Ήμουν κάπου στο τρίτο τραγούδι, όταν χρειάστηκε να πατήσω το stop στο cd player μου και να τσεκάρω τι cd είχα μέσα και έπαιζε. Ήταν, όντως, το νέο – πολυαναμενόμενο για κάποιους – άλμπουμ των Guns N’ Roses και στο τέταρτο κομμάτι, όπου τα σύγχρονα ψηφιακά κόλπα της παραγωγής αποσύρθηκαν και η φόρμα έγινε πιο κλασική, αναγνώρισα και με τα αυτιά μου τις γνώριμες τσιρίδες του «παλιόφιλου» Axl Rose. Έκτοτε, άκουσα κάμποσες φορές το Chinese Democracy, αλλά η άποψή μου γι’ αυτό δεν άλλαξε: είναι κακό άλμπουμ, κακό και περιττό στο σύγχρονο στερέωμα. Απορώ πραγματικά με διάφορους συναδέλφους οι οποίοι διανοούνται και του βάζουν βαθμό πάνω από τη βάση. Χάσανε κάπου τη μπάλα και χρυσώσανε τις εφηβικές τους μνήμες για αντίβαρο; Είναι πολύ μικροί και δεν έχουν αρκετά ακούσματα στις πλάτες τους; Βρίσκουν κάτι που εγώ αδυνατώ να πιάσω; Δεν ξέρω…
Για όσους πάτησαν τα 30, το Chinese Democracy ήταν ένα από τα ανέκδοτα της γενιάς τους, έχοντας γίνει κάτι σαν το κατά Μάρτυρες Του Ιεχωβά τέλος του κόσμου: ανακοινώθηκε τόσες φορές ότι θα κυκλοφορούσε μέσα στα τελευταία δέκα και βάλε χρόνια (για ένα διάστημα μάλιστα επρόκειτο να έχει τον Moby στην παραγωγή), ώστε στο τέλος κανείς δεν το πίστευε. Για τους 30+ ακροατές, επίσης, οι Guns N’ Roses ίσως να φαντάζουν ακόμα ως οι super stars οι οποίοι, αναντίρρητα, υπήρξαν κάποτε. Ήταν άλλωστε το δεύτερο καλύτερο συγκρότημα (μετά τους Bon Jovi) εκείνου του μαζικού, αμερικάνικου hard rock των 1980s που λάνσαραν πρώτοι οι Motley Crue, το οποίο οι συμπαθώς διακείμενοι βάφτισαν pop metal και οι πολέμιοι «μέταλ του κομμωτηρίου». Οι Guns N’ Roses μπορεί να μην είχαν το ταλέντο των Bon Jovi και να ήταν επιτηδευμένα punk τσογλάνια – άλλο βλέπετε το προλεταριάτο, π.χ. οι Cockney Rejects, και άλλο τα μικροαστικά κωλόπαιδα από το LA – αλλά εκεί στο γύρισμα των 1980s προς τα 1990s υπήρχαν και κάποιες όντως καλλιτεχνικές βάσεις στην παγκόσμια φήμη τους. Μετά, όμως, ήρθε το γνήσιο πράγμα: το grunge άνοιξε για μία ακόμα φορά το αμερικάνικο alternative προς ευρύτερα ακροατήρια και όλος ο συρφετός του pop metal πήγε για σύνταξη – με τη δικαιολογημένη (ξαναλέω) εξαίρεση των Bon Jovi. Για τους Guns N’ Roses, πιο συγκεκριμένα, το Βατερλώ είχε τη γεύση σπαγγέτι και ήταν φτιαγμένο από – ανέμπνευστες, ως επί το πλείστον – διασκευές (1993).
15 χρόνια μετά, και δίχως πια τον Slash και τον Duff, τι θέλεις Axl Rose από τις ζωές μας και τι έχεις να μας πεις; Η απάντηση, όπως τη δίνει το Chinese Democracy, είναι ένα μεγαλειώδες τίποτα. Κουρασμένες ιδέες, κάποιες κακοτοποθετημένες από την παραγωγή κατ’ επίφαση μοντερνικές πινελιές εδώ κι εκεί, αναμάσημα περασμένων μεγαλείων, επιτηδευμένο ζοριλίκι και κιθαριστικός ηλεκτρισμός άνευ σοβαρής αιτίας (τζέρτζελο να γίνεται) με οδηγό τα νιαουρίσματα ενός κάπως γερασμένου και πολύ λιγότερο αιχμηρού πια Axl – αυτό είναι το σκηνικό του νέου άλμπουμ των Guns N’ Roses. Μια γεύση από τα παλιά, κατά βάση, τυλιγμένη σε φαντεζί πακέτο, χωρίς όμως καλά τραγούδια. Τουλάχιστον παλιά γράφανε και κανά τραγούδι οι Guns N’ Roses και τους το συγχωρούσες το δήθεν που πουλούσανε, εδώ χάνουν κι αυτό το ισχυρό χαρτί. Σαν να μη φτάνουν αυτά, το Chinese Democracy δεν έχει καν αίσθηση οικονομίας, ρίχνοντάς το σε κάτι πεντάλεπτες και εξάλεπτες συνθέσεις από τη μέση και έπειτα, οι οποίες δοκιμάζουν την υπομονή σου – σαν π.χ. το “Madagascar”, με τα αποσπάσματα λόγων του Martin Luther King, μεταξύ άλλων.
Μόνο το “Street Of Dreams” θα ξανάκουγα κάπως ευχάριστα από αυτό το συνονθύλευμα, αλλά κι αυτό μου φαίνεται κυρίως λόγω συναισθηματισμού: για όλα αυτά, δηλαδή, τα μπλουζάκια, τις κονκάρδες, τα τρύπια τζιν, τα μακριά μαλλιά και τις rock ‘n’ roll γκόμενες της δικής μου «αλητείας» των 15 που μου θυμίζει και όχι για την καλλιτεχνική του αξία. Ίσως, «παλιόφιλε» Αxl, μερικά πράγματα να πρέπει να τα αφήνεις εκεί στην εφηβική σου ντουλάπα – εκεί που έχω αφήσει κι εγώ τα δικά μου τζιν ραφτά με τα πιστόλια και τα τριαντάφυλλα – ειδάλλως κινδυνεύεις να γίνεις περίγελος. Και το Chinese Democracy μοιάζει σαν να βγήκα βόλτα στο Γκάζι φορώντας εκείνα τα παλιά ραφτά…
