Ο μεγάλος Aμερικανός ποιητής και γνωστός λάτρης της κλασικής μουσικής Τσαρλς Μπουκόφσκι, έγραψε κάποτε ότι «το δεύτερο μέρος των περισσότερων κλασικών έργων είναι για ανθρώπους που πάσχουν από αϋπνία». Δυστυχώς, στην παγίδα της μουσικής πολυλογίας πέφτουν μέχρι και σήμερα πολλοί χαρισματικοί δημιουργοί, χαμένοι μέσα στο ταλέντο τους και ανήμποροι να περιοριστούν στις δυνατότερες στιγμές της εκάστοτε δημιουργικής τους περιόδου. Σίγουρα ο Antony Hegarty, ο ηγέτης των Antony & The Johnsons, δεν είναι ένας από αυτούς. Τα τραγούδια του κάθε άλλο παρά ανήκουν στην κατηγορία των εύπεπτων τρίλεπτων hits. Kι όμως, μέχρι σήμερα κανένα από τα άλμπουμ του δεν ξεπερνά τα 40 λεπτά σε διάρκεια και καμία κυκλοφορία του δεν μοιάζει βεβιασμένη. Αυτή η αίσθηση του μέτρου και του αυτοπεριορισμού είναι παρούσα και στο Crying Light, άλμπουμ για το οποίο ο Antony ηχογράφησε εικοσιπέντε κομμάτια πριν τελικά καταλήξει στα δέκα που περιλήφθηκαν. Τέσσερα χρόνια μετά το αριστουργηματικό I Am A Bird Now και ύστερα από μπόλικες συμπράξεις και συνεργασίες (βλ. Hercules And Love Affair, Bjork κ.α.), o Antony είναι πλέον superstar, κόντρα στοn σωματότυπό του αλλά σε πλήρη συμφωνία με την αδιαμφισβήτητη αξία του. Και το άλμπουμ αυτό αποδεικνύει ότι η ξαφνική δόξα δεν έχει επηρεάσει το έργο του ούτε στο ελάχιστο.
Το πρώτο πράγμα που σε χτυπάει καταμέτωπα σχετικά με το Crying Light, είναι το εξώφυλλο. Πρόκειται για μια φωτογραφία του Γιαπωνέζου χορευτή Kazuo Ohno (και ναι, αυτό το πλάσμα είναι ζωντανό και μάλιστα άντρας). Σύμφωνα με δηλώσεις του Antony, ολόκληρος ο δίσκος είναι αφιερωμένο στον Ohno, τον οποίο και θεωρεί καλλιτεχνικό του πατέρα. Το επόμενο στοιχείο που σε εκπλήσσει είναι η φωνή του Antony, ακόμα κι αν σου είναι γνώριμη. Γιατί είναι από μόνη της ένα εκφραστικό μουσικό όργανο, τρεμάμενη, σπαραχτική, αλλά κυρίως μοναδική. Όπως και στα προηγούμενα άλμπουμ έτσι κι εδώ, οι στίχοι είναι κάπως απλοϊκοί και έχουν μια αφηρημένη ποιητικότητα που πιθανόν είναι εύκολο να αναπαραχθεί επ’ άπειρον. Καταφέρνουν όμως να εστιάσουν την προσοχή του ακροατή στα μουσικά ηχοχρώματα και τις ιδιότροπες μελωδίες, τα οποία είναι άλλωστε και η κύρια αρετή του Antony ως δημιουργού.
Εκεί που ψάχνεις να βρεις ποιο κομμάτι θα ξεχωρίσεις, συνεχώς προσθέτεις στη λίστα σου καινούργια και εντέλει ψάχνεις να βρεις τα αδύναμα, τα οποία δεν υπάρχουν. Το “Epilepsy Is Dancing” έχει μια εύστοχη ενορχηστρωτική κλιμάκωση, το “Kiss My Name” είναι ό,τι πιο ρυθμικό έχει ακουστεί από τους Johnsons και το “Aeon” περιέχει ένα άρπισμα ηλεκτρικής κιθάρας, κερασάκι στην τούρτα μιας ήδη φορτισμένης ατμόσφαιρας. Τέλος, το “Another World” – ένα από τα κομμάτια του ομώνυμου E.P. που προηγήθηκε του δίσκου – είναι μαγευτικό. Αποτελείται από μια επαναλαμβανόμενη για 4 λεπτά μελωδία χωρίς κανένα ξέσπασμα – κι όμως, είναι τέτοιο το κλίμα του, ώστε λειτουργεί λυτρωτικά σε κάθε ακροατή ο οποίος κρατάει ανοιχτή την πόρτα της συγκίνησης.
Μαζί με το Merriweather Post Pavilion των Animal Collective, το Crying Light θα είναι, πιστεύω, ένα από τα σπουδαιότερα άλμπουμ μιας μουσικής χρονιάς που ξεκίνησε ιδιαίτερα δυναμικά. Δεν παγιδεύεται σε ανασφάλειες περί εξέλιξης ήχου, δεν αποσκοπεί στη διεύρυνση κανενός fan-base και εστιάζει στον πυρήνα των τραγουδιών, με μια πέρα για πέρα αληθινή και διάφανη ευαισθησία. Αν η τέχνη είναι το δώρο του ανοίγματος μιας ψυχής, τότε ο Antony αποδεικνύεται για μία ακόμα φορά ιδιαίτερα γενναιόδωρος.
