Οι Dear Superstar, είναι πέντε αγριεμένα αγόρια, τίγκα στα τατουάζ και στα δερμάτινα, οι οποίοι κατάγονται από το Manchester και όχι από κάποιο αμερικάνικο προάστιο, όπως ίσως κάποιοι θα φαντάζονταν από το στυλ τους. Είναι ολοφάνερο ότι κοιμόντουσαν με τους δίσκους των Motley Crue και των Guns N’ Roses όταν ήταν μικροί και κάποια στιγμή ονειρεύονταν να ακολουθήσουν τα βήματα του Nikki Sixx. Σκέφτηκαν όμως ότι αυτές οι εποχές έχουν περάσει, κι ότι ο ήχος που γουστάρουν πλέον τα εφηβικά ακροατήρια αρκείται στους οργισμένους στίχους, με ένα σκοτεινό και μεταλλικό υπόβαθρο. Αυτή τη μανιέρα αποφάσισαν λοιπόν να ακολουθήσουν, και να βάλουν και μια πινελιά από τις δικές τους εφηβικές εμμονές. Ακούγονται οι καμπάνες της επιτυχίας; Γράψτε λάθος!
Από όπου και να πιάσεις αυτό το άλμπουμ, καταλήγεις στο γεγονός ότι δεν είναι τίποτα παραπάνω από το αποτέλεσμα ενός αποτυχημένου μίγματος glam rock, emocore, και nu-metal. Το εναρκτήριο “Brink Of Destruction” είναι μια πιστή αντιγραφή των ειδώλων τους σε συνδυασμό με την αισθητική που πρεσβεύουν – πολύ πιο άξια – συγκροτήματα όπως οι Story Of The Year ή οι Bullet For My Valentine. Και δεν είναι καν μια καλή αντιγραφή. Για την ακρίβεια, όσο προχωράει το Heartless, τόσο οι Dear Superstar προσπαθούν να ακουστούν σκληροί και επιθετικοί, να δείξουν ότι είναι και αυτοί μέσα στις φωνές μιας προβληματισμένης γενιάς. Τα φωνητικά εναλλάσσονται από ήρεμα και μελωδικά σε κάτι τραγικά κλαψο-ουρλιαχτά, ενώ όλα τα κομμάτια καταλήγουν σε μια οχλαγωγία, έναν θόρυβο, και τελικά ένα πονοκέφαλο για τον ακροατή.
Δεν υπάρχει ούτε μια πρωτοτυπία, ούτε ένα διαφορετικό στοιχείο, ένα μικρό σημάδι που θα τους κάνει να ξεχωρίσουν. Δεν ξέρω πώς το κατάφεραν, αλλά για περίπου 40 – πολύ εκνευριστικά – λεπτά, νομίζεις ότι ακούς το ίδιο ακριβώς πράγμα, με τα ίδια ακριβώς riffs, τον ίδιο ρυθμό, σχεδόν και τους ίδιους στίχους. Οι μόνες στιγμές που κάτι πάνε να κάνουν, είναι στο “Singposts To Bedposts” και στο “Hollywood Whore”, το πρώτο γιατί κρατάει μια καλή σχετικά ισορροπία μεταξύ μελωδίας και δυναμικών φωνητικών, και το δεύτερο γιατί είναι ίσως η πιο pop στιγμή του άλμπουμ και έχει και ένα πιασιάρικο ρεφρέν, που ίσως κάτι κάνει στα charts. Αν και δεν το βλέπω.
Το Heartless είναι πλήρως αδιάφορο για όσους δεν φέρουν φράντζα, piercing στα χείλη και δεν αρέσκονται στο να φοράνε μαύρο eyeliner. Οι φανατικοί του emo κινήματος θα το λατρέψουν για ένα εξάμηνο το μέγιστο. Μετά θα το πετάξουν, όπως πετάνε τα τελειωμένα βαζάκια με το hair jell τους, αναζητώντας τα επόμενα «οργισμένα είδωλα», τα οποία θα υμνούν την προβληματική εφηβεία τους.
