Όσο λυπηρό κι αν βρίσκουν ορισμένοι, με μια περίεργη και, επιτρέψτε μου, επικίνδυνη αντίληψη περί διαχρονικότητας, το ότι μια μπάντα που έδρασε πριν 40 περίπου χρόνια μπορεί να μας απασχολεί ακόμα – και συχνά μάλιστα περισσότερο από τους καλύτερους συγχρόνους στον ήχο αυτό – οι Beatles μας απασχόλησαν και στο 2008. Αυτή τη φορά, μέσω του παρόντος δίσκου, ο οποίος προσπάθησε να μας τους παρουσιάσει σε «κλασική» εκδοχή (σε εισαγωγικά, γιατί ως ταμπέλα είναι όσο επαίσχυντη είναι και η δική μας ταμπέλα «έντεχνο»), βασισμένος μάλλον στο σαθρό υπόβαθρο της κλασικότητάς τους στον χρόνο, παρά στο πολύ πιο στέρεο έδαφος των «κλασικών» ιδιοτήτων των συνθέσεών τους. Ακριβώς γι’ αυτό και απέτυχε, όπως ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενο.
Όχι, μη νομίζετε πως έχουμε κάποια αρπαχτή για χαζούς κλασικοτραφείς, οι οποίοι ακούγανε για τους Beatles αλλά ποτέ δεν τους προσέγγισαν, από φόβο μη και τους πούνε αδαείς. Οι εμπλεκόμενοι σε αυτόν τον δίσκο είναι σοβαροί καλλιτέχνες, με πολλά χρόνια καριέρα, που και έζησαν τους Beatles και έχουν περιστασιακά αναμετρηθεί και στο παρελθόν με τη μουσική τους κληρονομιά – άνθρωποι λ.χ. σαν τους King’s Singers, τους Swingle Singers, τον avant-garde συνθέτη Toru Takemitsu και πάνω από όλους τον Σερ George Martin, τον παραγωγό δηλαδή των Beatles, ο οποίος βρίσκεται ανακατεμένος εδώ ως συν-ενορχηστρωτής. Το ότι παρήγαγαν έναν διπλό δίσκο τεράστιας χρονικής διάρκειας δεν αποτελεί μόνο τεκμήριο φιλοδοξιών, μα και σιγουριάς στις δυνάμεις τους: για κάποιον λόγο θεώρησαν πως το είχαν, πως θα έβγαιναν όχι απλώς ασπροπρόσωποι με ένα τέτοιο πείραμα, μα θα μπορούσαν να διατηρήσουν το ενδιαφέρον του ακόμα και στο εύρος ενός δίσκου 147 λεπτών.
Κάποιες σποραδικές επιτυχίες υπήρξαν – επειδή πρόσφεραν έδαφος οι ίδιες οι συνθέσεις των Beatles. Το “Yesterday” ενορχηστρώθηκε όμορφα από τον Robert Chilcott ώστε να ανοίξει τον δρόμο για μια πρέπουσα εκτέλεση εκ μέρους των King’s Singers, το “Here Comes The Sun” αποδόθηκε με ωραία αντίστιξη από τους Kindred Spirits και τη Φιλαρμονική της Πράγας, η Baroque Chamber Orchestra (σε διεύθυνση Richard Edlinger) έκανε θαύματα μετατρέποντας το “Paperback Writer” σε ορχηστρικό, ενώ από κοντά ακολούθησε και η ανάλογη εκδοχή του πιανιστικού ντουέτο Rostal & Schaefer στο “Maxwell’s Silver Hammer”, όπου συνέδραμε και η Βασιλική Φιλαρμονική Ορχήστρα της γενέτειρας των Σκαθαριών. Το χρονικό, όμως, των αποτυχιών είναι συντριπτικό για το πού τελικά θα γείρει η πλάστιγγα αξιολόγησης του εγχειρήματος: κάκιστη η κιθαριστική μεταγραφή του “Lucy In The Sky With Diamonds” από τον Manuel Barruesco, άσκηση ρουτίνας καταντά το “Let It Be” στο στόμα της Lesley Garrett, σε απλό soundtrack υποβιβάζουν το “Fool On The Hill” οι Rostal & Schaefer, που επιπρόσθετα καταστρέφουν και το “A Hard Day’s Night”, ενώ King’s Singers και Swingle Singers κάνουν γελοίες φωνητικές επιλογές (ειδικά στα δεύτερα φωνητικά), οι οποίες δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για έστω αξιοπρεπή αποτελέσματα στις περιπτώσεις των “Got To Get You Into My Life”, “Eleanor Rigby”, “I Want To Hold Your Hand” και “Back In The U.S.S.R.”.
Η επιλογή του τελευταίου και μόνο θα αρκούσε για να δείξει πού ακριβώς έγινε το μεγάλο λάθος στη δημιουργία του παρόντος δίσκου. Όσοι συμμετείχαν δεν μέτρησαν ότι η μουσική των Beatles ανήκει σε έναν άλλον κόσμο, σε μια άλλη κουλτούρα από αυτή την οποία πρεσβεύει η χρήση των «κλασικών» οργάνων και το «κλασικό» τραγούδι. Η μουσική μπορεί όντως να είναι μία στο τέλος, οι δρόμοι όμως προς τα εκεί δεν επικοινωνούν πάντα, ενώ συχνά υπονομεύουν ο ένας τον άλλον – όπως και οι Beatles συν-υπονόμευσαν με την απλότητα των ενορχηστρώσεών τους, με την όχι και σπουδαία (ειδικά στα πρώτα χρόνια) εκτελεστική τους δεινότητα και με τις περιορισμένες τεχνικά (όχι όμως και εκφραστικά) φωνές τους όλο το βιβλίο κανονισμών της «κλασικής» μουσικής. Και στη διάρκεια των δύο αυτών cd τίποτα δεν υπήρξε πιο καταστροφικό από αυτή την αδυναμία των συμμετεχόντων καλλιτεχνών να βάλουν τα όργανά τους, τη δεξιοτεχνία τους και τις «κλασικά» εκπαιδευμένες φωνές τους να μιλήσουν την Υψηλή Γλώσσα του rock ‘n’ roll και της pop κουλτούρας. Είναι ποτέ δυνατόν ένα τραγούδι σαν το “Back In The U.S.S.R.” να είναι κάτι άλλο παρά καταιγιστικό, πωρωτικό rock ‘n’ roll;
