παίζει ανάμεσα στο κλάμα του Thom York και την cool στωϊκότητα του Buckley. Ακουστική κιθάρα, τσέλο, πιάνο και μία ιδέα πνευστά φτιάχνουν μια ατμόσφαιρα εσωστρέφειας και νοσταλγίας. Μελωδική κιθάρα και μοναχικότητα στο “The Lockkeeper’s Cottage” – όπου στο τέλος ακούγεται και η φωνή του πατέρα του Dale – σε pop διάθεση το “You And Me Against The World”, αργό και λίγο πιο ηλεκτρικό το “The Shape Of Things To Come”, σε πιο old-folk μονοπάτια το “Macosquin, Colerain”. Tο “Human Blues” έρχεται σε jazzy-funk mood με ένα drum ‘n bass τελείωμα, ενώ στο “Dressed For Rain” κυριαρχούν οι δαχτυλισμοί στην ακουστική και η φωνή του Dale που γίνεται ψίθυρος. Για το τέλος, το “Islands” αφήνει μια αίσθηση κίνησης λόγω του γρήγορου tempo στα drums, αλλά και ταυτόχρονα μια αίσθηση ακινησίας λόγω του αργού tempo στην ηλεκτρική κιθάρα.
Ο ήχος θυμίζει έντονα Radiohead και Nick Drake, όπως και Tim Buckley, ενώ η indie αισθητική φαίνεται να υπερκαλύπτει τη folk διάθεση σε αρκετά σημεία, πράγμα που δείχνει ότι ο Dale Grundle δεν έχει ξεπεράσει ακόμα το pop παρελθόν του. Έτσι ενώ οι Sleeping Years φαίνεται ότι ξέρoυν να φτιάχνουν το soundtrack θλιμμένων και όμορφων στιγμών, έχουν δρόμο ακόμα στη λεωφόρο η οποία λέγεται folk, μέχρι να βρουν τον δικό τους ήχο.
