Οι ενημερωμένοι φίλοι των Radiohead μάλλον θα θυμούνται τον John Matthias ως τον άνθρωπο ο οποίος συνείσφερε τα βιολιά που ακούγονται στο Bends. Μια άλλη, πιο έμμεση, διασύνδεση με τους Ραδιοκέφαλους γίνεται μέσω του πρωτότυπου εξωφύλλου, δουλειά του Stanley Donwood, του υπεύθυνου δηλαδή για τα εξώφυλλα του Thom Yorke. Παρά, όμως, τη φιλία του Matthias με τον τελευταίο και τη λίγο-πολύ κοινή οπτική με την οποία οι δύο αυτοί Άγγλοι αντικρίζουν τον κόσμο, ως δημιουργός ο τελευταίος είναι εντελώς αυτόνομος από τους Radiohead, χαράσσοντας μια κάπως μοναχική, αλλά αρκετά ενδιαφέρουσα προσωπική διαδρομή.
Το Stories From The Watercooler είναι μια δουλειά η οποία κινείται πάνω στις κλασικές folk rock συνταγές: ακουστικές κιθαριστικές διαθέσεις (με κάποια ηλεκτρικά ξεσπάσματα εδώ κι εκεί), ενορχηστρώσεις με μελαγχολικά έγχορδα και έμφαση στο στιχουργικό περιεχόμενο και τη «ζεστασιά» της ερμηνείας. Οι στίχοι είναι αρκετά αξιόλογοι, φανερώνοντας μια ευαίσθητη ψυχή, που φιλοσοφεί για τον κόσμο και τη θέση του σε αυτόν με κάποια ίσως θλίψη, όχι όμως και μιζέρια – όπως δείχνει η οδός που ακολουθούν τα φωνητικά. Μόνο στο “One Sunny Morning In The No-Fly Zone” χοντραίνει κάπως τη γραφή του ο Matthias, αναφερόμενος σε βόμβες με το πρόσωπο της…Britney Spears ζωγραφισμένο σε αυτές, αναφορά σίγουρα βεβιασμένη και μάλλον λαϊκίστικη. Κατά τα άλλα, όταν μένει σε ένα πιο απλό και καθημερινό επίπεδο, παραδίδει μικρά κομψοτεχνήματα, όπως λ.χ. την ιστορία του απόκληρου στο “Stocktaking”, ή τραγούδια όπως το “Stockwell Road”, το “King Of A Small Town” και το “Evermore”. Σε αντίθεση, μάλιστα, με πολλές άλλες νέο-folk καταθέσεις, η γραφή του Matthias αποδεικνύεται δυνατότερη στις πιο χαμηλών τόνων και λιτές στιγμές της – αντιθέτως, όταν οι εντάσεις ανεβαίνουν, χάνει μεγάλο μέρος από τη δύναμή της (“Spinnaker”, “Blind Lead The Blind”).
Άφησα όμως για το τέλος το πιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της παρούσας δουλειάς, που, κατά τη γνώμη μου, της προσδίδει – μαζί βέβαια με την κλάση της τραγουδοποιίας του Matthias – όσα της χρειάζονται για να ξεχωρίσει από τον μέσο όρο σε ένα μάλλον υπερ-κορεσμένο ηχητικό μονοπάτι. Ο δίσκος δεν είναι αμιγώς folk rock ως προς τον ήχο του, γιατί υπάρχει ένα καλά τοποθετημένο, διακριτικό όχι όμως και διακοσμητικό, ηλεκτρονικό υπόβαθρο – το οποίο παρέχουν οι παραγωγοί του δίσκου, που δεν είναι άλλοι από τους Coldcut (άλλωστε ο Matthias συμμετείχε και στο Sound Mirrors, δίνοντάς τους το “Man In A Garage”). Αυτό το έξυπνο και πολύ καλαίσθητο πάντρεμα μεταξύ των κλασικών folk αρετών και των ηλεκτρονικών οργάνων πάει το ήδη αξιόλογο και ιδιοσυγκρασιακό υλικό του Stories From The Watercooler ένα βήμα παραπέρα – χωρίς μάλιστα στιγμή να αλλοιώσει τον ήχο του ως προς το ηλεκτρονικότερο.
