Ακούς ξαφνικά ένα βράδυ από το ραδιόφωνο ένα τύπο να ουρλιάζει και ένα αργό, αλλά πολύ καλό solo στην κιθάρα που σε στέλνει. Την επόμενη στιγμή κάτι λάμπει μέσα σου: ναι, τώρα ξέρεις τον προορισμό σου σε αυτό το ακατανόητο σύμπαν. Θα γίνεις χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Θα γίνεις ο Gillan στη θέση του Gillan ή άλλος ένας Ritchie Blackmore. Αρχίζεις να ψάχνεις, οτιδήποτε αφορά στη μουσική της μπάντας, φοράς το πένθος (μόνο μαύρα) και τις αρβύλες, ενώ κάνεις κρυφά προσευχές το βράδυ να τύχει να περάσουν κι από την πόλη σου για να δεις τους «θεούς» από κοντά – ακριβώς πρώτη μούρη μπροστά από τη σκηνή. Άλλος το έπαθε με τους Sabbath, άλλος με τους Zeppelin κι εσύ με τους Deep Purple. Και είσαι μόνο 15 χρονών. Σαν να λέμε, headbanging και ξερό ψωμί.
Μέσα λοιπόν στο ψάξιμο, βρίσκεις μέσα σε όλα κι αυτό εδώ το dvd. Ανεξάρτητη παραγωγή, με κακή ανάλυση στην εικόνα και μετριότατο ήχο. Βρίσκουμε λοιπόν τους Purple στα early 1970s, με τη γνωστή τους σύνθεση (Gillan, Blackmore, Lord, Glover, Paice), σε κάποια αποσπάσματα από τηλεοπτικές εμφανίσεις που είχαν κάνει εκείνη την περίοδο, ενώ τη μονοτονία σπάνε και μερικά – ψυχεδελικής αισθητικής – videoclip της μπάντας. “Speed King” για αρχή, με τον Blackmore σαν ένα μαύρο κλαρί να αλλάζει τα φώτα στην κιθάρα, “Child In Time” με τα χέρια του Lord πάνω στα πλήκτρα και τα ουρλιαχτά του Gillan να κλιμακώνονται, ενώ η κάμερα κάνει ζουμ σε κάτι πιτσιρίκια τα οποία βρίσκονται στο τηλεοπτικό στούντιο και έχουν μείνει ξερά από την τρομάρα τους. Δυστυχώς, στο «ζαλιστικό» clip του “Highway Star” που ακολουθεί, ο Gillan δεν τα καταφέρνει τόσο καλά στις ψηλές νότες. Στο ασπρόμαυρο clip του “Hallelujha”, τα πράγματα είναι καλύτερα: μπορεί να είναι playback, αλλά τουλάχιστον δεν ζαλίζεσαι, ενώ απολαμβάνεις το solo του Ριχάρδου με την ησυχία σου. Πάλι πίσω στο τηλεοπτικό στούντιο με το “Wring That Neck”, όπου o Lord και ο Blackmore κάνουν ουσιαστικά έναν διαγωνισμό show-off στα πλαίσια ενός περίεργου μουσικού «διαλόγου» πλήκτρων και χορδών, με χέρια που έχουν πάρει φωτιά, περίπου όπως και στο “Improvisation/Mandrake Root”, με το οποίο κλείνει και το μέρος που αφορά στους Purple.
Στα τελευταία 4 tracks (από τα συνολικά 11), έχουμε την τύχη να δούμε μόνο του τον Ian Gillan, αρκετά χρόνια αργότερα, σε μια συναυλία του, να εμφανίζεται με κόκκινο παντελόνι – κολάν – και να τραγουδάει το “Demon’s Eye”, το “ When A Blind Man Cries” (στην πιο φυτουλίστικη εκτέλεση που έχω ακούσει) να ροκάρει διασκευάζοντας το “Lucille” και να κλείνει με το “Smoke On The Water” τη συναυλία του – αλλά και το dvd. Το μενού έχει τις επιλογές «play» και «select track» και μπορείς αν θέλεις να το βάλεις και στο i-pod –αλλά δεν θέλεις, εκτός αν είσαι 15 και πωρωμένος...
