Υπάρχουν συγκροτήματα πραγματικοί εργάτες του rock ‘n’ roll. Προσωπικά σε επίπεδο συνεργασίας στη διοργάνωση συναυλιών είχα την τύχη να πέσω πάνω σε μερικούς τέτοιους καλλιτέχνες όπως ο Elvez, ο Peter Hammill, οι Nevermore. Άνθρωποι που τις δυσκολίες του επαγγέλματος τις ξεπερνούν με ένα (κουρασμένο ενίοτε και απόλυτα λογικό στην αιτία του) χαμόγελο και ανεβαίνουν στο σανίδι για να παραδώσουν μαθήματα του πώς πρέπει να παίζεται αυτή η γαμημένη μουσική. Ο σωστός συνδυασμός πώρωσης, στησίματος, εργασιομανίας και αφοσίωσης στο αντικείμενο της έρευνάς τους και φυσικά σεβασμός στο κοινό το οποίο τιμάει τη δουλειά τους, είτε αγοράζοντας δίσκους, είτε καταφθάνοντας στις συναυλίες τους.
Και ακριβώς τέτοια περίπτωση είναι και οι Αμερικανοί (από την Καλιφόρνια) Bellrays, τους οποίους επίσης είχα την τύχη να γνωρίσω όταν είχαν βγάλει εκείνο τον ορυμαγδό που περιείχε την ηχητική ποίηση των MC5 και του Αιδεσιμότατου Jessie Jackson στο ίδιο πακέτο με Sly & the Family Stone και Rare Earth. Στα παρασκήνια του Ρόδου ήταν μία εμφανώς κουρασμένη από μία εξαντλητική ευρωπαϊκή τουρνέ μπάντα, αλλά άκρως ευγενική στα φερσίματα της.... Και όταν ανέβηκαν στη σκηνή; Το τσουπωτό της Lisa Kekaula με τη βραχνή φωνή ως έκφρασή του και μία ολόλευκη (σε αντίθεση με τηn ίδια) μπάντα να ραντίζει με ιδρώτα τις μπροστινές σειρές με τον τρόπο που μόνο μπάντες οι οποίες πιστεύουν στην τόσο όμορφα αφελή ιδέα ότι – ακόμα και την ώρα της πυρηνικής έκρηξης – αξίζει να ανατινάζεις ενισχυτές και δίκασες μπροστά στο απόλυτο μανιτάρι, ξέρουν να κάνουν.
Και σιγά μην άλλαζαν σε τούτο τοn νέο τους δίσκο. Επειδή όμως και έξυπνοι άνθρωποι είναι και η ανάγκη για μεροκάματο υπάρχει, αλλά από την άλλη και οι επιρροές δεν κρύβονται, έφτιαξαν ένα άλμπουμ όπου μπορείς να βρεις πολλά κομμάτια του rock ‘n’ roll εαυτού σου ως ακροατής. Το ηρωικό και ναρκισσιστικό, αμερικάνικης κοπής, rock κάνει την αρχή: το “Same Way” είναι από τις συνθέσεις που θα μπορούσαν να συνοδεύουν τον ήρωα U.S.A. ταινίας να αποχωρεί γλυκά πικραμένος (αλλά ουσιαστικά νικητής μέσα του) σε αργή κίνηση και την κάμερα να σηκώνεται με dolly πάνω από τα δέντρα που σημαιοστολίζουν μόνιμα τα προάστια της Φιλαδέλφειας. Και θα βρείτε και τις soul καταβολές – και όχι μόνο λόγω χρώματος της Lisa – να χρωματίζουν πολλά mid tempo μέσα στοn δίσκο. Και θα ακούσετε και πολλά μαγκιόρικα tracks, από αυτά που ξεπετάνε με άνεση οι Bellrays, γιορτάζοντας την ίδια την ύπαρξη της μπάντας τους.
Και αν σταματούσε σε αυτό το σημείο η κριτική και ο δίσκος ό ίδιος, θα μιλούσαμε απλώς για ένα καλοφτιαγμένο δισκάκι (το υποκοριστικό αν και ΟΧΙ υποτιμητικό είναι χαρακτηριστικό). Ναι αλλά...κάπου εκεί στη μέση υπάρχει ο ορυμαγδός, τυφώνας, το χαστούκι, ο κόλαφος. Υπάρχει αγαπητοί αναγνώστες ένα δίλεπτο κρεσέντο φωνής και μπάντας που ονομάζεται “Psychotic Hate Man”. Ένας ύμνος στον παρία των μεγαλουπόλεων, το τραγούδι το οποίο θα ταίριαζε στα ζενερίκ του Rank Xerox αν ο θρυλικός ήρωας του Leberattore μεταφερόταν στην οθόνη, ένα δίλεπτο, όπως είπαμε, όπου οι Rare Earth παίρνουν αμφεταμίνες και σφυροκοπάνε τα ουράνια αναζητώντας τις χαρές της μεταθανάτιας ζωής τώρα, χωρίς καμία καθυστέρηση. Αναίδεια και τσαμπουκάς που κανένα άλλο είδος μουσικής δεν μπορεί να βγάλει επί Γης.
Οι Bellrays είναι από τις μπάντες οι οποίες δίδουν νόημα στον ηθικό υπαρξισμό, όπως δηλαδή οφείλει να κάνει κάθε καλλιτέχνης που σέβεται τις αρχές του πανηδονισμού και ταυτόχρονα το κοινό του (πόσους ξέρετε; Να μια καλή ερώτηση για τον καθένα μας…). Είναι αυτό που λέει ο Rob Halford στο αρχικό δίστιχο του “You Got Another Thing Comin’”: «Σταματήστε/Κρατήστε τη ζωή, Σκοπεύω να τη Ζήσω»...
